ตั้งแต่เรียนจบทำงานมาได้ 2-3 ปี เราก็เริ่มมีแฟนแต่เป็นคนที่เปลี่ยนแฟนบ่อยภายใน3ปีเราเปลี่ยนแฟนไป3คน
เราขอไม่บอกระยะเวลาคุยหรือใดๆเพราะคิดว่าไม่น่ามีผลอะไร ตอนนี้เราพักการพบเจอและสร้างความสัมพันธ์แล้ว
เพราะมันไม่มีใครเวิร์คสำหรับเราเลยส่วนตัวก็กำลังหาคำตอบว่าความรักคืออะไรด้วย เพื่อนๆบอกว่าเราไม่อดทนและไม่รอดูการเปลี่ยนแปลงของใคร
สาเหตุที่เราเลิกกับใครๆมักจะเป็นปัญหาทั่วๆไปที่คู่รักเคยเจอ
ถ้าจะให้แฟร์เราขอแยกเป็นกรณีที่เราเจอและเราคิดว่าเราจัดการปัญหาได้ดีและมีช่วงที่เราอดทน
1. เขาเป็นฟรีแลนซ์และมีช่วงที่ไม่ทำงานไม่มีเงิน พวกเราอยู่ด้วยกัน เขาไม่ช่วยจ่ายค่าไฟและค่าห้องซึ่งเราไปอยู่ห้องเขานะไม่ใช่ห้องเรา เราไม่โอเคเราก็ขอคุยด้วยแล้วเราก็อดทนอีก1เดือน เขาก็ยังไม่หางานทำ เราก็ขอเลิกเพราะเราก็บอกว่าลำพังเรายังต้องกินต้องใช้จ่ายในส่วนของตัวเอง ก็โดนดราม่าไปว่าเห็นแก่ตัวเป็นคนผิดในโซเชี่ยลและในสายตาเพื่อนๆเขาไปละ
2. เราขอไม่ให้ติดต่อพูดคุยกับแฟนเก่าที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง แรกๆก็ทำอยู่หรอกนะแต่ด้วยความที่พวกเขาเรียนคณะเดียวกันมามั้งเลยย้ายมาทำงานที่เดียวกันแล้วก็ต้องมาบังเอิญติดต่องานกัน เราก็โอเคได้ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นงาน(แต่ตอนนั้นก็แอบตุๆบรรยากาศมันแปลกๆ ปกติเราจะรู้เรื่องงานของเขาที่ออฟฟิศตลอดแต่หลังๆเขาไม่อยากเล่าอ้างว่างานหนักไม่อยากเอาเก็บมาคิด เราก็โอเคจะได้พักสมองไปด้วย) แล้ววันนึงพวกเขาก็ไปกินเลี้ยงทีมด้วยกันสุดท้ายมาสารภาพว่าเผลอจุ๊บๆปากกัน เราขอบคุณที่มาบอก เราเลยพูดว่าถ้ายังรู้สึกดีๆต่อกันเราขอหลีกให้แล้วเราก็ออกมา แต่ปัจจุบันพวกเขาก็ไม่ได้คบกันทางฝั่งผู้หญิงก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ แฟนเก่าเราก็อยู่ที่เดิมเลื่อนตำแหน่งใช้ชีวิตโสดๆของมันไป
3. คนสุดท้ายกำลังคบกันได้ดีมาก แต่เขาอยากไปทำงานต่างจังหวัดแล้วด้วยความสไตล์ของเราคือมีแฟนก็อยากอยู่กับแฟนเจอหน้ากันที่บ้านทุกวัน แต่ฐานการทำงานเราอยู่ในกรุงเทพ เขาบอกก็เป็นแม่บ้านให้เขา เดี๋ยวเขาให้เงินดูแลเรา เราก็โหดีจังแต่ไม่อะคือเราก็แจกแจงว่าค่าใช้จ่ายเรามีอะไรบ้าง ส่งเงินให้พ่อแม่ด้วย บลาๆ เขาเลี้ยงไม่ไหวหรอกเรานี่สิต้องทำงาน เขาก็บอกงั้นก็คงต้อง Long Distance เราทำได้2เดือน เราเหนื่อยมาก แค่เดินทางในกรุงเทพทุกวันก็จะแย่แล้วอะนี่ต้องไปต่างจังหวัดทุกเสาร์อาทิตย์ นอนไม่พอ ไม่มีเวลาไปhang out ไม่มีเวลาทำงานอดิเรกเลย เราก็เลยขอเลิกสาเหตุคือเราอยากใช้ชีวิตของเราแบบเดิมที่เคยเป็น กลับลูปเดิมทุกครั้งที่เราบอกเลิกใครเราจะโดนด่าตลอดเขาพูดว่า “เหมือนเธอพูดว่าอยากอยู่คนเดียว แต่จริงๆเธอแค่ไม่อยากมีฉัน” ด้วยความสัตย์จริงเราพูดกลับไปว่าใช่หลังจากการย้ายงานของเธอมันทำให้เราปรับตัวได้ลำบากจริงๆ เขาขอเวลา2อาทิตย์อยู่คนเดียวแบบไม่มีเราแล้วเขาบอกเขาทำได้ เขาพร้อมเลิก เราก็ต่างเลิกกันไป
ที่เล่าๆๆๆมาทั้งหมดนั้นเราไม่ได้จะงอแงว่าโลกใจร้ายอะไรกับเราและเราก็ไม่ได้มองว่าพวกเขาแย่ไม่ดีไม่แฟร์กับเราเลย
เพราะเรารักษาขอบเขตให้ตัวเองมีความสุขและไม่เสียตัวตนได้แล้ว
แต่เราก็มีเพื่อนหลายคนมากที่มีแฟนแล้วเจอกรณีแบบเราแต่ไม่มีใครซักคนที่ตัดสินใจเลิกเลย
หนำซ้ำอาจจะรักแฟนมากกว่าเดิม(รึป่าวไม่รู้อะเดา555555)
บางครั้งเราก็สงสัยว่ามันที่เราไม่ยอมปรับทัศนคติให้ตัวเราอะลุ่มอล่วยกับปัญหาหรือเปล่า
แต่ที่เพื่อเราเจอหลายๆคนปัญหามันไม่ได้ซับซ้อนเลยแต่เลือกที่จะทำให้ซับซ้อนเอง
เช่น
แฟนไม่ช่วยจ่ายค่าไฟ(คล้ายๆแบบของเรา) แต่แทนที่จะคุยกับแฟนดีๆก็ทำท่าที่เบื่อแฟนและเอามาระบายกับเพื่อนๆแทน
เราบอกให้คุยกันเพื่อนบอกไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันแย่เพราะไปบังคับให้เขาช่วยจ่ายค่าไฟ เราก็ฮัลโหลซิสมันคือหน้าที่ด้วยซ้ำไม่ใช่การบังคับ
การที่มีใครละเลยหน้าที่ที่ต้องทำนั่นคือคนที่จัดการชีวิตตัวเองได้ไม่ดีแล้วเธอจะแบกคนเดียวไหวมั้ยถ้ามั่นใจว่าแบกเขาไหวก็อย่ามาบ่น
โอเคชีก็ไม่มาบ่นกับเราแล้วแต่ไปเจอผู้ชายคนอื่นแล้วบ่นให้คนนั้นฟังแทนแต่ผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนที่มีแฟนแล้วเหมือนกัน
สุดท้ายพอแฟนตัวเองจับได้ก็เลือกแฟนตัวเองแล้วบอกสาเหตุที่(เกือบ)นอกใจ แฟนถึงจะโอเคเข้าใจปัญหาแล้วจึงช่วยจ่ายค่าไฟ
มันคล้ายๆกับวิธีทางวิทยาศาสตร์ที่สั่นกระดิ่งแล้วให้ขนมสุนัขยังไงบอกไม่ถูก
ถึงจะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดูแยบยลแต่ในความรู้สึกเรามองว่าทุกคนเสียใจ
แล้วเราไม่อยากให้สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นถ้าเป็นชีวิตตัวเอง
แต่สุดท้ายเราก็แอบคิดเพราะมีบางคนที่เราคิดถึงอยู่บ่อยๆว่าถ้าเรายังคบกันจะเป็นยังไง
ถ้าเรายอมอดทนอีกซักนิดเราคงเป็นคู่รักที่รักกันมากๆเลยมั้ง
ทุกคนคิดเห็นยังไงกันกับสิ่งที่เราเป็นหรือมีคำแนะนำอะไร
หรือมีใครสามารถตอบคำถามเราได้บ้างว่า “ความรักคืออะไร?”
