รักคนคนนึงมาก เราต่างเป็นที่สบายใจให้กันและกัน แต่...(คิดไม่ออก😂)

ความสัมพันธ์ของเราเริ่มจากเป็นเพื่อนกันตอนสมัยเรียนมัธยม เราเป็นนักดนตรีโรงเรียนด้วยกันทั้งคู่ เธอเป่าแซกโซโฟน ส่วนผมเล่นเครื่องกระทบ ผมเริ่มรู้สึกชอบเธอตอนที่ผมอยู่ ม.ปลาย แต่ก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ตลอด มีบ้างที่เข้าไปหยอดไปเล่นด้วย ก็ชอบอะเนอะ ผมมักจะคอยเป็นที่ปรึกษาให้เธออยู่ตลอดไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน หรือแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม ผมรู้สึกดีมากที่เธอเข้ามาคุยมาปรึกษาผม
พอเข้าสู่ช่วงมหาลัยเราก็ต้องห่างกัน แต่ก็ยังมีการคุยการติดต่อกันอยู่ตลอด ในช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมได้รับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอมากขึ้นถึงแม้เราจะห่างกันมากขึ้นก็ตาม เธอมักจะปรึกษาและระบายเรื่องราวความรักของเธอให้ผมฟังอยู่เสมอ ผมได้รับรู้ว่าเธอต้องผิดหวังในความรักอยู่หลายครั้ง จนก่อนที่ผมจะเข้าไปในชีวิตเธอ
ใช่ครับผมเลือกจะสารภาพรักกับเธอ เหตุที่ทำให้ผมเลือกจะสารภาพรักนั้นเพราะรักครั้งสุดท้ายของเธอก่อนจะมาเป็นผมเธอโดนนอกใจ ผมจึงตั้งใจว่าจะเข้าไปในชีวิตเธอ และจะไม่ให้ใครมาทำเธอเสียใจ ผมไม่อยากเห็นเธอจะต้องเสียใจในความรักอีกแล้ว ช่วงเวลาที่เราคบกันนั้นสวยงานเหลือเกิน เราต่างเป็นทุกอย่างที่ขาดหายให้กันและกัน เธอคอยเป็นแรงผลักดันให้ผมขยันทำงาน เรามักพากันไปกินอะไรอร่อยๆ เราชอบกินและมีความสุขกับการกินด้วยกันทั้งคู่🤤 เราเป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนดื่มให้กันอยู่เสมอ เป็นคู่รักมักเมา😂 แต่ชีวิตก็ไม่ได้สวยงามเสมอ เมื่อผมและเธอเริ่มทำงานหนักขึ้นเธอกำลังจะได้เลื่อนตำแหน่งภาระงานจึงหนักขึ้น ผมมีโปรเจคใหญ่เข้ามาต้องรับผิดชอบ ช่วงนั้นเราต่างไม่มีเวลาให้กันเลย ผมทำงาน 30 วันเต็มนับจากวันที่เริ่มโปรเจคจนสิ้นสุด ช่วงนั้นผมมักจะน้อยใจและงี่เง่าทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนแบบนั้นเลย สาเหตุอาจเกิดจากความเครียดสะสม หลังจากที่ผมงี่เง่าใส่เธอความรักของเราจึงจบลง
เธอบอกเลิกผม ในตอนนั้นผมรู้สึกใจสลายผมไม่มีใจจะทำอะไรทั้งนั้น จมอยู่กับความเศร้า เอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมทำอะไรลงไป ทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้ใครต้องมาทำเธอเสียใจอีกแล้ว แต่กลับเป็นตัวผมเองที่ทำให้เธอเสียใจ🥲
เวลาผ่านไปผมคิดว่าสักวันผมจะดีขึ้นแต่กลับไม่เลย ผมรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ จนเริ่มกระทบกับการทำงาน ผมไม่มีสมาธิในการทำงาน มักจะทำงานผิดพลาดอยู่เสมอ ผมเริ่มมีปัญหาเรื่องการนอนหลับ มีอาการหลับยาก และสะดุ้งตื่นทุกๆสองถึงสามชั่วโมง ผมตัดสินใจไปปรึกษาแพทย์ ผลการทำแบบประเมิน และตรวจสารสื่อประสาทออกมาว่าผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า หลังจากรู้ว่าตัวเองป่วยผมพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้นเรื่อยๆ สิ่งไหนที่ผมมีความสุขก็พยายามทำมาตลอด ที่น่าตลกคือสิ่งที่ผมทำแล้วมีความสุขที่สุดคือการที่ผมได้คอยซัพพอร์ตเธอ😂 ต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่เลิกกันผมไม่เคยหายไปไหนเลย คอยอยู่ข้างๆห่างๆอย่างห่วงๆอยู่เสมอ ยังคงส่งข้อความให้กำลังใจเธอตอนทำงานทุกวันเหมือนอย่าที่เคยทำ ไปทำงานต่างจังหวัดก็มักซื้อของฝากไปให้เธอ แม้แต่รู้ว่าห้องเธอโดนน้องจิ้งจกบุกผมก็ซื้อสเปรย์ไล่น้องไปให้ เธอเป็นคนกลัวสัตว์เลื้อยคลานมากๆๆๆๆ เวลาที่รู้ว่าเธอไม่สบายผมก็จะคอยเตือนให้ทานข้าวทานยา ถามไถ่อาการอยู่เสมอๆ ถึงเธอจะตอบบ้างไม่ตอบบ้างอะนะ คอยส่งคลิปตลกๆ คลิปน้องแมว คลิปอาหารน่าอร่อย พูดได้ว่าหนักขวาสัสๆเลยล่ะ แต่ผมก็ยังคงทำแบบนั้นต่อไปอย่างไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
จนวันนึงไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันส่งไปถึงใจเธอหรืออย่างไร เธอกลับมาคุยกับผมอย่างสบายใจเหมือนอย่างเคย  เรากลับมาคุยกันได้ทุกเรื่อง ไปเที่ยวด้วยกันได้ พากันไปกินของอร่อยๆได้ ผมโคตรมีความสุขเลย พูดได้ว่าความสุขของผมคือการได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เรากลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เราต่างกลับมาเป็นที่สบายใจให้กันและกัน แต่ก็นั่นแหละครับ ชีวิตไม่สวยงามเสมอไป

