เราเป็นเด็กคนนึงที่เข้ามาเรียนในกทม. บ้านเราเป็นร้านค้า ขายอาหาร ขายของชำ ขายอีกหลายๆอย่าง เเละทำไร่ ทำนา เราผิดมั้ยมี่เราคิดเเบบนี้ ทุกวันนี้ถ้าอยู่บ้านต่างจังหวัดเราอยู่กับตายาย เเม่ เเละน้อง ตั้งเเต่เด็กจนโต ตากับยายเลี้ยงเรามา เราเป็นลูกเมียน้อย เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเเม่ต้องไปเป็นเมียน้อยเขา กลายเป็นว่า เราต้องมาโดนดูถูกจากญาติพี่น้อง ว่า จะทำอะไรสำเร็จหรอ เป็นเเค่ลูกเมียน้อย เราเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาก ถือว่าเรียนดีเลยนะ เพราะเราต้องการความยอมรับจากคนอื่นๆ กิจกรรมดี เรียนเก่ง ขยัน ที่ได้เช้ารร.ดีๆ ก็เพราะ ตากับยายเป็นส่งเราเรียน ซับพอร์ตทุกอย่าง ยกเว้นความรู้สึกของเรา ชอบเอาเเม่มาว่าให้เราฟัง ว่าเเม่เรามันไม่ได้เรื่อง เเต่มันก็จริงๆนั่นแหละ เเม่เราติดของ ติดการพนัน ติดผู้ชาย ติดของมึนเมา เอาเงินไปให้ผู้ชาย ทุกวันตั้งเเต่เราโตมา เราใช้เงินเเม่ไม่ถึงเเสนเลยด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ใช้เพียงเเต่เงินตากับยาย เขาค่อนข้างเเก่เเล้ว เเต่ขยันมาก ทำทุกอย่าง เราก็ช่วยเเลยสุดๆเลย เลิกเรียนมาก็ไปขายของ วันหยุดก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหน ทำเเต่งาน
มีเงินใช้ทุกวันนี้ก็เพราะทำงาน เเต่เเม่เรา ขายของก็ไม่ค่อยขาย ชอบนอน ไม่ทำงาน เอาเเต่พูดว่าชีวิตมันไม่ได้เรื่อง พ่อเเม่ไม่รัก ไม่ซับพอร์ต ทั้งที่เขามีต้นทุนชีวิตที่ดีกว่าคนอื่นเเท้ กลับทำตัวเเบบนี้ เราคิดเเบบนี้นะ เราผิดหรือป่าว พอเขาไม่ทำงานก็จะมายืมเงินเรา ที่เราทำงานหาได้ ก็ยืมไม่เยอะหรอกนะ ยืมทีละ100-400 เเต่ยืมเกือบทุกวัน ตั้งเเต่เราอายุ15 พอเรามีเงิน เขาจะยืม บอกว่าเดี๋ยวเเม่คืนให้นะ มากสุดๆก็สามพัน เเม่เอาเงินที่กู้เรียน ไปเเล้วไม่คืน ส่วนพ่อเรา ไม่ส่งไม่สนใจ เเล้วยังมาบอกว่าเราไม่ให้ความเคารพ ตายายเลยไม่ให้ไปขอพ่ออีก ตายายบอกว่าหลานคนเดียวเลี้ยงได้ เรานี่โฮออกมากเลย เเต่เเม่เราโกธรตายายที่รักลูกชายมากกว่า ทั้งที่เเม่เขาทำแบบนี้ เเม่ชอบมาว่าตายายให้เราฟัง เราก็สงสารเเม่นะ เเต่จะให้เราทำยังไง เราอยู่ตรงกลาง เเม่เรามีเเฟนใหม่อีกคน มีน้องมาอีกคนด้วย