Perfect Blue เริ่มต้นด้วยเหตุการณ์การประกาศจบการศึกษา (ถอนตัวออกจากวง) ของ คิริโกเอะ มิมะ เธอตัดสินใจที่จะหันหลังให้กับการเป็นไอดอล เพื่อทุ่มเทให้กับสายอาชีพนักแสดง

อย่างไรก็ตาม เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายดายและสวยหรูขนาดนั้น มิมะต้องแบกรับผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงมากมาย ไม่ว่าจะเป็นแฟนคลับเดนตายของเธอ ที่มีพฤติกรรมน่าสงสัยและทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย, การต่อสู้กับตัวตนในจิตใจ ที่ตั้งคำถามกับตัวมิมะเองเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงเส้นทางสายอาชีพครั้งนี้, สังคมใหม่ที่ไม่คุ้นชิน, สิ่งแวดล้อมรอบข้างที่เปลี่ยนไป ฯลฯ

ความเคลือบแคลงใจ, ความสับสน, ความไม่มั่นใจในตัวเอง, ความหวาดกลัว, ความไม่ไว้วางใจ, การถูกคุกคาม .. ทุกอย่างถาโถมเข้าหามิมะในเวลาเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ และทุกสิ่งทุกอย่างจะนำพาคนดูไปสู่เนื้อหาและจุดจบที่ไม่มีใครคาดถึง

ไม่น่าเชื่อว่านี่คือการ์ตูนอนิเมชันจากปี 1997 หรือเกือบๆ 30 ปีแล้ว

หากไม่นับเทคโนโลยีที่ปรากฎในเรื่อง (โทรศัพท์, อินเตอร์เน็ต, คอมพิวเตอร์, ทีวี) เนื้อหาและการนำเสนอของ Perfect Blue นับได้ว่าสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ เชื่อเลยว่า หากนี่คือเนื้อหาและการนำเสนอของการ์ตูนอนิเมชันในปี 2024 จะเป็นกระแสดังและจะแมสในวงกว้างกว่านี้มากๆ 

Satoshi Kon จัดเรียงลำดับภาพ การนำเสนอ เพื่อพาคนดูเข้าถึงห้วงอารมณ์ความคิดของตัวละคร มิมะ ได้อย่างอัจฉริยะและไร้ที่ติ 

เนื้อหาของ Perfect Blue มีความรุนแรงสูง ไม่ว่าจะเป็นเลือด, ฉากการทำร้ายร่างกาย, ฉากการร่วมเพศ ที่แม้จะไม่โจ่งแจ้งแต่ก็ทำให้คนดูรับรู้ถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้น, การเปิดเผยบริเวณใต้ร่มผ้าของตัวละครแบบไม่เซนเซอร์ แม้จะไม่มีฉาก Jump scare ออกมาให้เห็น แต่ในหลายๆ ครั้ง ความกดดันของเนื้อเรื่องและความไม่น่าไว้วางใจในสถานการณ์ ก็ทำให้ตัวเราเองแอบหรี่ตาดูอยู่ในบางฉาก 

การนำเสนอถือว่ายอดเยี่ยม นอกจากฉาก transition ที่ไอเดียดีมากๆ แล้ว (ส่วนตัวชอบมุมภาพการ transition จากเหตุการณ์นึงไปยังอีกเหตุการณ์นึงของเรื่องนี้มากๆ ) การเรียบเรียงเนื้อเรื่อง และดนตรีประกอบ ก็ทำให้คนดูรับรู้ได้อย่างง่ายดายว่า ในแต่ละเหตุการณ์ มิมะ มีความคิดและความรู้สึกเช่นใด

ส่วนตัวเคยดูผลงานของผู้กำกับท่านนี้อีกเรื่องนึง นั่นก็คือ Paprika

สำหรับเรา เรามองว่าการนำเสนอเรื่อง Paprika เปรียบเหมือนกับการวางขอบเขตที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ใส่การนำเสนอที่คาดเดาไม่ได้ดั่งกลุ่มควัน ที่ลอยไปลอยมาอยู่ในขอบเขตกว้างขวางนั้น และเนื้อหาของการนำเสนอนั่น (กลุ่มควัน) สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างเป็นอะไรก็ได้ (ส่วนนึงเป็นเพราะพื้นฐานของเรื่อง Paprika คือการเล่นกับความฝัน ซึ่งขอบเขตความเป็นไปได้ที่อาจเกิดขึ้นมันกว้างสุดๆ )

