สวัสดีค่ะทุกคน
เราในวัย 30 ตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่ทะเลาะกันตลอดเลย เวลาทะเลาะกันพ่อก็จะตีแม่ด่าแม่ ฟังทีเจ็บทะลุหัวใจไปเลยค่ะ ติดตามาทุกแมชต์จำได้ทุกสังเวียน แล้วพอถึงเวลาพ่อไล่ตีแม่กับหนูก็จะต้องหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นสักพัก ไปทุกที่ บ้านญาติ บ้านเพื่อนแม่ ห้องเช่าไปสักพักแล้วเเม่ก็จะกลับมาเหมือนเดิม รักกันเหมือนเดิมสักพัก ก็วนลูปเดิม ตีกันพ่อกินเหล้าติดเหล้า เมาด่าแม่ว่าแม่ไม่ดี ทำอะไรก็ไม่ดี แต่สิ่งที่เราเห็นแม่พยายามกับทุกอย่างมาตลอด ตอนประถมหนูเคยเขียนไว้ให้แม่ว่าแม่ไม่ต้องทนอยู่ก็ได้นะ หนูอดทนได้ ตามความเป็นเด็กทุกครั้งหนูก็รู้สึกเสียใจตลอดที่พ่อแม่จะเลิกกันเพราะเป็นตอนเด็กคงยังรู้สึกรักทั้งพ่อและแม่แหละ กลัวผ่านความเจ็บปวดไม่ได้ แล้วแม่ก็จะพูดเสมอว่าทนเพื่อลูก คือหนูรู้สึกผิดมากที่แม่ทนเพื่อหนู แต่ก็มีน้องเพิ่มมาอีกคนห่างกัน 10 ปีเรื่องที่มีน้องคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตครอบครัวแล้วล่ะค่ะ เพราะหนูก็พอมีคนพูดคุยปลอบใจกันบ้าง หนูไม่เคยอยากกลับบ้านเลยเวลาเลิกเรียน ไม่อยากอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะกับข้าวหรือนั่งรถพร้อมกันเพราะพ่อพร้อมที่จะพูดแล้วกลายเป็นด่าหรือสั่งสอนได้ตลอดเวลา ไปเที่ยวก็ไม่อยากไปด้วยถ้าไม่มีคนอื่นไป เพราะแม่หนูต้องคอยดูทางตลอด ทางผิดพ่อก็ด่า ด่าทุกอย่างเหมือนเป็นทาสเลย หนูก็สงสารแม่มาตลอดเลยนะ ตลอดเวลาก็หนีไปๆกลับๆตลอดจนเรียนจบเราดีใจมาก เพราะแม่บอกว่ารอให้เราเรียนจบ แต่ก็ยังไม่เลิกกันจนทุกวันนี้ พ่อก็ด่าแม่ตลอดเวลาเหมือนเดิม ซึ่งหลักๆก็เป็นเรื่องเงิน หาว่าแม่จัดการเงินไม่เป็นทั้งๆที่เวลามีเงินตัวเองก็ชอบเอาไปซื้อของ ไปซื้อเหล้า พ่อมีความคิดเป็นใหญ่ ชายแท้มากๆ ไม่ทำงานบ้าน ไม่ทำอะไรเลย ทำธุระกิจส่วนตัวร่วมกันกับแม่ แต่มันก็ไปไม่ได้ดีหรอกค่ะเพราะเค้าไม่วางแผนการเงิน พอเวลาเงินหมดเค้าก็จะโทษแม่ ว่าเป็นเพราะแม่ทั้งหมด
จนหนูเรียบจบออกมาทำงาน หนูคิดว่าผู้ชายทุกคนบนโลกจะเป็นเหมือนพ่อ เป็นแบบครอบครัวเรา หนูตกใจมาก ที่คนร่วมงาน พี่ๆที่รู้จักเค้าตรงข้ามกับบ้านหนูเลย แฟนและบ้านเเฟนอบอุ่นมากจนหนูร้องไห้และละอายใจมาก แฟนหนูตกใจมากที่เห็นปัญหาครอบครัวของบ้านหนูเพราะเค้าก็ไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้ในบ้าน เมื่อก่อนหนูจะเป็นคนที่รับฟังและเป็นเกาะกำบังปัญหาให้แม่ตลอด เก็บความรู้สึกเสียใจกับแม่ตลอด จนแฟนพยายามให้หนูปล่อยวางเพราะเป็นเรื่องของพ่อกับแม่หนูไม่ควรไปยุ่ง แต่หนูก็ตัดความรู้สึกไม่ได้หรอกเพราะเค้าเป็นพ่อเเม่ หนูซื้อบ้านให้พ่อกับแม่อยู่และหนูเป็นคนผ่อนทั้งหมด