อยากขอกำลังใจ จากคนที่เคยอยู่จุดเดียวกันมาก่อน
ผมอายุ 25 แฟน อายุ 28 อยากมีเงินไปสู่ขอแฟน
เรื่องของเราเกิดในภาคอีสานครับ เน้นไปที่ความสัมพันธ์
การงาน ค่าครองชีพ ประเพณี
องก์ที่ 0 ผมและแฟน
สถานะปัจจุบัน : ผมทำงานออฟฟิศแผนกออนไลน์ ของบ.แห่งหนึ่ง เงินเเดือนยืนพื้นที่ 1 หมื่น
ค่าคอมมิชชั่นอย่างน้อย 3 พันต่อเดือน หักโน่นนี่นั่น รายได้เฉลี่ย ตีที่ 12 พัน นะครับ
ภาระที่มี ก็หนี้ผ่อนของจากแอพส้ม (ยามไม่มี ช้อปก่อน จ่ายทีหลัง) ยอมรับเลยครับ ว่าต่อเดือนนี่แทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง บางเดือน ก็ต้องรบกวนแฟน ครั้งละ 500 ถึง 1000 รอเงินเดือนออก
เรื่องครอบครัวขอไม่พูดถึงนะครับ ผมไม่ค่อยลงรอยกับแม่ ตอนนี้แม่ออกไปทำงานคนเดียว ส่งเสียตา
ผมกับแม่ อยู่คนละโลกครับ มีแค่สถานะ แม่-ลูก ในนาม ผมอยู่กับตา ที่บ้าน 2 หลังแต่มีทะเบียนดียว
ได้ส่งให้แก่ใช้น้อยมาก ส่วนใหญ่จะซื้อของเข้าตู้เย็นแทนครับ ต่างคน ต่างทำกิน ตาจะหุงข้าว เพราะแก่ตื่นเช้ากว่าผม และผม ทำกับข้าวไม่ถูกปากคนแก่
แฟน : ทำงานห้างผจก.ร้านแห่งนึง เงินเดือน 15-18พัน อีก 2 ปี อายุ 30
.
องก์ที่ 1 ท้าวความ หลังเรียนจบ
ผมคบกับแฟนได้ 5 ปีกว่าแล้วครับ ตั้งแต่ผมยังเรียนอยู่ ปวส. จนผมจบออกมา ก็หางานทำ ทิ้งความฝันที่จะต่อป.ตรี เพราะตัวคนเดียว ลูกคนเดียว ต้องหาเลี้ยงตัวเอง แบ่งเบาภาระครอบครัว
(ครอบครัวมี ผม แม่ ตา แค่นี้ครับ) ตั้งแต่เรียนจบมา ผม ย้ายที่ทำงาน 3 ที่ ค่าตอบแทนที่ละ 9พันถึง1หมื่น ซึ่งอยู่ที่ไหนไม่เคยครบปี แต่ละที่ ก็เป็นเหมือน องค์แรก ผมเป็นภาระแฟน บ่อยครั้ง ยามหมุนเงินไม่ทัน ดั่งองค์ที่ 0
.
องก์ที่ 2 ปกติสุข
หลังจากผ่านอะไรมาเยอะ ผมก็ได้งานที่ใกล้บ้านแฟน แต่ยังไม่ใกล้บ้านผมเท่าไหร่
การดำเนินชีวิตแต่ละวันส่วนใหญ่ ผมจะไปทานข้าวเย็นบ้านแฟน ซื้อกับข้าว ซื้อของไปทำ
ผมเลิกก่อน ผมนั่งรอ ค่อยกลับบ้านด้วยกัน แฟนเลิกก่อนก็แล้วไป เป็นแบบนี้มาได้ 2 ปีแล้วครับ
ทานเสร็จ ผมก็กลับบ้านนอน บางวันหน้าหนาว ผมก็อาจจะอาบน้ำก่อน ค่อยไปนอน
.
