เริ่มเรื่องเลยนะครับ คือผมย้าย รร. ครับ (ผมจะขอเรียก รร. ที่อยู่คือ รร.สีส้ม เเละ เรียน รร.ที่จะย้ายเป็น รร.สีเเดง นะครับ)ผมย้าย รร. สีส้ม ตอน ม.3เทอม2 ไปเป็นนักกีฬาบาส ที่ รร. สีเเดงในเมือง ซึ่งผมดีใจมากครับเพราะผมไม่เคยอยากเรียน รร. สีส้ม ที่ผมเรียนอยู่ตั้งเเต่ ม.1 ตอนที่ผมคัดติดผมดีใจมากๆ (ผมไม่เก่งเลยเเต่ติดเพราะโค้ชบอกชอบคนพยายามเลยให้โอกาศคน ล้ะมั้ง) ผมดีใจเหมือนทุกสิ่งที่ผมอึดอัดในการเรียนมาตลอด2ปีกว่าใน รร.สีส้ม ด้วยเหตุหลายๆอย่าง ซึ่งบางเหตุผลก็เกิดจากผมเอง ด้วยทัศนคติที่มันมีต่อ รร.สีส้ม ตั้งเเต่ ป.6 เเล้ว>> ต่อ >> ผมได้ย้ายไป รร. สีเเดง ซึ่งครอบครัวผมค่อนข้างที่จะยากจน เเต่พ่อเเม่ก็ใก็โอกาสผม เพราะผมบอกว่า รร.สีเเดง ก็มี อาหารฟรี จ-ศ, ส-อ ซื้อกินเอง ค่าเทอมฟรี พ่อเเม่จึงคิดว่าจะพอส่งไหว เพราะ ผมอยู่หอที่ รร สีส้ม อาหารฟรี จ-อ เเทบไม่ต้องเสียเงินเลย เเต่เข้าก็ให้ อาทิตย์ล้ะ 500 ค่อนข้างเยอะ สำหรับ รร.สีส้ม พอย้ายไป รร.สีเเดง ก็ขอเท่าเดิม500 อยู่เเรกๆ ก็ใจเเตกเลย เเต่ไม่ใช่เรืองผู้หญิงนะครับ ด้วยผมเป็นเด็กที่ชอบความเจริญ ชอบเมือง พอได้มาอยู่ ก็ใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย 500 หมดไปกับ เนยกรอบ เเทบทุกคืน มันได้ทำอะไรที่เราไม่เคยทำ ผมรู้สึกเปิดประสบการณ์ มากๆ เเต่ผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับสารเสพติดทุกชนิดนะครับ ในช่วงเเรก เงินที่เสียไปจะเป็นเพราะข้าวมื้อดึกหลังเลิกซ้อม ก็อยู่ๆไปได้ 1อาทิตย์ เราก็ขอเงินเเม่เพิ่ม จาก 500 เป็น 800 เเต่ เข้าจะให้เป็น จ-ศ โอนมาให้500 ส-อ 300 ค่าซักผ้า อีก100 ก็คือจะเหลือ กิน จ-อ 700 เเต่ข้าวกล่องตอนเย็น ข้อนข้างจะกินไม่อิ่ม เพราะ จะเป็นกล่องข้าว กับ กับข้าวเเค่1อย่าง ซึ่ง เขาทำไว้ช่วง4โมง ผมเลิกซ้อม 3-4เปิดกล่องมากินก็จืดชืดหมดเเล้ว ยกเย้นวันศุกร์จะมีความสุขหน่อย ได้กินไก่ทอด ทุกคนนี้ เเย่งกัน กินหลายกล่องเลย อร่อยมาก
