สวัสดีค่ะ คือเราก็รู้นะคะว่าเรื่องมันผ่านไปนานมากๆแล้วค่ะ ขอเล่าหน่อยนะคะ ย้อนไปตอนม.1คือตอนนั้นเราย้ายไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง โรงเรียนนั้นมีตั้งแต่อนุบาล1-ม.3(ตอนนั้น) ตอนนี้ยุบมัธยมไปแล้วค่ะ เหลือแค่อนุบาล1-ป.6ค่ะ ย้อนไปตอนนั้น เราคิดว่าไหนๆก็ไม่ได้ไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลแล้วก็ย้ายไปเริ่มต้นมัธยมที่ใหม่ล่ะกัน ตอนที่สมัครครูพูดจาดีมากเลยค่ะ โรงเรียนเป็นโรงเรียนเล็กๆ แต่ตอนนั้นที่คิดสภาพโรงเรียนไม่ใช่ปัญหา พอสมัครเสร็จก็เรียนปรับพื้นฐานตอนนั้นก็ตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ แต่พอเจอเพื่อนใหม่แต่ละคน คือ เราอยากจะร้อไห้ เพราะเพื่อนดูเหมือนไม่ชอบเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นเราไม่ได้สวย แต่ครูดีมากๆเลยค่ะ เราก็คิดว่านี่แค่เรียนปรับพื้นฐานเดี๋ยวเปิดเทอมก็คงมีเด็กเก่าหลงเหลืออยู่ เดี๋ยวไปตีสนิทกับเด็กเก่าก็ได้ แต่พอเปิดเทอมเด็กเก่ามีอยู่2คน มีผู้หญิง1คน และ ผู้ชาย1คน ค่ะ ตอนแรกเราก็ไปสนิทกับเด็กเก่าผู้หญิง เพื่อนคนนี้มีนิสัยเรียบร้อย น่ารัก เธอชวนเราคุย พอเราสนิทกับเพื่อนคนนี้ ก็มีเพื่อนคนอื่นแย่งไป เรานี่เสียใจมาก แต่เพื่อนคนนั้นก็พูดคุยกับเราอยู่ ตอนนั้นเรารู้สึกโดดเดี่ยวและไม่มีเพื่อน เวลาโรงเรียนไปเที่ยวเราก็มักจะไม่ไปเพราะเรากลัวไม่มีเพื่อนนั่งด้วย ครูก็คอยโทรตาม เพื่อนคนนั้นก็คอยทักหา แต่เราก็เลือกที่จะไม่ไป พอใกล้เรียนจบม.1ครูบอกว่ารุ่นนี้เป็นรุ่นสุดท้ายที่จะได้เรียนมัธยม ก็คือปีหน้าจะไม่มีม.1อีกแล้ว เอาแค่รุ่นเราให้จบม.3 พอใกล้จะจบม.1ครูก็ให้เอกสารว่าใครจะเรียนต่อม.2บ้าง ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราไม่อยากเรียนต่อที่นั่นอีกแล้วเพราะกลัวโดนแย่งเพื่อนอีก แต่ที่บ้านอยากให้เรียนเพราะอุส่าเสียค่าแรกเข้าไปแล้ว แต่ตอนนั้นเราวิตกกังวลว่าถ้าเรียนต่อก็คงไม่มีเพื่อน เราเลยเลือกที่จะย้ายออก ตอนนั้นก็รู้สึกเสียดายเงินนะคะแต่ก็กลัว เพื่อนเด็กเก่าผู้หญิงก็ไม่อยากให้เราย้ายออกเหมือนกัน แต่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมีปากถึงไม่พูดว่าจะอยู่กับเรา เราก็เสียดายเพื่อนคนนี้เหมือนกันค่ะพอตอนเรียนจบก็ถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนคนนี้  และเราก็ย้ายโรงเรียน พอตอนนี้เราเข้าไปส่องเฟสนาง เข้าไปอ่านแชทเก่าๆ เราก็นึกได้ว่าตอนนั้นเราไม่น่าย้ายโรงเรียนเลย เรารู้สึกผิดที่เราทิ้งนาง เราอยากทักไปหานางแต่เราไม่รู้ว่านางจะจำเราได้ไหม เพราะมันผ่านมานานมากๆแล้ว