เกินไปไหมมาดูถูกอาชีพในความฝันผม

คือผมนั่งในรถกับแม่แล้วแม่ถามอะไรสักอย่าง ผมก็บอกจะเป็นนักมวย แม่ก็ผมก็บอกกลับมาว่า มันเจ็บตัว ถ้าเกิดผมพิการขึ้นมาเนี้ย แม่จะไม่เลี้ยง จะส่งผมไปสถานส่งเคราะ แล้วผมก็บอกไปว่า ผมคงไม่พิการหรอก แล้วก็บอกว่า นักมวยบางคนได้ค่าตัว 10ล้านต่อไฟท์ ส่วนค่าตัวขึ้นตํ้าไม่มีสถิติใด 5พันบาท แม่ผมก็บอกจะไปเป็นทำไม อาชีพ กระJok คือผมก็อารมณ์เสียเลย คือตอนนั้นไม่ join มาก แล้วแม่ผมก็บอกถ้าเป็นอาชีพอื่นแม่ผมจะสนับสนุน แต่นักมวยแม่ไม่สนับสนุน แม่ไม่ชอบความรุนแรง ทั้งๆที่ก็ชอบใช้รุนแรงกับผมมาตลอด คือผม อยากจะเป็นพวกนักมวย UFC และ มวยไทย ไง แล้วแบบ เหมือนจะใให้ผมทำอาชีพ อื่นที่ทำแล้วไม่มีความสุข คือผมเป็นคนชอบความรุนแรง ไง เห็นพวก street fight แล้ว ดึงดูดผมเหมือนแม่เหล็ก พอมีคนมาห้ามก็รู้สึกว่า ก้านขวางคอน่าต่อยเสียจริง คือผมอะ มีเพื่อนที่ชอบ judo แล้วป.5 ถึง ป.6 โดนทุ่มบ่อยมาก5555 พอผมขึ้น ม.1 ครูก็จับแยกกับเพื่อนคนนั้น ซึ่งเพื่อน คนนั้นสนิทมากๆๆๆๆ แล้วเหมือนไม่มีใครที่แข็งแกร่งเทียบเท่าผมไง ผมก็เลยไปไล่เตะเพื่อนคนนึงที่ตัวเท่ากันและสนิทกันนิดนึง แล้วเพื่อนในห้องถาม ทำไมชอบลังแกคนอ่อนแอ ผมก็เลยตอบไปว่า พวกแข็งแกร่ง และ เพื่อนสนิทที่แข็งแกร่ง ไปห้อง1 หมดแล้วคือตอนนั้นผมก็ไม่พอใจกับคำถามนั้นมาก แต่พอผมตอบ ตามนั้นไป มันช็อคไปเลย และ มันก็ไม่กล้าพุดไรกับผมอีก คือทุกเวลา ที่ผมเข้าไปในห้อง1 เหมือน มีพลังอยากต่อย MMA ซึ่งคนในห้องนั้น เวลาต่อยกัน จะเอา กติกา MMA ซึ่งห้องผม มันเอากติกา สากล อะไรกันก็ไม่รู้ไม่สนุกมือ แต่ประเด็นคือ ครูมัธยม สั่งคำขาด ห้ามไปเล่นกับพวกห้อง1 คือผมอึ้งไปเลย แล้วคือห้องผมมันก็ ไม่มีใครกล้าเอา MMA สักคน พอผมบอกแม่อยากไปต่อยมวย แม่ผมก็บอกว่า จะไปเป็นทำไมอาชีพ กระJok ชีวิตผมตอนนี้ ขา ตกที่สุดละเว้ย ไม่มีใครจะปรึกษาได้สักคน คือจะ ให้เข้าใจง่ายๆนะ ผมมาบ่นชีวิต แล้ว อาชีพที่ผมรักและอยากเป็นทำไมต้องมาดูถูก (ผมเลือก อาชีพที่รักถึงจะเจ็บตัวจะยากจะร้องไห้สักกี่หน จะยอมแพ้กี่ครั้งผมจะไม่หันหลังให้เด็ดขาดจะเดินหน้าตามความฝัน) ดีกว่าไปเป็นอาชีพที่ไม่รัก ไม่เจ็บตัว ไม่ร้องไห้ เงินเดือนเยอะ ผมไม่เลือกเลย ผมจะเลือก อาชีพที่รักถึงจะเจ็บตัวจะยากจะร้องไห้สักกี่หน จะยอมแพ้กี่ครั้งผมจะไม่หันหลังให้เด็ดขาดจะเดินหน้าตามความฝัน คือความฝันคนเรา เราก็ต้องพุ่งชน ไม่ใช่จะหันหลังหนี แต่ผมก็ไม่มีที่ไปจริงๆ ตอนนี้ผมจะมาบ่นชีวิตตลอดปี นะครับ ป.6คือชีวิต ที่มีความสุขมากที่สุด ได้เล่นต่อสู้ ได้เล่น kickboxing ได้เล่น อะไรหลายอย่าง มีความสุขมากตลอดชีวิต คือดีเหมือนแบบ มีเงินล้านกองตรงหน้า แต่เงินล้านนี้ต้องพูดอีกล้านครั้ง แต่พอขึ้นม.1 ก็มีปัญหาตามมาหลายอย่าง คือห้องผมมีแต่คนตัวเล็กๆ คนตัวใหญ่มีแค่ 2-3 คน คือผมแบบ อึ้งไปเลย ซึ่งไอ่พวกนี้ ต่อยกากแค่ 2 คน ส่วนคน3 เป็นนักมวย ผมก็ไปสู้ด้วยแต่ไม่สนุก ปกติเวลาต่อสู้กับเพื่อน ตอน ป.6 ผมจะดึงฟอร์มมากกกกกก และ ยิ้มไปด้วย แต่ ม.1 ฟอร์มหาย ตอนต่อสู้ไม่ยิ้ม เหมือนคนเศร้ามาต่อสู้ เหมือนจากคน extrovert เปลี่ยนเป็น introvert ได้แบบง่ายๆอะ คือผมโครตมี อคติ กับคุณครูที่จัดห้อง แบบ อุปกรณ์อีเล็กโทนิคหาย เลย555555 คือความต้องการของผมอะ ขอใให้เพื่อนคนนั้นกลับมาแล้วได้มาต่อสู้กันอีก คือ คนห้องหนึ่ง ก็ไม่มีใครกล้ากับเพื่อนผมคนนั้น สักคน เหมือน มีแค่ผมนะครับ ที่กล้า ทั้ง ม.1 มันเหมือนจะโหดแล้วมั้งครับ แล้วผมเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่กล้ากับมัน คือมันก็ท้า คนในห้องมัน ก็ไม่มีใครกล้า ถ้ามันอยู่ห้องเดียวกับผม ผมยอมรับเลย คือตอนผมยอมรับการต่อสู้มัน มีแต่คนตกใจ คือผมถนัดด้าน kick มันถนัดด้าน boxing ผมสู้ boxing แพ้ยับ เพราะผม ใช้ศิลปะ Boxing ไม่เป็น แต่รู้วิธีออก jab cross hook upercut แต่พอ เรามาสู้กัน kickboxing มันเข้าวงในผมไม่ได้ แต่การทำคะแนน เหมือนผมจะขาดลอย แต่ผมยอมรับนะ ว่ามันโหดจริง มันมองว่า ทั้ง ม.1 มันคือคนเดียวที่จะล้มผมได้ ส่วนผม กับมัน พวกเราสู้กันแบบ สูนสี กินกันไม่ลง ยกเว้นจะชก Boxing นะ 5555 คือเพื่อนในห้องผมยังบอก กติกาอื่นผมอะโหดนะ แต่ Boxing คือไม่ได้เลย แค่เวลาร้อนวิชา แต่ก่อนก็สู้กับมัน แต่สมัยนี้ ไม่มีคนให้ลง เลยทำให้กลับไป ทำให้ผม ไปร้องไห้ คนเดียว และน้อยใจเกือบทุกวันผมบอกง่ายๆนะ ป.6 ร้องไห้และน้อยใจยากมาก แต่พอขึ้น ม.1 ทุกอย่างเปลี่ยนไป ร้องไห้ยากเหมือนเดิม แต่น้อยใจทุกวัน จนผมไม่ใช่ตัวของตัวเองเลยวะ ที่จะบ่นก็มีแค่นี้แหละ