ครอบครัว เรื่องราวและความทรงจำของฉัน

ฉันเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง พ่อเป็นเสาหลักของบ้าน แม่เป็นแม่บ้าน พวกเราศัยอยู่ในบ้านของพ่อ มีย่าเป็นผู้ใหญ่สูงสุด ย่าไม่ชอบแม่ แม่ดูแลย่าเหมือนคนรับใช้ ในครัวคือที่อยู่ของแม่ ที่อยู่ของย่าคือหน้าทีวีและตั่งนอน หนังที่ฉันได้ดูในวัยเด็กคือ หนังที่ย่าชอบดู หน้าที่ของฉันหลังจากกลับจากรร.คืออ่านหนังสือและคัดคำศัพท์ภาษาอังกฤษ วันละ 10 คำ พอพ่อกลับมา เอาให้เขาดู และยืนรอรับคำชมจากเขา

ในความทรงจำ พ่อมักชอบบอกว่าโตไปต้องรับข้าราชการ ให้เหมือนพี่น้องคนอื่นๆของพ่อ เพราะพ่อไม่ตั้งใจเรียน จึงเป็นแค่ช่างรับเหมา แต่สำหรับฉัน มันก็พอแล้วนี่นา พ่อก็มีเงินให้พวกเราใช้ มีเงินซื้อการ์ตูนที่ฉันชอบ ฉันมีเสื้อผ้าสวยๆใส่ แค่นี้ก็พอแล้วนี่นา..

พอขึ้นมัธยม ฉันเรียนในรร.ประจำ กลับบ้านเดือนละครั้ง บางทีไม่ได้กลับเพราะทำผิดกฏ ฉันมักจะบอกแม่ว่าอยากกินนู่นนี่มากมาย แม่ก็หามาให้ ทุกอย่าง จนฉันจบม.6 ฉันได้รู้ว่าบ้าน...มันไม่เหมือนเมื่อก่อน มันหดหู่ น่ากลัว และทรุดโทรม บ้านฉันมีหนี้มากมาย จากการกู้ยืมโดยแม่ แม่ให้เหตุผลว่าเพราะส่งฉันเรียนคนเดียว แม่ต้องไปกู้ยืมคนอื่นมาส่งเสียฉันโดยที่พ่อไม่ช่วยเหลือ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเป็นความจริงไหม ก็เขาบอกฉันแบบนี้นี่นา...

วัยมหาลัย ฉันได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ..เมืองที่ทุกคนใฝ่ฝัน จากเด็กหอที่อยู่ในกรอบมาตลอด ที่นี่เหมือนสวรรค์ของฉัน ได้เที่ยว ได้อยู่กับเพื่อน และได้อยู่ไกลบ้าน.... ช่วงแรกทางบ้านยังดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายของฉันเป็นอย่างดี จนกระทั่งปี 2 ขึ้นปี 3 พ่อบอกฉันว่าไม่สามารถส่งเสียฉันได้ ให้ฉันใช้เงินกยศ.ที่กู้เป็นประจำและทุนจากรร.สมัยมัธยม ฉันนึกน้อยใจแต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังได้เรียนต่อ ระยะเวลาสี่ปีที่เรียน ฉันใช้สิทธิ์นศ.ขาดแคลนทุนทรัพย์เพื่อขอทุนการศึกษา โชคดีที่ฉันได้รับมันตลอดสี่ปี ฉันจึงไม่ต้องเสียค่าเทอมสักบาท เหมือนทุกอย่างมันจะมีทางแก้ใช่ไหมล่ะ ....เปล่าเลย มันเริ่มจากนี้ต่างหาก...แม่ชอบทักมายืมเงินฉัน มากขึ้นๆ...มากขึ้นเรื่อยๆจนเงินกยศ.หลักหมื่นแม่ก็เอาไป และมักจะมีถ้อยคำตัดพ้อมากมายหากฉันไม่ให้...แต่ฉันเป็นลูกที่ดีนี่นา...หลังจากนั้นมันก็มีอีกเรื่อยๆเลยล่ะ จนพ่อฉันรู้เข้า...ฉันโดนต่อว่าอย่างรุนแรง เขาบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน ฉันโกหกพ่อเพราะแม่สั่ง...ฉันโกหกแม่เพราะพ่อสั่ง....ฉันกลายเป็นคนขี้โกหกไปแล้ว....แต่ฉันน่ะไม่เป็นคนขี้โกหกกับเพื่อนสนิทของฉันหรอกนะ...ฉันรักเขามาก...มากกระทั่งยอมตายแทนเลยล่ะ...แต่เขารักฉันมั้ย...อันนี้ฉันไม่รู้หรอกนะ
ชีวิตฉันมีความสุขเพราะเธอคนนี้...แต่แน่นอนว่า..ฐานะเราต่างกันมาก ฉันได้รับการช่วยเหลือต่างๆจากบ้านเธอมากมาย ไม่เว้นแม้กระทั่งเงิน...เงินที่ฉันเพิ่งรู้ว่าแม่ไปยืมมันมาจากแม่ของเพื่อนฉัน ตอนนั้นฉันรู้สึกด้อยค่าตัวเองหนักกว่าเดิม พอถึงช่วงฝึกงานฉันได้อาศัยบ้านเพื่อน..แน่นอนว่าเขาให้ฉันอยู่ฟรี มันเป็นบ้านยายของเพื่อนฉัน เขาเป็นอัลไซเมอร์เลยต้องมีคนดูแลใกล้ชิด ฉันไม่รู้ว่าผู้ป่วยอัลไซเมอร์คนอื่นขี้บ่นและด่าคนไปทั่วแบบนี้ไหม แน่นอนว่าฉันมักจะโดนท่านด่าเสมอ ว่าฉันมาเกาะคนอื่นกิน หนักสุดคงเป็นพ่อแม่ไม่สั่งสอน ตอนนั้นฉันโมโหมากและอยากฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า...ไม่ต้องกลัวนะ ฉันแค่คิดน่ะ5555 ฉันเคยอยากจบชีวิตนะ แต่ไม่รู้จะไปทำที่ไหนนี่สิ ไม่อยากให้คนที่มาเจอศพของฉันต้องมารู้สึกสมเพชน่ะ

ตอนนี้ฉันใกล้เรียนจบแล้ว เชื่อไหมฉันดีใจนะ แต่พอรู้ว่าต้องต่อสู้กับหนี้มหาศาล กับสภาวะอารมณ์ของคนในครอบครัว ฉันก็เริ่มท้อนิดหน่อยล่ะ อ่อ..ล่าสุดแม่ขอยืมเงินจากฉัน ฉันบอกไปว่าไม่มี แม่ฉันบอกไม่อยากขอพ่อ เพราะพ่อทำร้ายแม่ ใช้เข็มขัดตีและรัดคอ...แน่นอนว่าฉันตกใจมากและเป็นห่วงแม่...แต่แม่ชอบโกหกฉัน...ฉันผิดไหมคะที่มีบางส่วนในสมองฉันบอกว่าไม่เชื่ออยู่ส่วนหนึ่งเพราะที่ผ่านมาถึงพ่อกับแม่จะทะเลาะหนักแค่ไหน ฉันไม่เคยเห็นพ่อทำร้ายร่างกายแม่เลย 

ฉันขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน เรื่องราวของฉัน หวังว่าทุกคนจะได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองชอบและมีความสุขมากๆ ส่วนฉัน...ฉันก็กำลังรอความสุขในแบบของตัวเองเช่นกันค่ะ

                                           ด้วยรัก
                                  Lily of the valley