ต่อมาก็ต่างมีความคิด คำพูด จากแฟนเอง ทางบ้านแฟน ว่าอยากให้ไปขอ จะได้มาอยู่ มาช่วยกันทำมาหากิน ผมเองก็คิดแบบนั้นอยู่ตลอด เสมอมา บางทีแฟนก็ทะเลาะกับแม่ตัวเอง เรื่องผม ซึ่งวันนึง
ผมได้ไปเปิดออกพูดกับแกตรงๆ ทำนองเดียวกับที่ผมเขียนกระทู้นี้ สารภาพ ว่าสถานะภาพปัจจุบันเป็นยังไง เงินเก็บก็จะยังไม่มี เพราะแต่ละเดือนก็แทบจะไม่รอด ทางบ้านแฟนก็รู้ ผมอยู่แค่กับตา แม่อยู่คนละที่
ตั้งแต่วันนั้น ความกดดัน ความเครียด คิดมาก มันก็ค่อยๆกัดกินความรู้สึกผม แฟนจะเข้าเลข 3 แล้ว
ผมเองยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อายุงานปัจจุบัน ก็พึ่งทำได้ 7 เดือน ยังไม่การันตี ว่าตัวเองจะได้มีโอกาสทำนานแค่ไหน (งานทำยอด มีเป้าให้ทำแต่ละเดือน ซึ่งบางเดือน ก็ต้องใช้เงินจริงให้ผ่าน)
องก์ที่ 3 ความคาดหวัง สิ่งที่แบกรับ และกำลังใจที่มี
สิ่งเดียวและเหนือสิ่งอื่นใด ที่ทำผมยังสู้ทุกวันนี้ (สู้กับอะไรไม่รู้แหละ) คือแฟนครับ เขาดีกับผมมาก ผมรู้สึกด้อย และอับอายแฟนที่สุด เพราะเหมือนเค้าเองจะเป็นฝ่ายดูแลและช่วยเหลือผมมากกว่า
เมื่อก่อนผมเป็นคนกะล่อน พูดไม่ค่อยคิด เกรงใจคนน้อยมาก ร่าเริง ตามวัย
ทุกวันนี้ ก็ยังเหมือนเดิมครับ แต่ซอฟต์ลงมาก ตั้งแต่เข้าโหมดเรื่องนี้จริงจัง
สุดท้ายนี้ อยากขอกำลังใจ จากคนที่เคยอยู่จุดเดียวกันมาก่อน ถ้าได้คำแนะนำจากคนที่มีคู่ชีวิตอยู่แล้ว จะดีมากเลยครับ ผมไม่มีแบบอย่างแนวทาง ด้วยครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ หาจุดเรียนรู้ยาก
ขอบคุณล่วงหน้าครับ จะมาอ่าน มาตอบ ทุกความเห็น
ท้อครับ แต่ถอยไม่ได้ อยากมีเงินไปสู่ขอแฟน
ผมอายุ 25 แฟน อายุ 28 อยากมีเงินไปสู่ขอแฟน
เรื่องของเราเกิดในภาคอีสานครับ เน้นไปที่ความสัมพันธ์
การงาน ค่าครองชีพ ประเพณี
องก์ที่ 0 ผมและแฟน
สถานะปัจจุบัน : ผมทำงานออฟฟิศแผนกออนไลน์ ของบ.แห่งหนึ่ง เงินเเดือนยืนพื้นที่ 1 หมื่น
ค่าคอมมิชชั่นอย่างน้อย 3 พันต่อเดือน หักโน่นนี่นั่น รายได้เฉลี่ย ตีที่ 12 พัน นะครับ
ภาระที่มี ก็หนี้ผ่อนของจากแอพส้ม (ยามไม่มี ช้อปก่อน จ่ายทีหลัง) ยอมรับเลยครับ ว่าต่อเดือนนี่แทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง บางเดือน ก็ต้องรบกวนแฟน ครั้งละ 500 ถึง 1000 รอเงินเดือนออก
เรื่องครอบครัวขอไม่พูดถึงนะครับ ผมไม่ค่อยลงรอยกับแม่ ตอนนี้แม่ออกไปทำงานคนเดียว ส่งเสียตา
ผมกับแม่ อยู่คนละโลกครับ มีแค่สถานะ แม่-ลูก ในนาม ผมอยู่กับตา ที่บ้าน 2 หลังแต่มีทะเบียนดียว
ได้ส่งให้แก่ใช้น้อยมาก ส่วนใหญ่จะซื้อของเข้าตู้เย็นแทนครับ ต่างคน ต่างทำกิน ตาจะหุงข้าว เพราะแก่ตื่นเช้ากว่าผม และผม ทำกับข้าวไม่ถูกปากคนแก่
แฟน : ทำงานห้างผจก.ร้านแห่งนึง เงินเดือน 15-18พัน อีก 2 ปี อายุ 30
.