เเต่ก็เป็นเมียน้อยตามเคย เรารักน้องมาก เพราะเราไม่มีใครที่จะเล่าให้ฟังเลย มีเเต่น้องนี่เเหละที่เข้าใจกัน เเม่เขาชอบทะเลาะกับพ่อเลี้ยง เรื่องเงิน เรื่องฝั่งนู้น ทะเลาะกันทีนะ ฟังของในบ้านกระจาย ถึงเวลา เราเก็บไง เเต่พ่อเลี้ยงก็ดีนะ คอยส่งเงิน กู้เงิน มาให้เเม่ใช้ เเต่กลับเอาเงินไปทำอะไรก็ไม่รู้ เเม่เราอายุขนาดนี้เเล้วยังไม่มีเงินเก็บเลย เเต่พ่อเลี้ยงไม่ดีอย่างนึงนะ เขาเคยพยายามจะล่วงเกินเรา เเต่เราไม่เคยบอกเเม่กลัวว่าเเม่จะไม่เชื่อเรา เเต่ตอนนั้นยังเด็กมาก เเต่เขามาจับของเรา มากอดเรา เรากลัวมาก จนกลายเป็นตราบาปเราเลยอ่ะ เรามีเเฟนคนนึง คบมาได้หลายปีเเล้ว เขาเป็นเพื่อน เป็นเเฟน เป็นทุกอย่าง ที่เราเล่าให้เขาฟัง เเละเขาจะให้คำปรึกษาเราทุกเรื่อง คอยซับพอร์ตทุกเรื่องเหมือนกัน เเต่เเม่ไม่ยอมให้เราคบกับเขา เพียงเพราะเขาไม่รวยไม่เเม่ยืมเงิน เเม่ก็เลยให้เราเลิกกับเขา เเละเเม่ก็คอยต่อว่าเราตลอด เวลาเราไม่ให้เขายืมเงิน ชอบบอกว่าเราเห็นเเก่ตัว เอาเเต่ตัวเองสบาย เราเป็นเเบบนั้นหรอ เเละเเม่ชอบเเอบเอาของ ของเราไปจำนำ เราก็ต้องคอยหาเงินไปถ่ายออก เขาก็ชอบขู่ว่าถ้าเป็นเเบบนี้จะไม่ให้เรียน จะไม่ให้ไปเจอใคร จะขังไว้ในห้อง เราก็กลัวนะ เราอยากเรียน อยากทำงาน อยากมีเงินใช้เอง อยากเอาเงินไปให้ตากับยาย ไม่อยากให้เขาทำงานหนัก เชื่อมั้ย ว่าก่อนที่จะมาเรียนมหาลัย เราร้องไห้ทุกวันจนเป็นซึมเศร้า กว่าเราจะผ่านมันมาได้ เคยคิดอิจฉาคนอื่นนะ บ้านไม่ได้ร่ำรวย เเต่เขามีครอบครัวที่อบอุ่น ที่พ่อเเม่ที่คอยรับฟัง ไม่ได้เป็นเหมือนเรา เราผิดมั้ยที่เราไม่ให้เเม่ยืมเงิน ผิดมั้ยที่เรารู้สึกเเบบนี้. (เรื่องยังมีอีกเยอะ เหนื่อยมากๆเลย ขอเพื่อนๆอย่าซ้ำเติมกันอีกนะคะ)
ผิดไหมที่เราคิดเเบบนี้
มีเงินใช้ทุกวันนี้ก็เพราะทำงาน เเต่เเม่เรา ขายของก็ไม่ค่อยขาย ชอบนอน ไม่ทำงาน เอาเเต่พูดว่าชีวิตมันไม่ได้เรื่อง พ่อเเม่ไม่รัก ไม่ซับพอร์ต ทั้งที่เขามีต้นทุนชีวิตที่ดีกว่าคนอื่นเเท้ กลับทำตัวเเบบนี้ เราคิดเเบบนี้นะ เราผิดหรือป่าว พอเขาไม่ทำงานก็จะมายืมเงินเรา ที่เราทำงานหาได้ ก็ยืมไม่เยอะหรอกนะ ยืมทีละ100-400 เเต่ยืมเกือบทุกวัน ตั้งเเต่เราอายุ15 พอเรามีเงิน เขาจะยืม