ลุงกะป้าพายายแฝดเที่ยว : วัย 50+ ขอสักครั้งที่จีน 7-19 มีนาคม2567 2567 ตอนที่ 3

13 มีนาคม 2567

วันนี้ต้องกลับเข้าสนามบินเพื่อบินต่อไปยังสนามบินต้าวเฉิง-ย่าติง  ซึ่งก็ลุ้น ๆ กันอยู่ว่าจะลำบากแค่ไหน เพราะป้าไม่ได้ทำการบ้านในส่วนนี้ลุงเป็นคนทำ (เราแบ่งกันป้าทำ 4 ดรุณี-ลุงทำย่าติง) ตอนเที่ยง  ก็อุทิศให้การเดินทางอีก 1 วันไปเลย  ก็ดูจะไม่มีปัญหาใด ๆ นะ จนกระทั่งไปนั่งรอในเล้าจน์ของเฉสวนแอร์ไลน์  ก็สังเกตว่าเป้ลุงหายไปไหน   เอาละสิงานเข้าละทีนี้ทุกอย่างอยู่ในนั้น  ยกเว้นพาสปอร์ตและโทรศัพท์ที่ยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ที่สำคัญสุด ๆ คือยาที่ลุงต้องทานทุก ๆ วัน และกระเป๋าตังค์ที่ไม่ค่อยมีตังค์มีแต่บัตรต่าง ๆ นอกนั้นก็เป็น มาม่าคัพ+กล้วย+ขวดน้ำเปล่า ประเด็นคือเราผูกอารีเพลไว้กับบัตรพวกนั้น  จะอายัตก็ไม่ได้  ปวดตับเลยทีนี้   ลุงให้ป้านั่งรอตรงนั้นเพราะป้าช้าและก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากจะเป็นห่วงรู้ว่าอยู่ที่ปลอดภัยก็ไม่ต้องห่วง..... ส่วนลุงหาคนคุยที่รู้เรื่องคือพนักงานสายการบินนั้นแหละ  น้องดีมากพาไปที่ที่คิดว่าจะหาย พาไปแจ้งความ ทำโน้นนี่นั่น  แล้วก็นัดกันว่าวันที่พวกเรากลับเข้ามาสนามบินอีกครั้งค่อยตามเรื่อง  (เราเองไม่มีเวลาด้วยเครื่องจะออกอยู่อีกไม่กี่นาทีแล้วด้วย  ถ้าตามเรื่องเลยไม่ไปต่อก็อาจจะได้เรื่องวันนั้นเลย)  สรุปคือน้องพนักงานก็บอกลุงว่าให้รีบๆ  ทานข้าวจะให้เวลา 5 นาทีที่เหลือ  อึกอักละทีนี้ขึ้นเครื่องเป็น 2 คนสุดท้ายเลย  ก็เดินทางกันด้วยความไม่สบายใจสุด ๆ เหมือนกัน  แต่ก็ต้องตัดใจให้เร็วที่สุดเพื่อไปต่อให้ได้  พอถึงสนามบินเราก็เจอทหารหรือตำรวจไม่รู้ เดินมาขอดูพาสปอร์ต ที่พัก เบอร์โทร  เอาละเริ่ม ยังไงละนะ (ความรู้สึกมันบอก)  แต่ก็ไม่มีอะไรเราก็เลยถามว่าเราจะนั่งรถบัสไปต้าวเฉิงได้ที่ไหน ด้วยวิธีแปลภาษา เขาก็พาเรามาขึ้นรถแล้วก็บอกคนขับว่าถึงจุดหมายเราค่ารถบัสมาต้าวเฉิงคนละ 35 หยวน   (ตอนขั้นรถบัสลงมาจากสนามบินจะมีด่านด้วย  ต่างชาติต้องลงทะเบียนที่พัก ไปไหน ถ่ายรูปพาสปอร์ตด้วยนะ )   แต่ เราต้องต่อด้วยแท็กซี่ไปย่าติงอีกประมาณ 75 กม.  