เธอมีคนคุยใหม่ ในช่วงแรกๆที่เธอคุยกับเขา เรื่องเราไม่เคยเป็นปัญหาเลย เรายังคงไปเที่ยวด้วยกัน หาของอร่อยๆกินด้วยกัน บอกแล้วว่าเราทั้งคู่มันสายกิน😂 จนวันนึงคนคุยของเธอเริ่มหึงผม ผมกลายเป็นตัวปัญหาที่ทำให้เธอและเขาทะเลาะกัน กลายเป็นว่าเราต้องห่างกันมากขึ้น วันหยุดยาวที่จะถึงเราวางแผนจะไปเที่ยวด้วยกัน แต่ทริปก็ต้องมาล่มเพราะเธอกับเขามีปัญหากัน ตอนนี้เราจะคุยกันก็ต้องคอยหลบๆซ่อนๆเพื่อที่จะไม่ให้มีปัญหา

ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนไม่รู้ว่าจะต้องยืนอยู่ตรงไหนดี ถามว่าเสียใจไหมที่เป็นแบบนี้ ตอบได้เลยว่าเสียใจมากๆครับ แต่ทำได้เพียงต้องยอมรับ เพราะผมคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดี ถึงแม้ในใจจะแอบหวังให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม😔

ที่ผมเขียนกระทู้นี้ขึ้นเพียงเพราะอยากหาที่ระบายและแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ไม่ได้มีเจตนาจะโจมตีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง(อย่าไปว่าใครเลยเรื่องนี้มันไม่มีคนผิดหรอกครับ)

*แสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพและให้เกียรติซึ่งกันและกันนะครับ*

**ขอให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านมีวันที่ดีในทุกๆวันนะครับ**

ขอบคุณครับ😊