ฝากนิยายหน่อยนะทุกคน
เรื่อง : พุดซ้อนหวนรัก #whatproject
อ่านที่ : readawrite กับ joylada
ลองอ่านบทที่ 0 ดูกันนะ
บทที่ 0 ดอกพุดซ้อน
วันศุกร์ที่ 5 มิถุนายน ปี 2552
"เป็นไงบ้างจ๊ะแม่ ดีขึ้นมั้ย"
"ดีขึ้นแล้วพ่อ คงเเพราะได้ออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกบ้าง"
เสียงพูดคุยของสองสามีภรรยา ทั้งคู่นั้งอยู่บนเสื่อข้างต้นพุดซ้อนที่กำลังดอกเบ่งบานอยู่เต็มต้น สีเขียวสลับขาวนวลมองแล้วสบายตา ท้องของภรรยานั้นป่องนู้นโค้งขึ้นมาแต่เธอไม่ได้อวบอ้วนแต่อย่างไร แต่ภายในท้องนั้นกำลังมีอีกชีวิตหนึ่งเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นั้นเอง
"นี่พ่อเราตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีล่ะ"
"พ่อว่า... ชื่อ พุด ดีมั้ย แม่ชอบกลิ่นมันนี่แล้วลูกก็น่าจะชอบด้วยดิ้นใหญ่เลย"
เทียน ผู้ซึ่งเป็นสามีกล่าวขึ้นพร้อมๆ กับลูบไปที่ท้องของแก้วผู้เป็นภรรยาของตน
ตกค่ำคืนนั้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอน แก้วสะดุ่งตื่นขึ้นพร้อมอาการเจ็บท้องอย่างหนัก ตามมาด้วยเทียนที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของภรรยา เทียนไม่รอรีบพยุงแก้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อน และรีบตรงไปที่รถยนต์สีเงินป้ายทะเบียน ชฬ 1313 กรุงเพทมหานคร ของเขา เทียนจัดท่านั่งในภรรยาของเขาอย่างเป็นระเบียบ ปรับเบาะเอียงลงในแก้วสบายตัวที่สุดและไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นเทียนรีบเข้านั่งที่ฝั่งคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจเขาคิดเพียงต้องพาภรรยาไปส่งให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด โชคดีที่ทุกอย่างปลอยภัย พวกเขามาถึงโรงพยาบาลทัน แม้ว่าระหว่างทางน้ำคล่ำจะไหลออกมาก็ตาม แต่ก็ทำให้ทั้งคู่ตกใจอยู่ไม่น้อยดีที่ทั้งคู่ต่างก็เรียกสติให้กันและกันได้อย่างดี
ตอนนี้ทุกคนในห้องคลอดต่างพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดกำลัง เสียงหมอและพยายาบาลช่วยกันส่งเสียงเป็นกำลังใจให้แก้วในการเบ่งคลอด เนื่องจากแก้วไม่อยากจะผ่าคลอดจึงต้องทำการคลอดธรรมชาติ เป็นเพราะแก้วอยากจะสัมผัสความรู้สึกที่มีความสุขจากการเห็นหน้าลูกหลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดมา "ออกแรงอีกนิดคะ หัวออกมาแล้ว" คุณหมอทำคลอดพูดขึ้น และหลังจากนั้นไม่นานเสียงร้องเจื้อยแจ้วก็ดังขึ้น ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีลูกของทั้งคู่แข็งแรงดี ด้านแก้วสลบไปเนื้องจากออกแรงมากจนเกินไป
"คุณพ่อตั้งชื่อน้องรึยังคะ"
"พุด พุดครับ เด็กชาย อินทวา ภารักษ์ ครับ"
"ค่ะ เดี๋ยวหมอให้คุณแม่พักฟื้นตัวสักคืน สองคืนนะคะ ส่วนเด็กหมอจะพาน้องไปตรวจโรคก่อนแล้วจะพาน้องไปหานะคะ"
"ครับ ฝากด้วยครับ"