ซึ่งตรงนี้แหละปัญหาบังเกิดอีก  ที่อ่านมาคือ 50 หยวน  แต่จริง ๆ นั่นคือราคาที่มีคนแชร์ด้วย  ถ้าเหมาก็ 200 หยวน   อันนี้เป็นประสบการณ์ที่ไม่ค่อยประทับใจมาก ๆ เพราะพอลงจากรถบัส  แท็กซี่พวกนี้ก็เหมือนแร้งลงยังไงไม่รู้ (ไม่รู้คิดไปเองไหมนะ  และก็คิดว่าน่าจะเป็นกับบางคันเท่านั้นไม่ได้เหมารวมนะ)  มันอึดอัดมากทั้งความลุมของพวกเขา ความพูดกันไม่รู้เรื่อง ความ ที่เราเจอเหตุการณ์มาก่อนหน้านั้นคือ  ตึงไปหมด ลุงพร้อมบวกมากตอนนี้    และก็เหมือนจะโชคดีน้องที่นั่งรถอีกคันที่รอคนแชร์เหมือนกันพูดภาษาอังกฤษได้  ตกลงเราก็ไปราคา 70 หยวนต่อคน  แต่ก็นั่นแหละเมื่อมันเป็นธุรกิจไปแล้วน้องเขาก็ดูพูดมากเหมือนเขาตกลงกันที่เราฟังไม่ออกกับคนขับ สรุปเราจ่ายไป 2 คน 150  แล้วก็ยังมีการมาบอกอีกว่าขากลับให้เรียกเขา (อยากจะบอกว่ากูเบื่อโคตร ๆเลย...แค่คิดในใจนะ)  เขายังไม่พอใจนะไปคุยกับน้องที่โรงแรมที่เราพักอีกขอดูเที่ยวบินขากลับด้วย อึ่ม  (ขอกูไปถึงก่อนเต๊อะน่อ) เผลอ ๆ นะน้องนั่นไม่จ่ายสักบาทเป็นล่ามให้เขาแล้วนี่  
กว่าจะถึงที่พักได้แทบลมจับ...พักแป๊ปปปปแล้วก็ชวนกันมาเดินดูเมืองเพื่อเป็นการปรับสภาพร่างกาย  เอาละปัญหาต่อไปเรื่องอาหาร  จะกินอะไรได้บ้าง  ดีนะที่ยอมแบกส้มมาจากเฉิงตูและลูกแพรที่ได้มาจากสนามบิน  โรงแรมไม่มีร้านอาหารด้วย  ไม่งั้นก็สั่งพวกไข่ทอดไข่ดาวได้บ้าง    ถูกใจร้านหนึ่ง ลองสั้งมาดูมันคือผัดผักลาดข้าวเอาแบบกล่องไปทานในห้องนอนอุ่น ๆ ดีกว่า......นั่นแหละคือต้องถ่ายรูปไว้พรุ่งนี้จะกินแบบนี้อีกแหละเพราะอื่น ๆ ไม่ไหวจริง ๆ ไม่รู้มาถึงจุดที่ต้องถ่ายรูปโชว์เขาว่าจะกินอะไร เอายังไง  เพราะบางคนภาษีจีนเขายังต้องเรียกคนอื่นมาอ่านให้เพราะเขารู้แต่ภาษาทิเบต เอ่อออออออออ.....ไม่ยากมื้อต่อไปก็เอาผิดผักนี้แหละ แล้วก็หารูปข้าวสวยเปล่า ๆ ในกล่อง บอกจะเอาอย่างนี้แค่นั้นเอง  ....ส่วนของโรงแรมไม่มีปัญหาใด ๆ เราจองไว้แค่คืนแรกถ้าไม่ไหวค่อยเปลี่ยนสรุปเรานอนที่เดิม 3 คืนเลย  ก็บอกเขาว่าพรุ่งนี้เราจะไปย่าติงช่วยเรียกแท็กซี่ให้ด้วย ตอน 9.00 น.

