ต้องเกริ่นก่อนว่า ผมเคยโสดมาระยะเวลาหนึ่ง(เกิน 3 ปี)ระหว่างนั้นไม่มีคุยหรือคบกับใครเลย อาจมีคนมาหยอดๆบ้างแต่ก็ขี้เกียจคุย เลยเป็นแค่เพื่อนกันครับ
จนมาถึงคนล่าสุด คุยกันไปคุยกันมาผมรู้สึกคนนี้แหละน่าจะใช่เลย เพราะไม่รู้สึกสปาร์คกับใครแบบนี้มานานมากๆๆๆๆแล้ว
เลยลองคบดู แต่พอผ่านมาประมาณเกือบๆครึ่งปี อยู่ๆความรู้สึกผมมันก็หมดไปเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าอยากคบต่อ และไม่ได้อยากมีคนใหม่ด้วย ไม่มีมือที่ 3 ครับ
ทั้งๆที่เขาเป็นคนดีมากๆๆๆ ตามใจเราทุกอย่าง ให้กำลังใจ คอยเทคแคร์เราตลอด
และมันไม่มีสัญญาณของการเบื่อมาก่อนด้วย ผมเลยลองประเมินตัวเองดูสักระยะนึงว่ามันเกิดจากอะไร แต่ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุได้เลย
จึงตัดสินใจขอเลิก เพราะผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว ไม่อยากจะต้องโกหกเขาว่าเรายัง ok อยู่
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะลักษณะนิสัยผมมันชินกับการทำอะไรคนเดียวมาตลอดรึเปล่า
ใครที่เป็นแบบนี้กันบ้างครับ คิดว่ามันเป็นเพราะอะไร
ผมยังรู้สึกผิดอยู่เลย ที่ทำให้เขาต้องเสียความรู้สึก แต่ผมก็คิดว่าถ้ายื้อกันต่อไปมันก็เสียเวลาเขาด้วย และก็ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองด้วย
ทำให้ตอนนี้ผมกลัวเรื่องความรักไปเลย เพราะไม่อยากทำให้ใครต้องเสียความรู้สึกอีกครับ
ทำไมอยู่ๆ เราถึงหมดรักอีกคนได้เฉยๆ โดยไม่รู้สาเหตุ
จนมาถึงคนล่าสุด คุยกันไปคุยกันมาผมรู้สึกคนนี้แหละน่าจะใช่เลย เพราะไม่รู้สึกสปาร์คกับใครแบบนี้มานานมากๆๆๆๆแล้ว
เลยลองคบดู แต่พอผ่านมาประมาณเกือบๆครึ่งปี อยู่ๆความรู้สึกผมมันก็หมดไปเฉยๆ ไม่รู้สึกว่าอยากคบต่อ และไม่ได้อยากมีคนใหม่ด้วย ไม่มีมือที่ 3 ครับ
ทั้งๆที่เขาเป็นคนดีมากๆๆๆ ตามใจเราทุกอย่าง ให้กำลังใจ คอยเทคแคร์เราตลอด
และมันไม่มีสัญญาณของการเบื่อมาก่อนด้วย ผมเลยลองประเมินตัวเองดูสักระยะนึงว่ามันเกิดจากอะไร แต่ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุได้เลย
จึงตัดสินใจขอเลิก เพราะผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว ไม่อยากจะต้องโกหกเขาว่าเรายัง ok อยู่
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะลักษณะนิสัยผมมันชินกับการทำอะไรคนเดียวมาตลอดรึเปล่า
ใครที่เป็นแบบนี้กันบ้างครับ คิดว่ามันเป็นเพราะอะไร
ผมยังรู้สึกผิดอยู่เลย ที่ทำให้เขาต้องเสียความรู้สึก แต่ผมก็คิดว่าถ้ายื้อกันต่อไปมันก็เสียเวลาเขาด้วย และก็ไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองด้วย
ทำให้ตอนนี้ผมกลัวเรื่องความรักไปเลย เพราะไม่อยากทำให้ใครต้องเสียความรู้สึกอีกครับ