ที่หนูต้องมาระบายเรื่องนี้พูดกับที่บ้านไม่ได้เลยค่ะ ไม่กล้าพูดกับใครเลย รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความสุข จมอยู่แต่กับความเครียด
คือช่วง1-2เดือนที่ผ่านมา คือครอบครัวหนูมีปัญหาเรื่องการเงิน คือเริ่มจากแม่ได้ยืมเงินคนอื่นมาเป็นจำนวนมากในครั้งแรก ที่บ้านได้ใช้หนี้ให้ทั้งขายทองนู้นนี่เพื่อใช้หนี้ให้แม่ ครั้งแรกหนูก็ร้องไห้ไปกับเรื่องนี้หลายรอบเลยค่ะ ไม่คิดว่าแม่จะทำแบบนี้ ไม่รู้ด้วยว่าแม่ยืมเงินมาทำอะไร แล้วคือยังมีรอบต่อไปหลายรอบด้วยค่ะที่บ้านได้ช่วยกันใช้หนี้ให้แม่จนหมด หนูเลยเครียดมากๆเพราะทั้งเรื่องเงิน ส่งผลให้หนูไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย หนูเลยโดนบังคับให้เรียนแถว บ้าน แต่หนูก็ยังกังวลกับเรื่องเงินอะค่ะ เงินเก็บก็แทบจะไม่มีเเล้ว หนูเคยขอที่บ้านไปทำงานต่างจังหวัดก็ไม่ให้หนูไป เคยคิดอยากจะหายไปจากโลกนี้แต่ก็ไม่อยากทิ้งให้คนข้างหลังเสียใจ
หนูนอนไม่หลับหลายอาทิตย์แล้ว คือร้องไห้ตลอดเกือบทุกคืนที่ผ่านมา มีปัญหาเยอะแยะเลยค่ะ แต่สิ่งที่ทำให้สภาพจิตใจย่ำแย่น่าจะเป็นเพราะหนูเก็บคำพูดเล็กๆน้อยๆของคนอื่นมาคิดแล้วก็ร้องไห้ตลอดเลยค่ะ หนูเป็นคนที่ซีเรียสกับคำพูดของคนอื่นมากๆ
(หนูเคยร้องไห้ติดต่อกันมาประมาณเกือบ3อาทิตย์ติดๆกัน แบบนี้เรียกว่าภาวะเครียดสะสมมั้ยคะ แต่ทุกๆวันนี้ร้องไห้ไม่ค่อยจะไห้เท่าไหร่แล้วค่ะ แต่พอนึกถึงทีไรก็ร้องตลอด)
หนูไม่ได้คิดอยากจะโทษแม่นะคะ แต่ก็แค่เสียใจที่ทำไมแม่เลือกที่จะทำแบบนี้
ขอโทษที่พูดไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นะคะอาจจะฟังดูงงๆหน่อย ขอบคุณที่รับฟังหนูนะคะ
เราตกอยู่ในภาวะเครียดหรือเปล่าคะ.
คือช่วง1-2เดือนที่ผ่านมา คือครอบครัวหนูมีปัญหาเรื่องการเงิน คือเริ่มจากแม่ได้ยืมเงินคนอื่นมาเป็นจำนวนมากในครั้งแรก ที่บ้านได้ใช้หนี้ให้ทั้งขายทองนู้นนี่เพื่อใช้หนี้ให้แม่ ครั้งแรกหนูก็ร้องไห้ไปกับเรื่องนี้หลายรอบเลยค่ะ ไม่คิดว่าแม่จะทำแบบนี้ ไม่รู้ด้วยว่าแม่ยืมเงินมาทำอะไร แล้วคือยังมีรอบต่อไปหลายรอบด้วยค่ะที่บ้านได้ช่วยกันใช้หนี้ให้แม่จนหมด หนูเลยเครียดมากๆเพราะทั้งเรื่องเงิน ส่งผลให้หนูไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย หนูเลยโดนบังคับให้เรียนแถว บ้าน แต่หนูก็ยังกังวลกับเรื่องเงินอะค่ะ เงินเก็บก็แทบจะไม่มีเเล้ว หนูเคยขอที่บ้านไปทำงานต่างจังหวัดก็ไม่ให้หนูไป เคยคิดอยากจะหายไปจากโลกนี้แต่ก็ไม่อยากทิ้งให้คนข้างหลังเสียใจ
หนูนอนไม่หลับหลายอาทิตย์แล้ว คือร้องไห้ตลอดเกือบทุกคืนที่ผ่านมา มีปัญหาเยอะแยะเลยค่ะ แต่สิ่งที่ทำให้สภาพจิตใจย่ำแย่น่าจะเป็นเพราะหนูเก็บคำพูดเล็กๆน้อยๆของคนอื่นมาคิดแล้วก็ร้องไห้ตลอดเลยค่ะ หนูเป็นคนที่ซีเรียสกับคำพูดของคนอื่นมากๆ
(หนูเคยร้องไห้ติดต่อกันมาประมาณเกือบ3อาทิตย์ติดๆกัน แบบนี้เรียกว่าภาวะเครียดสะสมมั้ยคะ แต่ทุกๆวันนี้ร้องไห้ไม่ค่อยจะไห้เท่าไหร่แล้วค่ะ แต่พอนึกถึงทีไรก็ร้องตลอด)
หนูไม่ได้คิดอยากจะโทษแม่นะคะ แต่ก็แค่เสียใจที่ทำไมแม่เลือกที่จะทำแบบนี้
ขอโทษที่พูดไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นะคะอาจจะฟังดูงงๆหน่อย ขอบคุณที่รับฟังหนูนะคะ