บอกว่าเดี๋ยวเเม่คืนให้นะ มากสุดๆก็สามพัน เเม่เอาเงินที่กู้เรียน ไปเเล้วไม่คืน ส่วนพ่อเรา ไม่ส่งไม่สนใจ เเล้วยังมาบอกว่าเราไม่ให้ความเคารพ ตายายเลยไม่ให้ไปขอพ่ออีก ตายายบอกว่าหลานคนเดียวเลี้ยงได้ เรานี่โฮออกมากเลย เเต่เเม่เราโกธรตายายที่รักลูกชายมากกว่า ทั้งที่เเม่เขาทำแบบนี้ เเม่ชอบมาว่าตายายให้เราฟัง เราก็สงสารเเม่นะ เเต่จะให้เราทำยังไง เราอยู่ตรงกลาง เเม่เรามีเเฟนใหม่อีกคน มีน้องมาอีกคนด้วย เเต่ก็เป็นเมียน้อยตามเคย เรารักน้องมาก เพราะเราไม่มีใครที่จะเล่าให้ฟังเลย มีเเต่น้องนี่เเหละที่เข้าใจกัน เเม่เขาชอบทะเลาะกับพ่อเลี้ยง เรื่องเงิน เรื่องฝั่งนู้น ทะเลาะกันทีนะ ฟังของในบ้านกระจาย ถึงเวลา เราเก็บไง เเต่พ่อเลี้ยงก็ดีนะ คอยส่งเงิน กู้เงิน มาให้เเม่ใช้ เเต่กลับเอาเงินไปทำอะไรก็ไม่รู้ เเม่เราอายุขนาดนี้เเล้วยังไม่มีเงินเก็บเลย เเต่พ่อเลี้ยงไม่ดีอย่างนึงนะ เขาเคยพยายามจะล่วงเกินเรา เเต่เราไม่เคยบอกเเม่กลัวว่าเเม่จะไม่เชื่อเรา เเต่ตอนนั้นยังเด็กมาก เเต่เขามาจับของเรา มากอดเรา เรากลัวมาก จนกลายเป็นตราบาปเราเลยอ่ะ เรามีเเฟนคนนึง คบมาได้หลายปีเเล้ว เขาเป็นเพื่อน เป็นเเฟน เป็นทุกอย่าง ที่เราเล่าให้เขาฟัง เเละเขาจะให้คำปรึกษาเราทุกเรื่อง คอยซับพอร์ตทุกเรื่องเหมือนกัน เเต่เเม่ไม่ยอมให้เราคบกับเขา เพียงเพราะเขาไม่รวยไม่เเม่ยืมเงิน เเม่ก็เลยให้เราเลิกกับเขา เเละเเม่ก็คอยต่อว่าเราตลอด เวลาเราไม่ให้เขายืมเงิน ชอบบอกว่าเราเห็นเเก่ตัว เอาเเต่ตัวเองสบาย เราเป็นเเบบนั้นหรอ เเละเเม่ชอบเเอบเอาของ ของเราไปจำนำ เราก็ต้องคอยหาเงินไปถ่ายออก เขาก็ชอบขู่ว่าถ้าเป็นเเบบนี้จะไม่ให้เรียน จะไม่ให้ไปเจอใคร จะขังไว้ในห้อง เราก็กลัวนะ เราอยากเรียน อยากทำงาน อยากมีเงินใช้เอง อยากเอาเงินไปให้ตากับยาย ไม่อยากให้เขาทำงานหนัก เชื่อมั้ย ว่าก่อนที่จะมาเรียนมหาลัย เราร้องไห้ทุกวันจนเป็นซึมเศร้า กว่าเราจะผ่านมันมาได้ เคยคิดอิจฉาคนอื่นนะ บ้านไม่ได้ร่ำรวย เเต่เขามีครอบครัวที่อบอุ่น ที่พ่อเเม่ที่คอยรับฟัง ไม่ได้เป็นเหมือนเรา เราผิดมั้ยที่เราไม่ให้เเม่ยืมเงิน ผิดมั้ยที่เรารู้สึกเเบบนี้. (เรื่องยังมีอีกเยอะ เหนื่อยมากๆเลย ขอเพื่อนๆอย่าซ้ำเติมกันอีกนะคะ)