ใน 1 คืนหลังซ้อม ผมก็จะหมดไป น้ำปั่น 25-30 ข้าว40-60 ขนม30-40 ในช่วงเเรก ซึ่งมันเกิน 100ต่อวันไปเเล้ว เพราะยังไม่รวม ค่าขนมในช่วงกลางวัน เเละ ช่วงเบรก หรือ เปลี่ยนคาบ บอกเลยว่ากินเเซ่บมาก >< ทำให้การเงินเริ่มใช้จ่ายยาก เรื่องซ้อม ไปใหม่ๆก็มีไฟมากกก ด้วยส่วนตัวเป็นคนคิดบวกมากๆในตอนนั้น ฟัง podcast เเทบตลอด (ตอนมาคัดผมเป็นคนที่ด้อย ที่สุด เพราะบ้านผมอยู่ไกลจากตัวอำเภอ ทำให้ตอน อยู่รร.สีส้ม จะเล่นได้เเค่ตอนอยู่ รร. เเล้วตอนมาคัด คัดช่วงปิดเทอม มำให้ร่างกายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหนื่อยง่ายด้วย พึ่งหายโควิด ไม่รู้เกี่ยวไหม555 ) ผมเลยพยายามทำๆๆ ให้ตามเพื่อนๆทัน ในเรื่องกีฬา สำหรับผม ผมก็คิดว่าผมทำได้ดี ผมมองเห็นการพัฒนาตัวเอง ไปใหม่ๆ เสาร์อาทิตย์ โค้ชให้ซ้อม จ-ส เเต่เพื่อนๆ คงจะคิดถึงบ้าน เพราะไม่เคยต้องออกจากบ้านเลย เเต่ผมเเยกย้ายกับพ่อเเม่บ่อยคงชินด้วย เลยเวลา จ-อ ผมก็เเทบจะซ้อม ตลอด เพราะ จ-ส ซ้อมกับ โค้ช เเล้วผมก็ซ้อมกับรุ่นพี่ต่อ ส-อ พี่คนนี้มีพระคุณต่อผมมาก ค่อยช่วยหลายๆอย่างบางมื้อผมไม่มีเงิน พี่เขาก็เลี้ยง อาจจะเป็นเพราะครั้งนึง พี่เขาเคยไม่สบาย เเล้วผมเห็นพี่เขาตัวร้อนมาก ผมเลยเอาผ้าเขาม้าที่พ่อให้มา ไปชุบน้ำเเล้วมาเช็ดตัว ให้พี่เขา ทั้งที่ตอนนั้น ก็ยังไม่ได้สนิทส้ะด้วยซ้ำ ผมกับพี่คนนี้ก็เลยสนิทกันมาตั้งเเต่ตอนนั้น เอาล่ะครับ ผมจะเล่าเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตผมตอนนี้นะครับ ผมมีรู้สึกได้เงินไม่ค่อยพอ เเต่ผมไม่อยากขอพ่อเเม่ ผมเลยหลงผิดครับ การพนันออนไลน์ ใช่ครับ ผมคิดไปเเล้วก็เสียใจมากๆ มากที่สุดในชีวิต ผมอายุ16นะครับ ด้วยเพื่อนๆ พี่ๆ ในหอก็เล่น ผมก็ลองเล่น เเรกๆ ก็ ร้อย สิบ ได้บ้างไม่ได้บ้าง ยังไม่อะไร ในช่วง ม.3เทอม2 คงเพราะผมมีเพื่อนๆ ใหม่ที่น่ารักมากๆด้วย เวลาอยู่ในห้องเรียนผมมีความสุขมากๆ ผมถูกจับไป ห้อง ฝรั่งเศส เรียนกับเพื่อนสายภาษา ซึ่งจากห้องเก่าผม ผมมาจากห้องพิเศษ ผมข้อนข้างจะฉลาด เลยในตอนนั้นนะครับ เเล้วก็จบ ม.3ไปได้ด้วยดี ดีมากๆ พอขึ้นม.4 ใช่ครับ พ่อเเม่อยากให้ผมเรียนห้องที่เหมือนเด็กเรียน เพราะผมก็มาจากห้องพิเศษ ผมเลยสมัครห้อง วิท-คณิต สำหรับผมนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยนเล็กๆอีกจุด เพราะห้องใหม่ เพื่อนตะเเยกกันเป็นกลุ่มๆเลย ซึ่ง มันจะมี กลุ่มเด็กเรียนติ๋มๆเเบบใส่เเว่นเลย