องก์ที่ 1 ท้าวความ หลังเรียนจบ
ผมคบกับแฟนได้ 5 ปีกว่าแล้วครับ ตั้งแต่ผมยังเรียนอยู่ ปวส. จนผมจบออกมา ก็หางานทำ ทิ้งความฝันที่จะต่อป.ตรี เพราะตัวคนเดียว ลูกคนเดียว ต้องหาเลี้ยงตัวเอง แบ่งเบาภาระครอบครัว
(ครอบครัวมี ผม แม่ ตา แค่นี้ครับ) ตั้งแต่เรียนจบมา ผม ย้ายที่ทำงาน 3 ที่ ค่าตอบแทนที่ละ 9พันถึง1หมื่น ซึ่งอยู่ที่ไหนไม่เคยครบปี แต่ละที่ ก็เป็นเหมือน องค์แรก ผมเป็นภาระแฟน บ่อยครั้ง ยามหมุนเงินไม่ทัน ดั่งองค์ที่ 0
.
องก์ที่ 2 ปกติสุข
หลังจากผ่านอะไรมาเยอะ ผมก็ได้งานที่ใกล้บ้านแฟน แต่ยังไม่ใกล้บ้านผมเท่าไหร่
การดำเนินชีวิตแต่ละวันส่วนใหญ่ ผมจะไปทานข้าวเย็นบ้านแฟน ซื้อกับข้าว ซื้อของไปทำ
ผมเลิกก่อน ผมนั่งรอ ค่อยกลับบ้านด้วยกัน แฟนเลิกก่อนก็แล้วไป เป็นแบบนี้มาได้ 2 ปีแล้วครับ
ทานเสร็จ ผมก็กลับบ้านนอน บางวันหน้าหนาว ผมก็อาจจะอาบน้ำก่อน ค่อยไปนอน
.
ต่อมาก็ต่างมีความคิด คำพูด จากแฟนเอง ทางบ้านแฟน ว่าอยากให้ไปขอ จะได้มาอยู่ มาช่วยกันทำมาหากิน ผมเองก็คิดแบบนั้นอยู่ตลอด เสมอมา บางทีแฟนก็ทะเลาะกับแม่ตัวเอง เรื่องผม ซึ่งวันนึง
ผมได้ไปเปิดออกพูดกับแกตรงๆ ทำนองเดียวกับที่ผมเขียนกระทู้นี้ สารภาพ ว่าสถานะภาพปัจจุบันเป็นยังไง เงินเก็บก็จะยังไม่มี เพราะแต่ละเดือนก็แทบจะไม่รอด ทางบ้านแฟนก็รู้ ผมอยู่แค่กับตา แม่อยู่คนละที่
ตั้งแต่วันนั้น ความกดดัน ความเครียด คิดมาก มันก็ค่อยๆกัดกินความรู้สึกผม แฟนจะเข้าเลข 3 แล้ว
ผมเองยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อายุงานปัจจุบัน ก็พึ่งทำได้ 7 เดือน ยังไม่การันตี ว่าตัวเองจะได้มีโอกาสทำนานแค่ไหน (งานทำยอด มีเป้าให้ทำแต่ละเดือน ซึ่งบางเดือน ก็ต้องใช้เงินจริงให้ผ่าน)
องก์ที่ 3 ความคาดหวัง สิ่งที่แบกรับ และกำลังใจที่มี
สิ่งเดียวและเหนือสิ่งอื่นใด ที่ทำผมยังสู้ทุกวันนี้ (สู้กับอะไรไม่รู้แหละ) คือแฟนครับ เขาดีกับผมมาก ผมรู้สึกด้อย และอับอายแฟนที่สุด เพราะเหมือนเค้าเองจะเป็นฝ่ายดูแลและช่วยเหลือผมมากกว่า
เมื่อก่อนผมเป็นคนกะล่อน พูดไม่ค่อยคิด เกรงใจคนน้อยมาก ร่าเริง ตามวัย
ทุกวันนี้ ก็ยังเหมือนเดิมครับ แต่ซอฟต์ลงมาก ตั้งแต่เข้าโหมดเรื่องนี้จริงจัง
สุดท้ายนี้ อยากขอกำลังใจ จากคนที่เคยอยู่จุดเดียวกันมาก่อน ถ้าได้คำแนะนำจากคนที่มีคู่ชีวิตอยู่แล้ว จะดีมากเลยครับ ผมไม่มีแบบอย่างแนวทาง ด้วยครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ หาจุดเรียนรู้ยาก
ขอบคุณล่วงหน้าครับ จะมาอ่าน มาตอบ ทุกความเห็น