หนูคิดว่าชีวิตจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ เพราะหนูก็ทั้งผ่อนบ้านและเวลาที่เค้าขัดขนหรือขาดอะไรหนูก็พยายามเติมเต็มให้ จนอายุ 30 หนูยังไม่เคยไม่ใช้เงินเดือนของตัวเองเลยค่ะ หนูย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเพราะพยายามตัดความรู้สึก แฟนเห็นมาตลอดว่าหนูไม่สดใส มีแต่ความเศร้าหมองไม่มีความสุข และกลายเป็นคนวิตกกังวล หวาดกลัว ย้ายออกมาอยู่มันก็ดีขึ้นบ้างเพราะไม่ค่อยรับรู้ แต่พอรับรู้ใจเราก็เศร้า เพราะหนูก็รักทั้งพ่อและแม่ ยังอยากให้เค้าดีต่อกันเสมอ หนูอยากให้ครอบครัวไม่มีปัญหา พยายามใช้เงินอุดรอยรั่วจนหนูเป็นหนี้ไปหมด แต่หนูก็ไม่กลัวเรื่องหนี้นะคะหนูก็พยายามรับผิดชอบต่อไป
ต้องขอบคุณในความโชคร้ายที่หนูมีแฟนและครอบครัวของแฟนดีกับหนูมากๆ เค้าพยายามซัพพอทหนูทุกทางทั้งเงิน ที่อยู่อาศัย ทั้งเยียวยาจิตใจไม่อยากให้หนูเศร้า เรียกได้ว่าหนูกลายเป็นภาระของแฟนไปเลยค่ะ เพราะเงินเดือนที่ออกมาหนูไม่ได้ใช้เลยไปจ่ายหนี้หมดเลย บางเดือนแทบไม่พอด้วยซ้ำ
ปัญหาชีวิตตอนนี้คือหนูเหนื่อยเหลือเกิน 30 แล้วแต่ชีวิตครอบครัวที่อยู่อยากสร้างก็ยังมีไม่ได้ เพราะแฟนก็ต้องซัพพอตหนู หนูก็ต้องดูแลที่บ้าน แม่ก็โดนพ่อด่าตลอด แล้วก็บ่นว่าอยากหนีออกมาตลอด เวลาที่หนีออกมา หนูก็เป็นคนพาออกมาช่วยดูแลจัดการความเป็นอยู่ให้แม่ได้พักใจ และทุกครั้งแม่จะพูดว่าแม่จะเลิกจริงๆ แต่พอแม่จะกลับไป แม่ก็จะกลับเดี๋ยวนี้ๆๆๆ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แล้วก็กลับไปดีกัน ไม่นึกถึงใจเเละเงินที่หนูเสียไปเลย หนูไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตในทุกวันนี้ดีค่ะ บางทีอยากจะตายๆไปแล้วให้เค้าเอาเงินประกันของหนูไปแบ่งกันแล้วแยกทาง
พอโตมาเราเริ่มเข้าใจความเป็นจริงว่า จริงๆพ่อแม่ควรเลิกกันไปตั้งนานแล้ว ต่างคนต่างไปมีชีวิต หนูก็จะไม่เป็นภาระใจแบบนี้ ถ้าเค้าเลิกไปจัดการชีวิตใครชีวิตมัน แล้วถ้าเค้ามาเลิกตอนนี้คนลำบากที่สุดก็ต้องเป็นหนูอยู่ดีที่ต้องไปเยียวยาทั้ง 2 ทาง ไม่คิดว่าหนูต้องตั้งตัวมีครอบครัวบางเลยหรอ
สุดท้ายนี้ขอบคุณนะคะถ้ามีใครผ่านเข้ามาอ่าน
เรื่องครอบครัวมันช่างละเอียดอ่อนเหลือเกิน การมีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่ที่ดี มันดีจริงๆนะคะ
ส่วนใครที่เจอปัญหาแบบเดียวกัน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ตัวเรานี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงอีกต่อไป มืดมนจนใจไปเรื่อยๆ คงเป็นเวรกรรมของเรา ใครที่เข้ามาก็ช่วยอุทิศบุญให้เราด้วยนะคะ ขอให้เราและทุกๆคนมีแต่ความสุขค่ะ ถ้าใครที่เริ่มต้นมีครอบครัว ขอให้คุณเป็นคนรักที่ดีของใครสักคนนะคะ อย่าสร้างแผลในใจให้ใครอีกเลย