เเต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นนะครับ ผมยังรู้สึกถ้าผมขยัน ก็เก่งกว่ากลุ่มนั้นได้ เเล้วก็กลุ่มเด็กไม่ดีไปเลย เเล้วก็ผู้หญิง ทำให้ผมไม่มีกลุ่มเพื่อนอยู่เลย อยู่กับเพื่อนที่ย้ายมาด้วยกัน เเค่2คน เเต่เพื่อนคนอื่นก็มีคุยๆ เเต่เวลากินข้าวจะไปกินกับเพื่อนๆนักบาส พ่อไม่มีเพื่อนในห้อง เรื่องการเรียนผมก็ ดลอป.ลงไปมากๆ เพราะ ผมซ้อมบาสเเล้วกว่าจะได้นอนค่อนข้างดึก ทำให้ผมมีหลับในคาบบ้าง สมองเบลอบ้าง เเต่ก็ถูๆไถๆไป สรุปติด0 4ตัว ทั้งชีวิต พ่อเเม่ค่อนข้างจะคาดหวังกับลูกๆ เพราะเขาคิดว่าผมเป็นคนหัวดี เเล้วพี่ผมก็เป็นเด็กที่ เกรดดี ผมเป็นเด็กที่เเบบว่า ชอบเรียนรู้ เเต่ไม่ชอบทำงาน มาเป็นนักกีฬายิ่งไม่มีเวลาทำงานเข้าไปอีก พ่อเเม่ก็เสียใจระดับนึงเลย เเต่เรื่องหลักก็ที่ผมบอกมา เข้าโครงการจะต้องเสียค่าส่วนกลาง เดือนล้ะ1,000 ผมตอน ม.4เข้ายุคมืดของพนันออนไลน์มากๆ เเรกคิดว่าจะยืมเงิน 1,000ค่าส่วนกลางมาใช้ก่อนสัก200-300 เเม่โอนมาอีกอาทิตย์ค่อยทบคืน สรุป ผมนำไปเล่นการผนันจนหมด ผมเลยค้าง1เดือน เเรกๆก็หวั่นๆใจ กลัวนาคโค้ชจะจับได้ ไปๆมาๆ โค้ชไม่พูด ก็เริ่มเป็น 2เดือน 3เดือน 4เดือน ใช่ผมค้าง 4 เดือนก็ประมาณปิดเทอมพอดี เเต่ผมเล่นพนันได้ช่วงนึงเยอะพอสมควร ไปใช้ ค่าส่วนกลาง2000 ผมจึงติดอยู่ 2000 ในระนะเวลาที่ติด ผมก็เครียดมากๆ นะครับ ไม่รู้จะเอายังไง หัวมันตื้อมันตัน จนบางทีก็คิดสัน เเต่เเค่เงินหลักพันจะเอาชีวิตเราไปก็คงไม่ใช่ เเต่หลักพันในอายุเเค่นี้มันก็เยอะมากๆ เเล้วผมก็ไม่ค่อยมีฐานะจริงๆครับ ยายเคยเล่าให้ผมฟังว่า ช่วงที่ผมไป อยู่ที่ รร.สีเเดง บางที พ่อผมกินข้าวกับ โคลงไก่ทอด ใช่ครับ โคลงไก่ ไม่ใช่ไก่ทอด เเต่เป็นโคลง ตอนผมได้ยินผมรู้สึกเจ็บใจมากๆ ผมสงสารพ่อเเม่มากๆ ทำให้บางทีก็อยากกลับมาอยู่กับพ่อเเม่ เเต่กลับมาจริงก็ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่หรอกครับ อยู่หอ ผมเลยเลือกไม่กลับ ในช่วงปิดเทอม ม.3 ขึ้น ม.4 >> ต่อ >> จบม.4พ่อเเม่เลยจะเอาผมย้ายกลับ เเต่ไม่น่าเป็นเรื่องจริงเขาขู่เพราะอยากให้ผมเรียนดีขึ้น เเต่ผมไม่รู้ เลยตัดสินใจบอกพ่อเเม่ ว่าผมไม่ได้จ่ายเงินค่าส่วนกลาง 2เดือน รวมทั้งหมดเป็น 3000 เพราะเดือนสุดท้ายต้องจ่าย 2000 ซึ่ง 3,000 ตอนนั้นเเม่ผมไม่รู้จะหาจากไหนเลย ผมรู้สึกผิดมากๆ รู้สึกเป็นลูกที่ล้มเหลวสุดๆ เเล้วสุดท้าย พ่อเเม่ ก็เอาผมกลับมาบ้านจริงๆ ย้าย กลับมา เรียน รร.