ว่าไปแล้วดูอิจน้องรึปล่าว

เราเป็นคนไม่มีเพื่อนตั้งแต่เด็กเข้ากับใครไม่ได้เลยจนจบป.6 ตอนอยู่ประถมก็โดนเพื่อนแกล้งตลอดโดนไถตัง ไม่เคยติดใจกับเรื่องพวกนี้เลยเรามองว่ามันก็แค่สังคมในรร. แต่พอน้องเข้าเรียนแล้วเราพอมีรายได้เราก็พยายามเอาเงินไปทุ่มที่น้องอะไรที่เราไม่เคยมีเราก็ซื้อไห้น้องเพราะเข้าใจความรู้สึกเวลามองคนอื่นมีแล้วเราไม่มีปกป้องน้องตลอดไม่อยากไห้เขาโดนแกล้ง แล้วมีวันนึงน้องจบป.6แล้วครอบครัวที่บ้าน,เพื่อนน้องก็ไปงานปัจฉิมวันนั้นน้องถือของเต็มมือเลยทำไห้เรานึกถึงตอนเราจบไม่มีแม้แต่คนที่บ้านไป แล้วแม่พูดกับน้องขึ้นประโยคนึง"พี่เอ็งมันน่าสงสารเพราะตอนมันจบแม่ไม่มีตังซื้อของขวัญไห้แถมเป็นคนเข้ากับคนยาก"เราเลยคิดว่าที่ผ่านมาเราเข้ากับคนยากหรือว่าสังคมมันไม่น่าเข้าหา