ปล.ส่วนตัวอยากฟังความเห็นจากคนที่แต่งงานมีลูกมีครอบครับแล้วด้วยเพราะส่วนตัวพ่อแม่เราโดนคลุมถุงชน บรรยากาศในบ้านไม่ค่อยเอื้อให้อยู่ๆเดินไปถามหรือปรึกษาอะไรเท่าไหร่ในเรื่องนี้ T T
ถ้าเราอดทนอีกซักนิด? [ความรัก]
เราขอไม่บอกระยะเวลาคุยหรือใดๆเพราะคิดว่าไม่น่ามีผลอะไร ตอนนี้เราพักการพบเจอและสร้างความสัมพันธ์แล้ว
เพราะมันไม่มีใครเวิร์คสำหรับเราเลยส่วนตัวก็กำลังหาคำตอบว่าความรักคืออะไรด้วย เพื่อนๆบอกว่าเราไม่อดทนและไม่รอดูการเปลี่ยนแปลงของใคร
สาเหตุที่เราเลิกกับใครๆมักจะเป็นปัญหาทั่วๆไปที่คู่รักเคยเจอ
ถ้าจะให้แฟร์เราขอแยกเป็นกรณีที่เราเจอและเราคิดว่าเราจัดการปัญหาได้ดีและมีช่วงที่เราอดทน
1. เขาเป็นฟรีแลนซ์และมีช่วงที่ไม่ทำงานไม่มีเงิน พวกเราอยู่ด้วยกัน เขาไม่ช่วยจ่ายค่าไฟและค่าห้องซึ่งเราไปอยู่ห้องเขานะไม่ใช่ห้องเรา เราไม่โอเคเราก็ขอคุยด้วยแล้วเราก็อดทนอีก1เดือน เขาก็ยังไม่หางานทำ เราก็ขอเลิกเพราะเราก็บอกว่าลำพังเรายังต้องกินต้องใช้จ่ายในส่วนของตัวเอง ก็โดนดราม่าไปว่าเห็นแก่ตัวเป็นคนผิดในโซเชี่ยลและในสายตาเพื่อนๆเขาไปละ
2. เราขอไม่ให้ติดต่อพูดคุยกับแฟนเก่าที่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง แรกๆก็ทำอยู่หรอกนะแต่ด้วยความที่พวกเขาเรียนคณะเดียวกันมามั้งเลยย้ายมาทำงานที่เดียวกันแล้วก็ต้องมาบังเอิญติดต่องานกัน เราก็โอเคได้ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นงาน(แต่ตอนนั้นก็แอบตุๆบรรยากาศมันแปลกๆ ปกติเราจะรู้เรื่องงานของเขาที่ออฟฟิศตลอดแต่หลังๆเขาไม่อยากเล่าอ้างว่างานหนักไม่อยากเอาเก็บมาคิด เราก็โอเคจะได้พักสมองไปด้วย) แล้ววันนึงพวกเขาก็ไปกินเลี้ยงทีมด้วยกันสุดท้ายมาสารภาพว่าเผลอจุ๊บๆปากกัน เราขอบคุณที่มาบอก เราเลยพูดว่าถ้ายังรู้สึกดีๆต่อกันเราขอหลีกให้แล้วเราก็ออกมา แต่ปัจจุบันพวกเขาก็ไม่ได้คบกันทางฝั่งผู้หญิงก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ แฟนเก่าเราก็อยู่ที่เดิมเลื่อนตำแหน่งใช้ชีวิตโสดๆของมันไป
3. คนสุดท้ายกำลังคบกันได้ดีมาก แต่เขาอยากไปทำงานต่างจังหวัดแล้วด้วยความสไตล์ของเราคือมีแฟนก็อยากอยู่กับแฟนเจอหน้ากันที่บ้านทุกวัน แต่ฐานการทำงานเราอยู่ในกรุงเทพ เขาบอกก็เป็นแม่บ้านให้เขา เดี๋ยวเขาให้เงินดูแลเรา เราก็โหดีจังแต่ไม่อะคือเราก็แจกแจงว่าค่าใช้จ่ายเรามีอะไรบ้าง ส่งเงินให้พ่อแม่ด้วย บลาๆ เขาเลี้ยงไม่ไหวหรอกเรานี่สิต้องทำงาน เขาก็บอกงั้นก็คงต้อง Long Distance เราทำได้2เดือน เราเหนื่อยมาก แค่เดินทางในกรุงเทพทุกวันก็จะแย่แล้วอะนี่ต้องไปต่างจังหวัดทุกเสาร์อาทิตย์ นอนไม่พอ ไม่มีเวลาไปhang out ไม่มีเวลาทำงานอดิเรกเลย