ไม่มีเพื่อนแถมครอบครัวไม่รัก

สวัสดี วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องราวชีวิตนิดหน่อย แต่ก็น่าจะยาวอยู่55555 เรื่องมันมีอยู่ว่าเราเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมากๆ แล้วดันมีปัญหากันตึงใส่กันแล้วแยกย้ายกันแบบงงๆ แต่เรื่องนี้เราเคลียร์กับเพื่อนไปแล้ว เราบอกเลยว่าช่วงแรกเราพยายามง้อ พยายามคืนดีกับเพื่อน เราทำใจไม่ได้สุดๆเพราะเราติดเพื่อนมาก แต่เพราะปํญหามันลากยาวมานาน ตอนแรกเราไม่รู้ว่าเราผิดอะไร รู้แค่ว่าเพื่อนตึงใส่เรา จนเราได้ไปคุยกับเพื่อนแล้วทำให้รู้ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เพราะมันตึงกันมานาน ทำให้เรากลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ทำให้เราไม่มีเพื่อนเลย แค่นี้เราเคว้งมากแล้ว แต่ยังไม่หมดเท่านั้น เพราะครอบครัวของเราไม่มีใครรักเรากันสักคน เราเป็นคนที่เลิกเรียนต้องกลับมาช่วยงานพ่อแม่ทุกวันค่ะ พ่อเคยไล่เราให้ไปต. ส่วนแม่ก็ไม่เคยคิดที่จะเข้าข้างเราเลยสักครั้ง ด่าเราทุกวันและทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เราทำอะไรก็ไม่ถูกใจแม่ แม่รักพ่อมากกว่าเราด้วยซ้ำ บางทีการกระทำมันเห็นชัดเจนเลย เช่นถ้าพ่อหาของไม่เจอแม่จะบอกพ่อดีๆ แต่กับเราแม่จะตะคอกใส่ ยิ่งทำให้เราเคว้งและไม่มีที่พึ่งสุดๆ แต่แต่เรายังมีแฟนคนนึง ที่เรารู้สึกโชคดีมากๆ ถึงเขากับเราจะอยู่คนละที่กัน อย่างน้อยเรายังมีคนคอยให้คำปรึกษา แต่เพราะว่าเราทั้งคู่อยู่ไกลกัน ทำให้บางเรื่อง เราก็ต้องพึ่งพาตัวเอง บอกเลยว่าเรากลัวงานกลุ่มมากๆ เพราะเราไม่มีกลุ่มให้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมีเพื่อนในห้องถึงจะไม่สนิทมากแต่ก็พออยู่ร่วมได้ โชคดีอีกอย่างนึงคือเราพึ่งมีปัญหากับเพื่อนตอนต้องอยู่ในโรงเรียนอีกแค่ปีเดียวแล้ว เราเลยยังพอทนอยู่ได้แม่เคยบอกว่าถ้าเราติดมหาลัย แม่จะซื้อของที่เราอยากได้ให้ แต่ตอนนี้แม่บอกว่าเราจะอยากได้ไปทำไม แม่พูดกับเราว่า ยังไงทุกคนก็ต้องมีมหาลัยอยู่แล้ว ยังไงทุกคนก็ติด เราเคยเถียงแม่ไปว่ามันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก แต่แม่ก็บอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ยิ่งกดดันให้เราต้องเข้ามหาลัยให้ได้เลย เพราะถ้าเราไม่ติดเราจะกลายเป็นคนแรกที่ไม่ตรงกับทัศนคติของแม่ ช่วงนี้เราทุ่มเทกับการเรียนสุดๆ เกรดเราไม่ไดดีมาก แต่มันก็เพิ่มขึ้นทุกปีๆ และเราตั้งใจว่าเราจะไปเริ้มต้นใหม่หาเพื่อนใหม่ที่มหาลัย เรารู้แหละว่ามันไม่ได้ง่าย แต่มันก็ไม่ได้ยากแน่นอน เราเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่รู้สึกเคว้ง หรือตัวคนเดียวนะ ลองหันมารักตัวเองและสนิทกับตัวเองให้เป็น ช่วงแรกเราร้องไห้ทั้งวัน เราทำใจไม่ได้เลย เราไม่ชอบการอยู่คนเดียวเลย แต่เอาเข้าจริงๆ มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้นอกจากเดินหน้าต่อไปแล้ว  ทำให้เราเริ่มชินและปล่อยวางมากขึ้น แล้วเรายังโชคดีที่มีแฟนทำให้เราไม่เหงา และคอยซัพพอร์ตภาคภูมิใจเรา  ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