สีส้มที่เดิม ที่ผมไม่ชอบที่สุด เเต่ดีหน่อย เพื่อนใหม่ที่ รร.สีส้มนิสัยดีกันส่วนใหญ่ จึงโอเคในเเรกๆ เเต่พอมาอยู่หอเดิม ทุกอย่างที่ไม่ชอบก็กลับมาเจอ รู้สึกเเย่เเบบบอกไม่ถูกเพราะต้องทน พอมาจะจบ ม.4 ผมเห็นเพื่อนๆ ได้เเข่งบาส ได้เรียนอยู่ที่ รร.สีเเดง ได้นึกถึงเรื่องราวดีๆ สังคมที่ผ
มค่อนข้างจะ อยากอยู่ ผมเลยทรมาณมากๆๆๆ ที่นึกเเล้วก็รู้สึกต้อง ปล่อยชีวิตม.ปลายทิ้งไป ต้องมาทนอยู่กับ รร. ที่ไม่เคยคิดจะอยากอยู่เลยเเบบนี้ ที่ผมมาตั้งกระทู้ คือผมอึดอัดผมบอกใครไม่ได้ ผมเสียใจจริงๆ ผมนอนฝันว่าได้กลับไปเรียนที่ รร.สีเเดง มาเป็นอาทิตย์ ผมทรมาณมากเวลาที่ต้องตื่น มันเหมือนเราเสียคนรักไปเเบบนั้นเลย ผมอยากจะเเก้ไขตัวเอง ผมอยากกลับไป มากๆ
ผมหวังว่าสักวัน ผมจะได้กลับไปเรียนอีก ถึงโอกาสมันจะน้อยลงเรื่อยๆ เเค่1ปีก็ได้ ผมเเค่ได้อยู่ โรงเรียนสีเเดงอีกครั้ง .
คือเหตุผลที่ผมไม่ชอบ รร.สีส้มนะครับ ตอนผมอยู่ ปฐม ผมเรียน รร เอกชน ซึ่งครูสอนดีมากๆ เป็นครูที่ผมจะจำไปจนวันตาย ครู ป.6 ท่านดีกับผมมากๆ ครูเขาเลยรู้ว่า อนาคตผมจะได้มาเรียน รร.สีส้ม เพราะฐานะครอบครัวที่ส่งผมไปไกลกว่านี้ไมไหว ครูก็เคยบอกผมว่า ครูเขาหาทุนมาให้ เเต่เป็นทุนที่เป็นเหมือนจะมีคนมาดูเเลผม ไม่ใช่ทุนจากหน่วยงาน ผมดีใจมากๆ เพราะเพื่อนที่ จบ ป.6 ด้วยกัน ส่วนใหญ่ก็ไปต่อ รร.นั้น ผมมีความสุขที่สุดเลยตอน ปฐม ผมทั้งเรียนเก่ง ทั้งกล้าเเสดงออก เเต่สุดท้าย เเม่น่าจะปฏิเสธครู ด้วยความเกรงใจหรืออะไรก็เเล้วเเต่ ทำให้ผมต้องมาเรียน รร.สีส้ม ที่ผมบอกไม่ดีเพราะ มีเด็กเก๊ ค่อนข้างเยอะ ผมก็เกือบเคยจะโดนต่อย ทั้งๆ ที่ไม่ได้ผิดอะไร เคยโดนเด็กห้องธรรมดา มาเเซะมาด่า ผมก็พยายามหนี เเต่ถ้าบางทีไม่ไหวก็มีด่ากลับ เเต่ผมจะด่าเเล้วหนี ไม่อยู่คุยให้เสียเวลาเพราะผมรู้ว่าคนเเบบนี้คุยด้วยก็เสียเวลาเปล่าๆ