หลังจากที่แก้วมาพักฟื้นที่ห้องรักษาตัว ไม่นานพยาบาลก็พาลูกของทั้งสองมาพร้อมกับแจ้งว่าน้องสุขภาพดีไร้เรื่องกังวลใจ แก้วจึงได้ให้นมลูกเป็นครั้งแรก ขณะนั้นในเวลาเดียวกันที่โซฟาเทียนก็ผล็อยหลับไป แก้วหันไปมองและยิ้มให้เทียน ก่อนที่เทียนนั้นจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนที่แก้วให้นมเสร็จพอดี
"ลูกมาตั้งแต่ตอนไหนแม่ ทำไม่ปลุกพ่อล่ะ"
"ลูกมาสักพักแล้ว แล้วแม่ก็เห็นพ่อ หลับอยู่น่ะ คงจะเหนื่อยแม่ไม่อยากปลุก"
"แม่นั่นแหละเหนื่อยกว่าพ่อตั้งเยอะ"
แก้วยิ้มออกมา แล้วค่อยๆ ประคองลูกในอ้อมแขนไปในเทียน เขารีบโอบรับอย่างรู้ว่าต้องทำอะไรโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดคุยเลย เขาก้มลงจูบไปที่หน้าผากของลูกน้อยในโอมแขนของเขาอย่างทะนุถนอน ภายในห้องพักเต็มไปด้วยบรรยากาศของความรักเต็มไปหมด ความอบอุ่นหัวใจพุ่งพร่านในใจของทั้งสามคนอย่างบอกไม่ถูก
วันจันทร์ที่ 8 มิถุนายน ปี 2552
ในที่สุดก็ถึงวันที่พวกเขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปอยู่ที่บ้านของพวกเขา เพื่อนสร้างความทรงจำอันแสนสุขด้วยกันสามคนพ่อ แม่ ลูก
ข่าวด่วน
"ตอนนี้พบกับข่าวด่วนคะ สำหรับใครที่จะออกจากบ้านตอนนี้ขอให้หลีกเลี่ยงเส้นทางบริเวณถนนพระราม 2 ไปก่อนนะคะ เนื้องจากเกิดเหตุรถยนต์ป้ายทะเบียน ชฬ 1313 กรุงเทพมหานคร ชนประสานงานกับรถบรรทุก จนทำให้คนบนรถยนต์เสียชีวิตคาที่ ซึ่งตอนนี้ทางด้านเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆ ก็กำลังตรวจสอบและเคลียร์เส้นทางอยู่นะคะ ยังไงก็ขอแสดงความเสียใจแกครอบครัวผู้เสียชีวิตด้วยนะคะ"
*********************************************
ตัวอย่าง บทถัดไป
//"แกเป็นใคร" "ทำอะไรอยู่ลูก" "พุดเห็นหมา พุดเลยไปไล่มัน"//
//"เอ็งทำหน้าทำตาดีๆ" "อีพิกุล อีหน้าด้าน"//
ฝากด้วยนะทุกคน
แนะนำนิยาย (ตัวเอง)
เรื่อง : พุดซ้อนหวนรัก #whatproject
อ่านที่ : readawrite กับ joylada
ลองอ่านบทที่ 0 ดูกันนะ
"เป็นไงบ้างจ๊ะแม่ ดีขึ้นมั้ย"
"ดีขึ้นแล้วพ่อ คงเเพราะได้ออกมาสูดอากาศหายใจข้างนอกบ้าง"
เสียงพูดคุยของสองสามีภรรยา ทั้งคู่นั้งอยู่บนเสื่อข้างต้นพุดซ้อนที่กำลังดอกเบ่งบานอยู่เต็มต้น สีเขียวสลับขาวนวลมองแล้วสบายตา ท้องของภรรยานั้นป่องนู้นโค้งขึ้นมาแต่เธอไม่ได้อวบอ้วนแต่อย่างไร แต่ภายในท้องนั้นกำลังมีอีกชีวิตหนึ่งเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นั้นเอง
"นี่พ่อเราตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีล่ะ"
"พ่อว่า... ชื่อ พุด ดีมั้ย แม่ชอบกลิ่นมันนี่แล้วลูกก็น่าจะชอบด้วยดิ้นใหญ่เลย"
เทียน ผู้ซึ่งเป็นสามีกล่าวขึ้นพร้อมๆ กับลูบไปที่ท้องของแก้วผู้เป็นภรรยาของตน