สำหรับวันนี้หมดแรงแล้วจริง ๆ 



14 มีนาคม 2567
วันนี้เราออกตอน 9.00 น. ด้วยแท็กซี่ เหมา 40 หยวนเข้าอุทยานตอนเย็นนัดน้องมารับด้วยตอน 17.00 น. โดยแปบให้เขาแต่น้องคนนี้ดีไม่พูดมาก  ถูกจริตด้วย  เดินเข้าอุทยานไปขึ้นลิฟท์ ไปชั้น 4 คือขายตั๋ว   มีคนทักทายด้วยไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาเป็นใครก็ทักหลายภาษานะแล้วก็สวัสดีครับชัดเจนป้าก็สวัสดีค่ะตอบเขาดีใจใหญ่เลย  เราได้ตั๋วในราคา 360 หยวน สำหรับ 2 คน ทุก ๆ อย่าง   (เข้าใจว่าช่วงโล น่าจะถูกกว่านี้  แต่ก็นั่นแหละอะไร ๆ ก็ขึ้นราคา) เวรอีกละเจอน้องที่แชร์แท๊กซี่มาจากต้าวเฉิงด้วยกันพูดอยู่นั่นแหละอย่าลืมวันกลับให้โทรหาเขา (เรื่องไร ฉันจะต้องไปขึ้นอยู่กับเธอฉันเลือกได้ป๊ะ...คิดในใจ)   ยังไม่รวมรถกะเปาะนะ แต่เจ้าหน้าที่ช่วยอย่างดีนะ  อาจจะคนน้อยด้วย  ขอบอกเรื่องการใช้สแกน  บางที่บางอย่างอาจจะสแกนไม่ได้นะ  ด้วยเราไม่มี วีแชชด้วย อารีเพลใช้ไม่ได้ไม่รู้เพราะอะไร เราต้องใช้เงินสดซื้อทั้งหมด  บางที่เครื่องสแกนมันก็ให้เราสแกนหรือมันก็จะสแกนเรา  *****(การใช้วิธีสแกนพวกนี้ดูเหมือนว่าถ้าเกิน 200 หยวนจะต้องมีค่าธรรมเนียมด้วยไม่รู้เรียกถูกไหม  แต่ถ้าใช้ 2money ไม่ต้องจ่ายแต่ก็ตามอัตราแลกเปลี่ยนวันนั้น ๆ ได้เลย  แล้วดูเหมือนจะใช้ได้ทุกที่ด้วย  ส่วนแท็กซี่เขาใช้วีแชชเป็นส่วนมากหรือทั้งหมดเลย)*** ......อีกอย่างที่อยากจะบอกมาก ๆ สำหรับคนที่จะไปที่นี่  กรุณาเข้าห้องน้ำที่ตรงที่ขายตั๋วนี้เลยเพราะดูสะอาดกว่าที่อื่น ๆ ถ้าหวังจะไปเข้าที่อื่น ตรงที่ลงรถบัส  ขอร้องมันโคตรเหม็น  แล้วไม่มีน้ำด้วย  อยากร้องไห้ ...............พอได้ตั๋วมาแล้วก็เดินไปขึ้นรถบัสถ้าเราต่างชาติต้องลงทะเบียนและให้เบอร์โทรไว้ด้วยนะ  แต่กระดาษที่ให้ลงทะเบียนเป็นภาษาจีนหมด หงะ...  ต้องท่องไว้เลยอันแรกคือชื่อ เลขพาสปอร์ต เบอร์โทรก็มั่ว ๆ ไป แฮ่ๆๆ  ก็เดินขึ้นรถไปเต็มก็รอคันต่อไปได้จ่อรออยู่แล้วไม่นานเมื่อคนเต็มก็ออก  แต่การขับคือเอ่อเส้วเสววววววววววววไม่แน่จริงทานยาแก้เมาด้วยเด้อพี่น้อง.......................อมบ๊วยหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เรากลืนน้ำลายได้บ่อย ๆจะช่วยได้เยอะเลย พอลงรถบัส.......ไม่ปวดจริงๆไม่ต้องเข้านะห้องน้ำเมาแน่นอน.........หลังจากลงรถก็เป็นเส้นทางที่เรากำหนดเองละใครเดินไปอีก ประมาณ 500 เมตร ที่เต็มไปด้วยลิงผู้หิวโหย  อันนี้คือที่ป้าไม่ปลื้มสุดๆ  แต่ก็จะมีเจ้าหน้าที่คุมตลอดเส้นทางโดยถือหนังสติ๊กไว้ยิงพวกมัน  ดูเหมือนช่วงเช้าขาขึ้นไปจะเยอะจะมีเจ้าหน้าที่บอกตลอกเพียงแต่เราฟังไม่ออก  พยายามเดินไปเป็นกลุ่มแล้วกัน อย่าหาที่จะควักอะไรออกมาเชียวจมูกดีมาก  ...พอเดินถึงก็เป็นทางที่เรากำหนดเองละว่าเราจะไปต่อด้วยรถกะเปาะคนละ 70 หยวนไป-กลับ  หรือไม่อยากเสียตังค์ก็เดินแยกเข้าวัดไป (แต่เชื่อเถอะต้องไปทั้ง 2 รูทหมดแหละ เพียงแต่จะไปทั้ง 2 ที่ ในวันเดียวหรือ ชิล ๆ ไปที่ละวัน)  ถ้าไปต่อด้วยรถเขาก็จะบอกว่าขึ้นได้ถึงไหนเพราะช่วงนี้คือเป็นช่วงปิดประจำปีเขา 
เอ่อ เราลงมาช้าไป 17 นาที น้องที่นัดมารับไปไหนไม่รู้ละ  ก็เข้าใจได้นะ  เราก็เรียกรถคันอื่น ซึ่งก็หลีกไม่พ้นรถคนที่นั่งมาจากต้าวเฉิงแหละ เอ่อโลกแคบก็ตอนนี้อีกแหละ จ่าย 40 หยวนค่ำละขี้เกียจรอคนแชร์  คำคานพวกนี้ด้วย อยากกลับไปพัก