แต่สำหรับ Perfect Blue เรามองว่าขอบเขตของเรื่องนี้เล็กลงมาหน่อย (เพราะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน ไม่ได้มีความฝัน หรือเวทมนต์มาเกี่ยวข้อง) แต่การนำเสนอของเรื่องนี้กลับเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมาเป็นเส้นตรง หรือเปรียบดั่งคลื่นยักษ์ที่พร้อมจะกระแทกขอบเขตที่วางเอาไว้จนแทบจะทำให้ขอบเขตนั้นแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ และขอบเขตนั้นได้แหลกสลายไปโดยสิ้นเชิงเมื่อมาถึงฉากไคลแมกซ์ของเรื่อง

พูดได้เต็มปากเลยว่า ไม่ได้ดูภาพยนตร์ที่ดีถึงขนาดนี้มาสักระยะแล้ว

ส่วนตัวมีความรู้สึกว่าสาเหตุที่ Perfect Blue ไม่ได้รับความนิยมในวงกว้างเท่าที่ควร อาจเกิดจากเป็นภาพยนตร์อนิเมชัน ที่ต้องยอมรับว่าคนส่วนใหญ่ยังมองว่าอนิเมชันเป็นสื่อที่เป็นรองจากสื่อคนแสดงจริง และด้วยความที่เป็นภาพยนตร์เก่า คนจึงมองว่า มันคงไม่ได้มีอะไรมากขนาดนั้น (เท่าที่แลกเปลี่ยนกับหลายคน)

แต่ส่วนตัวก็ป้ายยาคนใกล้ตัวจนไปดูได้บ้างแล้ว ถือว่าประสบความสำเร็จล่ะนะ 55

เราชอบการวางวัตถุดิบแต่ละอย่างเอาไว้ตามเนื้อเรื่องมาก เมื่อดูจบและนั่งตกผลึกแล้ว รับรู้ได้เลยว่ามันเป็นสิ่งที่ผู้กำกับได้ใบ้เราเอาไว้มาตั้งแต่ต้น และคอยหยอดให้เราเอะใจตลอด แต่ไม่ได้เป็นการใบ้อย่างตรงไปตรงมา แทบจะเป็นการสับขาหลอกด้วยซ้ำ ด้วยการดำเนินเนื้อเรื่องที่ทำให้สงสัยว่า ภาพที่เราเห็น มันเป็นเหตุการณ์จริงที่มิมะเจอ หรือสิ่งที่มิมะได้วาดฝันเอาไว้กันแน่ 

โรงที่เราไปดู มีคนดูประมาณ 20 กว่าคน มีคนที่ลุกออกจากโรงทันที 2 คน ที่เหลือสภาพเดียวกับเราทั้งหมด คือ นั่งมองจอนิ่งๆ ดูเครดิตที่กำลังฉายบนหน้าจอ มีหยิบจับโทรศัพท์บ้าง แต่ทุกคนจับเหมือนแค่เช็ค notifications และวางมือถือไว้ที่เดิม .. ทุกคนนั่งเหม่อลอยอยู่แบบนั้นจนกระทั่งไฟโรงหนังเปิด ถึงจะค่อยๆ ทยอยออกจากโรงกัน

แทบไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย ที่ทุกคนพร้อมใจกันนั่งอึนและยังคงดำดิ่งกับภาพยนตร์ที่เพิ่งจะจบไป แต่ Perfect Blue พาคนดูดำดิ่งและลึกซึ้งได้ถึงขั้นนั้นจริงๆ 

มันเต็มอิ่มจนล้นใจ ส่วนตัวเรามือสั่นตลอดทางกลับบ้าน อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ามือสั่นเพราะอะไร แต่สั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจริงๆ 

อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับหลายๆ คนมากๆ หากใครรับชมแล้ว มาพูดคุยกันนะคะ