เราก็เลยขอเลิกสาเหตุคือเราอยากใช้ชีวิตของเราแบบเดิมที่เคยเป็น กลับลูปเดิมทุกครั้งที่เราบอกเลิกใครเราจะโดนด่าตลอดเขาพูดว่า “เหมือนเธอพูดว่าอยากอยู่คนเดียว แต่จริงๆเธอแค่ไม่อยากมีฉัน” ด้วยความสัตย์จริงเราพูดกลับไปว่าใช่หลังจากการย้ายงานของเธอมันทำให้เราปรับตัวได้ลำบากจริงๆ เขาขอเวลา2อาทิตย์อยู่คนเดียวแบบไม่มีเราแล้วเขาบอกเขาทำได้ เขาพร้อมเลิก เราก็ต่างเลิกกันไป
ที่เล่าๆๆๆมาทั้งหมดนั้นเราไม่ได้จะงอแงว่าโลกใจร้ายอะไรกับเราและเราก็ไม่ได้มองว่าพวกเขาแย่ไม่ดีไม่แฟร์กับเราเลย
เพราะเรารักษาขอบเขตให้ตัวเองมีความสุขและไม่เสียตัวตนได้แล้ว
แต่เราก็มีเพื่อนหลายคนมากที่มีแฟนแล้วเจอกรณีแบบเราแต่ไม่มีใครซักคนที่ตัดสินใจเลิกเลย
หนำซ้ำอาจจะรักแฟนมากกว่าเดิม(รึป่าวไม่รู้อะเดา555555)
บางครั้งเราก็สงสัยว่ามันที่เราไม่ยอมปรับทัศนคติให้ตัวเราอะลุ่มอล่วยกับปัญหาหรือเปล่า
แต่ที่เพื่อเราเจอหลายๆคนปัญหามันไม่ได้ซับซ้อนเลยแต่เลือกที่จะทำให้ซับซ้อนเอง
เช่น
แฟนไม่ช่วยจ่ายค่าไฟ(คล้ายๆแบบของเรา) แต่แทนที่จะคุยกับแฟนดีๆก็ทำท่าที่เบื่อแฟนและเอามาระบายกับเพื่อนๆแทน
เราบอกให้คุยกันเพื่อนบอกไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันแย่เพราะไปบังคับให้เขาช่วยจ่ายค่าไฟ เราก็ฮัลโหลซิสมันคือหน้าที่ด้วยซ้ำไม่ใช่การบังคับ
การที่มีใครละเลยหน้าที่ที่ต้องทำนั่นคือคนที่จัดการชีวิตตัวเองได้ไม่ดีแล้วเธอจะแบกคนเดียวไหวมั้ยถ้ามั่นใจว่าแบกเขาไหวก็อย่ามาบ่น
โอเคชีก็ไม่มาบ่นกับเราแล้วแต่ไปเจอผู้ชายคนอื่นแล้วบ่นให้คนนั้นฟังแทนแต่ผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนที่มีแฟนแล้วเหมือนกัน
สุดท้ายพอแฟนตัวเองจับได้ก็เลือกแฟนตัวเองแล้วบอกสาเหตุที่(เกือบ)นอกใจ แฟนถึงจะโอเคเข้าใจปัญหาแล้วจึงช่วยจ่ายค่าไฟ
มันคล้ายๆกับวิธีทางวิทยาศาสตร์ที่สั่นกระดิ่งแล้วให้ขนมสุนัขยังไงบอกไม่ถูก
ถึงจะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดูแยบยลแต่ในความรู้สึกเรามองว่าทุกคนเสียใจ
แล้วเราไม่อยากให้สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นถ้าเป็นชีวิตตัวเอง
แต่สุดท้ายเราก็แอบคิดเพราะมีบางคนที่เราคิดถึงอยู่บ่อยๆว่าถ้าเรายังคบกันจะเป็นยังไง
ถ้าเรายอมอดทนอีกซักนิดเราคงเป็นคู่รักที่รักกันมากๆเลยมั้ง
ทุกคนคิดเห็นยังไงกันกับสิ่งที่เราเป็นหรือมีคำแนะนำอะไร
หรือมีใครสามารถตอบคำถามเราได้บ้างว่า “ความรักคืออะไร?”
ปล.ส่วนตัวอยากฟังความเห็นจากคนที่แต่งงานมีลูกมีครอบครับแล้วด้วยเพราะส่วนตัวพ่อแม่เราโดนคลุมถุงชน บรรยากาศในบ้านไม่ค่อยเอื้อให้อยู่ๆเดินไปถามหรือปรึกษาอะไรเท่าไหร่ในเรื่องนี้ T T