 
15 มีนาคม 2567 

โรงแรมเรียกแท็กซี่คันเดินที่ไปส่งเมื่อวานให้ 40 หยวน เขาถามจะให้รอรับตอนเย็นไหม  เราบอกไม่ต้องไม่รู้เราจะลงมากี่โมง (ไม่อยากผูกมัดแหละ)  วันนี้เราไปวัดชงกู่ระยะทางสั้น คิดว่าแป๊ป ๆ แต่ที่ไหนได้มันไม่ได้ง่ายเลยนะ  เราเลือกเดินเข้าไปทางในวัดแทนทางเดินที่สะดวกที่เขาทำไว้ให้เพราะมันดูเหมือนปีนกะไดอย่างเดียว  อันนี้แล้วแต่นะว่าแต่ละคนสะดวกอย่างไร เพราะจริง ๆ มันก็จะไปเจอกันแหละ  ส่วนเราเลือกเดินออกประตูหลังวัดแล้วเดินขึ้นไปทางไม่สะดวกนักแต่ป้ามีความรู้สึกว่ามันสั้นกว่า  อดทนนะ เพราะทางไม่ได้เปิดตลอดเวลา  ต้องไปให้ถึงเป็นจุด ๆ ไปอย่าเพิ่งถอดใจ  แต่บอกเลยว่าวิวที่ได้คือวิวมหาชนที่ทุกคนไปต้องมี  และถ้าไหวก็เดินต่ออีก320 เมตร ก็จะได้วิวที่คิดว่าใกล้ที่สุด อย่างสวยเลยแหละ  แต่ส่วนใหญ่เขาก็จะถ่ายรูปกันตรงทะเลสาบ  ขอร้องละให้เดินต่อรอบ ๆ ทะเลสาบมีว้าวได้อีก
 
ระหว่างนั้นเราได้รับแจ้งจากสายการบินว่าจะยกเลิกเที่ยวบินเที่ยวที่เราจะกลับเข้าเฉิงตูวันที่ 18 กัน  ไม่รู้มันเป็นความโชคดีหรือโชคร้าย  ......แต่เราสามารถเปลี่ยนตั๋วได้ 1 ครั้ง เราก็เลยคุยกันว่ามันไม่มีอะไรแล้วนิ  น่าจะกลับไปให้เร็ว ๆ ไม่รู้จะไปไหนต่อละงั้นเรากลับวันที่ 16 แล้วกันถ้ามันเป็นไปได้  ก็คุยผ่าน Trip.com อันนี้ขอให้คะแนนเขานะเขาดูแลเราได้ดีกว่าเจ้าอื่นจริงๆ  แจ้งเราแบบไม่ต้องรอนานได้เลย  ให้คะแนนแบบไม่มีหักนะ    ตามนั้นจะได้มีเวลาลั้นลาที่เฉิงตูอีก 1 วันแบบชิลๆๆๆ เราแจ้งโรงแรมว่าเราจะออกวันที่ 16 เช้าเลยเพื่อไปนอนที่ต้าวเฉิงเตรียมตัวไปสนามบินเพราะเที่ยวบินเช้า (ทางไปสนามบินก็นะไกลเหลือเกิน)





16 มีนาคม 2567
 
โรงแรมก็ให้น้องทิเบตนั้นแหละไปส่ง จ่ายเหมา ๆ 200 หยวน แล้วโรงแรมถามว่าทำไมไม่เอาคนที่มาส่งตอนแรกพวกเราทำหน้าแบบ ซึ่งคิดว่าเขาเข้าใจก็ได้แต่หัวเราะกัน  ระยะทาง 75 กม. แต่อย่างว่าระหว่างทางคือไม่เคยเห็นไม่เคยเจอสวยตลอดทาง   มาถึงต้าวเฉิงน้องแท็กซี่ก็พาไปหาโรงแรมที่เราจองไว้โทรหาคุย เขาถามว่าจะให้รับไปสนามบินไหม 200 หยวนเราว่าแพงไป  เดี๋ยวเราให้โรงแรมหารถให้  
เมืองต้าวเฉิงที่จริงพวกเราว่าน่าอยู่นะใหญ่ เป็นเหมือนเมืองที่ผู้คนต่างเมืองเข้ามาจับจ่ายซื้อของน่าจะเป็นเมืองค้าขายของย่านนี้   แต่...แต่เราไม่โอเครกะโรงแรม น้ำเย็นตลอด (ไม่อยากจะบอกว่าพวกเราไม่อาบน้ำฮ่า ๆ )  เมืองนี้หนาว ๆ มากกว่าทุก ๆ ที่ที่ผ่านมาในครั้งนี้ละคุยกะน้องต้อนรับโรงแรมซึ่งหน้าออกจะไม่รับแขกตลอด เราขอเขาเรียกแท็กซี่ให้พรุ่งนี้ตอน 7.00 ราคา 200 เราก็ตกลงตามนั้น  ลงมาเพื่อรับคำยืนยัน 2-3 ครั้งไม่เคยเจอ แอบบ่นกันว่าพรุ่งนี้