พ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่จำความได้ ควรทำยังไง
เราในวัย 30 ตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่ทะเลาะกันตลอดเลย เวลาทะเลาะกันพ่อก็จะตีแม่ด่าแม่ ฟังทีเจ็บทะลุหัวใจไปเลยค่ะ ติดตามาทุกแมชต์จำได้ทุกสังเวียน แล้วพอถึงเวลาพ่อไล่ตีแม่กับหนูก็จะต้องหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นสักพัก ไปทุกที่ บ้านญาติ บ้านเพื่อนแม่ ห้องเช่าไปสักพักแล้วเเม่ก็จะกลับมาเหมือนเดิม รักกันเหมือนเดิมสักพัก ก็วนลูปเดิม ตีกันพ่อกินเหล้าติดเหล้า เมาด่าแม่ว่าแม่ไม่ดี ทำอะไรก็ไม่ดี แต่สิ่งที่เราเห็นแม่พยายามกับทุกอย่างมาตลอด ตอนประถมหนูเคยเขียนไว้ให้แม่ว่าแม่ไม่ต้องทนอยู่ก็ได้นะ หนูอดทนได้ ตามความเป็นเด็กทุกครั้งหนูก็รู้สึกเสียใจตลอดที่พ่อแม่จะเลิกกันเพราะเป็นตอนเด็กคงยังรู้สึกรักทั้งพ่อและแม่แหละ กลัวผ่านความเจ็บปวดไม่ได้ แล้วแม่ก็จะพูดเสมอว่าทนเพื่อลูก คือหนูรู้สึกผิดมากที่แม่ทนเพื่อหนู แต่ก็มีน้องเพิ่มมาอีกคนห่างกัน 10 ปีเรื่องที่มีน้องคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตครอบครัวแล้วล่ะค่ะ เพราะหนูก็พอมีคนพูดคุยปลอบใจกันบ้าง หนูไม่เคยอยากกลับบ้านเลยเวลาเลิกเรียน ไม่อยากอยู่พร้อมหน้าบนโต๊ะกับข้าวหรือนั่งรถพร้อมกันเพราะพ่อพร้อมที่จะพูดแล้วกลายเป็นด่าหรือสั่งสอนได้ตลอดเวลา ไปเที่ยวก็ไม่อยากไปด้วยถ้าไม่มีคนอื่นไป เพราะแม่หนูต้องคอยดูทางตลอด ทางผิดพ่อก็ด่า ด่าทุกอย่างเหมือนเป็นทาสเลย หนูก็สงสารแม่มาตลอดเลยนะ ตลอดเวลาก็หนีไปๆกลับๆตลอดจนเรียนจบเราดีใจมาก เพราะแม่บอกว่ารอให้เราเรียนจบ แต่ก็ยังไม่เลิกกันจนทุกวันนี้ พ่อก็ด่าแม่ตลอดเวลาเหมือนเดิม ซึ่งหลักๆก็เป็นเรื่องเงิน หาว่าแม่จัดการเงินไม่เป็นทั้งๆที่เวลามีเงินตัวเองก็ชอบเอาไปซื้อของ ไปซื้อเหล้า พ่อมีความคิดเป็นใหญ่ ชายแท้มากๆ ไม่ทำงานบ้าน ไม่ทำอะไรเลย ทำธุระกิจส่วนตัวร่วมกันกับแม่ แต่มันก็ไปไม่ได้ดีหรอกค่ะเพราะเค้าไม่วางแผนการเงิน พอเวลาเงินหมดเค้าก็จะโทษแม่ ว่าเป็นเพราะแม่ทั้งหมด
จนหนูเรียบจบออกมาทำงาน หนูคิดว่าผู้ชายทุกคนบนโลกจะเป็นเหมือนพ่อ เป็นแบบครอบครัวเรา หนูตกใจมาก ที่คนร่วมงาน พี่ๆที่รู้จักเค้าตรงข้ามกับบ้านหนูเลย แฟนและบ้านเเฟนอบอุ่นมากจนหนูร้องไห้และละอายใจมาก แฟนหนูตกใจมากที่เห็นปัญหาครอบครัวของบ้านหนูเพราะเค้าก็ไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้ในบ้าน เมื่อก่อนหนูจะเป็นคนที่รับฟังและเป็นเกาะกำบังปัญหาให้แม่ตลอด เก็บความรู้สึกเสียใจกับแม่ตลอด จนแฟนพยายามให้หนูปล่อยวางเพราะเป็นเรื่องของพ่อกับแม่หนูไม่ควรไปยุ่ง แต่หนูก็ตัดความรู้สึกไม่ได้หรอกเพราะเค้าเป็นพ่อเเม่ หนูซื้อบ้านให้พ่อกับแม่อยู่และหนูเป็นคนผ่อนทั้งหมด