ตกค่ำคืนนั้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอน แก้วสะดุ่งตื่นขึ้นพร้อมอาการเจ็บท้องอย่างหนัก ตามมาด้วยเทียนที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของภรรยา เทียนไม่รอรีบพยุงแก้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อน และรีบตรงไปที่รถยนต์สีเงินป้ายทะเบียน ชฬ 1313 กรุงเพทมหานคร ของเขา เทียนจัดท่านั่งในภรรยาของเขาอย่างเป็นระเบียบ ปรับเบาะเอียงลงในแก้วสบายตัวที่สุดและไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นเทียนรีบเข้านั่งที่ฝั่งคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจเขาคิดเพียงต้องพาภรรยาไปส่งให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด โชคดีที่ทุกอย่างปลอยภัย พวกเขามาถึงโรงพยาบาลทัน แม้ว่าระหว่างทางน้ำคล่ำจะไหลออกมาก็ตาม แต่ก็ทำให้ทั้งคู่ตกใจอยู่ไม่น้อยดีที่ทั้งคู่ต่างก็เรียกสติให้กันและกันได้อย่างดี
ตอนนี้ทุกคนในห้องคลอดต่างพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดกำลัง เสียงหมอและพยายาบาลช่วยกันส่งเสียงเป็นกำลังใจให้แก้วในการเบ่งคลอด เนื่องจากแก้วไม่อยากจะผ่าคลอดจึงต้องทำการคลอดธรรมชาติ เป็นเพราะแก้วอยากจะสัมผัสความรู้สึกที่มีความสุขจากการเห็นหน้าลูกหลังจากที่ผ่านความเจ็บปวดมา "ออกแรงอีกนิดคะ หัวออกมาแล้ว" คุณหมอทำคลอดพูดขึ้น และหลังจากนั้นไม่นานเสียงร้องเจื้อยแจ้วก็ดังขึ้น ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีลูกของทั้งคู่แข็งแรงดี ด้านแก้วสลบไปเนื้องจากออกแรงมากจนเกินไป
"คุณพ่อตั้งชื่อน้องรึยังคะ"
"พุด พุดครับ เด็กชาย อินทวา ภารักษ์ ครับ"
"ค่ะ เดี๋ยวหมอให้คุณแม่พักฟื้นตัวสักคืน สองคืนนะคะ ส่วนเด็กหมอจะพาน้องไปตรวจโรคก่อนแล้วจะพาน้องไปหานะคะ"
"ครับ ฝากด้วยครับ"
หลังจากที่แก้วมาพักฟื้นที่ห้องรักษาตัว ไม่นานพยาบาลก็พาลูกของทั้งสองมาพร้อมกับแจ้งว่าน้องสุขภาพดีไร้เรื่องกังวลใจ แก้วจึงได้ให้นมลูกเป็นครั้งแรก ขณะนั้นในเวลาเดียวกันที่โซฟาเทียนก็ผล็อยหลับไป แก้วหันไปมองและยิ้มให้เทียน ก่อนที่เทียนนั้นจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนที่แก้วให้นมเสร็จพอดี
"ลูกมาตั้งแต่ตอนไหนแม่ ทำไม่ปลุกพ่อล่ะ"
"ลูกมาสักพักแล้ว แล้วแม่ก็เห็นพ่อ หลับอยู่น่ะ คงจะเหนื่อยแม่ไม่อยากปลุก"
"แม่นั่นแหละเหนื่อยกว่าพ่อตั้งเยอะ"
แก้วยิ้มออกมา แล้วค่อยๆ ประคองลูกในอ้อมแขนไปในเทียน เขารีบโอบรับอย่างรู้ว่าต้องทำอะไรโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดคุยเลย เขาก้มลงจูบไปที่หน้าผากของลูกน้อยในโอมแขนของเขาอย่างทะนุถนอน ภายในห้องพักเต็มไปด้วยบรรยากาศของความรักเต็มไปหมด ความอบอุ่นหัวใจพุ่งพร่านในใจของทั้งสามคนอย่างบอกไม่ถูก
วันจันทร์ที่ 8 มิถุนายน ปี 2552
ในที่สุดก็ถึงวันที่พวกเขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปอยู่ที่บ้านของพวกเขา เพื่อนสร้างความทรงจำอันแสนสุขด้วยกันสามคนพ่อ แม่ ลูก