มาระบายให้สบายใจค่ะ😕

หลายวันมานี้เรารู้สึกเศร้า หดหู่ ร้องไห้ง่าย 
วันนี้เราโดนพ่อพูดบ่นใส่ว่า"ชักช้าอยู่ได้  ยืดยาดไปมันไม่ใช่ ไปเปลี่ยนนิสัยเลยนะ แบบนี้ไม่ชอบ แบบนี้มันไม่ใช่อ้ะอย่าให้เห็นแบบนี้อีกนะ"ตอนนั้นเรามือสั่น ตอนนั้นน้ำตาคลอแต่ เราทำเหมือนปกติและเดินเข้าไปในห้องน้ำร้องไห้เงียบๆไม่ให้มีเสียงออกมาทรมานมากๆค่ะคิดว่า เราเป็นคนทำให้ครอบครัวผิดหวังมากไหมนะ

ที่ร.ร.เรา ก็โดนล้อบลูลี่นินทาลับหลังต่อหน้าก็มีค่ะ เราในตอนนั้นรู้สึก เศร้า หดหู่ หมดหนทาง ท้อ โกรธ จนเรากลั้นไว้ไม่อยู่จริงเลยร้องๆไห้ตรงหน้าเพื่อนที่บลูลี่เรา เราพยายามเดินหนี แทนที่เขาจะรู้สึกผิดเขากับบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจจากรุ่นน้องที่อยู่แถวๆนั้นและเอาเรื่องที่เรากลัว เกลียด หนอนหรือสัตว์เลื้อยคลานมาพูดว่า"ทำเป็นกลัวหนอนแค่นี้ทำเป็นกลัว พอนะนิสัย.ลูกคุณหนู.อะ " วันถัดมาเขาเอาเศษกระดาษที่เขียนประมาณว่า "เขาไม่รู้ว่าเองชอบเขาไหม แต่เองเลิกทำนิสัย ลคห. ได้แล้ว เพื่อนๆเขาไม่ชอบกันเขาอึดอัดกัน .อี๋.ขยะขแยง".อี๋.อันนี้ล้อเราค่ะ)เราก็นึกว่าเขาจะขอโทษ...ผิดหวังมากๆกับเพื่อนแบบนี้

จะมาสาเหตุอาการที่เป็นก็ไม่
น่าจะมาระบายมากกว่าค่ะ55
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ55
มาระบายเฉยๆฮะ♡