หนูคิดว่าชีวิตจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ เพราะหนูก็ทั้งผ่อนบ้านและเวลาที่เค้าขัดขนหรือขาดอะไรหนูก็พยายามเติมเต็มให้ จนอายุ 30 หนูยังไม่เคยไม่ใช้เงินเดือนของตัวเองเลยค่ะ หนูย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเพราะพยายามตัดความรู้สึก แฟนเห็นมาตลอดว่าหนูไม่สดใส มีแต่ความเศร้าหมองไม่มีความสุข และกลายเป็นคนวิตกกังวล หวาดกลัว ย้ายออกมาอยู่มันก็ดีขึ้นบ้างเพราะไม่ค่อยรับรู้ แต่พอรับรู้ใจเราก็เศร้า เพราะหนูก็รักทั้งพ่อและแม่ ยังอยากให้เค้าดีต่อกันเสมอ หนูอยากให้ครอบครัวไม่มีปัญหา พยายามใช้เงินอุดรอยรั่วจนหนูเป็นหนี้ไปหมด แต่หนูก็ไม่กลัวเรื่องหนี้นะคะหนูก็พยายามรับผิดชอบต่อไป
ต้องขอบคุณในความโชคร้ายที่หนูมีแฟนและครอบครัวของแฟนดีกับหนูมากๆ เค้าพยายามซัพพอทหนูทุกทางทั้งเงิน ที่อยู่อาศัย ทั้งเยียวยาจิตใจไม่อยากให้หนูเศร้า เรียกได้ว่าหนูกลายเป็นภาระของแฟนไปเลยค่ะ เพราะเงินเดือนที่ออกมาหนูไม่ได้ใช้เลยไปจ่ายหนี้หมดเลย บางเดือนแทบไม่พอด้วยซ้ำ
ปัญหาชีวิตตอนนี้คือหนูเหนื่อยเหลือเกิน 30 แล้วแต่ชีวิตครอบครัวที่อยู่อยากสร้างก็ยังมีไม่ได้ เพราะแฟนก็ต้องซัพพอตหนู หนูก็ต้องดูแลที่บ้าน แม่ก็โดนพ่อด่าตลอด แล้วก็บ่นว่าอยากหนีออกมาตลอด เวลาที่หนีออกมา หนูก็เป็นคนพาออกมาช่วยดูแลจัดการความเป็นอยู่ให้แม่ได้พักใจ และทุกครั้งแม่จะพูดว่าแม่จะเลิกจริงๆ แต่พอแม่จะกลับไป แม่ก็จะกลับเดี๋ยวนี้ๆๆๆ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แล้วก็กลับไปดีกัน ไม่นึกถึงใจเเละเงินที่หนูเสียไปเลย หนูไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตในทุกวันนี้ดีค่ะ บางทีอยากจะตายๆไปแล้วให้เค้าเอาเงินประกันของหนูไปแบ่งกันแล้วแยกทาง
พอโตมาเราเริ่มเข้าใจความเป็นจริงว่า จริงๆพ่อแม่ควรเลิกกันไปตั้งนานแล้ว ต่างคนต่างไปมีชีวิต หนูก็จะไม่เป็นภาระใจแบบนี้ ถ้าเค้าเลิกไปจัดการชีวิตใครชีวิตมัน แล้วถ้าเค้ามาเลิกตอนนี้คนลำบากที่สุดก็ต้องเป็นหนูอยู่ดีที่ต้องไปเยียวยาทั้ง 2 ทาง ไม่คิดว่าหนูต้องตั้งตัวมีครอบครัวบางเลยหรอ
สุดท้ายนี้ขอบคุณนะคะถ้ามีใครผ่านเข้ามาอ่าน
เรื่องครอบครัวมันช่างละเอียดอ่อนเหลือเกิน การมีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่ที่ดี มันดีจริงๆนะคะ
ส่วนใครที่เจอปัญหาแบบเดียวกัน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ตัวเรานี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงอีกต่อไป มืดมนจนใจไปเรื่อยๆ คงเป็นเวรกรรมของเรา ใครที่เข้ามาก็ช่วยอุทิศบุญให้เราด้วยนะคะ ขอให้เราและทุกๆคนมีแต่ความสุขค่ะ ถ้าใครที่เริ่มต้นมีครอบครัว ขอให้คุณเป็นคนรักที่ดีของใครสักคนนะคะ อย่าสร้างแผลในใจให้ใครอีกเลย