คือผมอยากให้พี่ๆที่ได้มาอ่าน บอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมเห็นเเก่ตัวเกินไปรึป่าว ผมเป็นเด็กที่เเย่เลยรึป่าว ผมทำตัวเองล้วนๆ ใช่ไหม ผมเป็นคนผิดอะไรก็โทษตัวเองเเต่พอโทษๆๆ มากๆ เข้า ผมก็เริ่มรับไม่ไหวกับเเรงกดดันจากตัวเอง
ถ้าพี่ๆคนไหนอ่านจนจบผมขอบคุณมากๆนะครับ ที่อย่างน้อยก็มารับฟังเรื่องราวของ เด็กคนคนนึง
เคยรู้สึกอยากจะกลับไปจุดเดิมจนใจจะขาดกันไหมครับTT
ใน 1 คืนหลังซ้อม ผมก็จะหมดไป น้ำปั่น 25-30 ข้าว40-60 ขนม30-40 ในช่วงเเรก ซึ่งมันเกิน 100ต่อวันไปเเล้ว เพราะยังไม่รวม ค่าขนมในช่วงกลางวัน เเละ ช่วงเบรก หรือ เปลี่ยนคาบ บอกเลยว่ากินเเซ่บมาก >< ทำให้การเงินเริ่มใช้จ่ายยาก เรื่องซ้อม ไปใหม่ๆก็มีไฟมากกก ด้วยส่วนตัวเป็นคนคิดบวกมากๆในตอนนั้น ฟัง podcast เเทบตลอด (ตอนมาคัดผมเป็นคนที่ด้อย ที่สุด เพราะบ้านผมอยู่ไกลจากตัวอำเภอ ทำให้ตอน อยู่รร.สีส้ม จะเล่นได้เเค่ตอนอยู่ รร. เเล้วตอนมาคัด คัดช่วงปิดเทอม มำให้ร่างกายไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหนื่อยง่ายด้วย พึ่งหายโควิด ไม่รู้เกี่ยวไหม555 ) ผมเลยพยายามทำๆๆ ให้ตามเพื่อนๆทัน ในเรื่องกีฬา สำหรับผม ผมก็คิดว่าผมทำได้ดี ผมมองเห็นการพัฒนาตัวเอง ไปใหม่ๆ เสาร์อาทิตย์ โค้ชให้ซ้อม จ-ส เเต่เพื่อนๆ คงจะคิดถึงบ้าน เพราะไม่เคยต้องออกจากบ้านเลย เเต่ผมเเยกย้ายกับพ่อเเม่บ่อยคงชินด้วย เลยเวลา จ-อ ผมก็เเทบจะซ้อม ตลอด เพราะ จ-ส ซ้อมกับ โค้ช เเล้วผมก็ซ้อมกับรุ่นพี่ต่อ ส-อ พี่คนนี้มีพระคุณต่อผมมาก ค่อยช่วยหลายๆอย่างบางมื้อผมไม่มีเงิน พี่เขาก็เลี้ยง อาจจะเป็นเพราะครั้งนึง พี่เขาเคยไม่สบาย เเล้วผมเห็นพี่เขาตัวร้อนมาก ผมเลยเอาผ้าเขาม้าที่พ่อให้มา ไปชุบน้ำเเล้วมาเช็ดตัว ให้พี่เขา ทั้งที่ตอนนั้น ก็ยังไม่ได้สนิทส้ะด้วยซ้ำ ผมกับพี่คนนี้ก็เลยสนิทกันมาตั้งเเต่ตอนนั้น เอาล่ะครับ ผมจะเล่าเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตผมตอนนี้นะครับ ผมมีรู้สึกได้เงินไม่ค่อยพอ เเต่ผมไม่อยากขอพ่อเเม่ ผมเลยหลงผิดครับ การพนันออนไลน์ ใช่ครับ ผมคิดไปเเล้วก็เสียใจมากๆ มากที่สุดในชีวิต ผมอายุ16นะครับ ด้วยเพื่อนๆ พี่ๆ ในหอก็เล่น ผมก็ลองเล่น เเรกๆ ก็ ร้อย สิบ ได้บ้างไม่ได้บ้าง ยังไม่อะไร ในช่วง ม.3เทอม2 คงเพราะผมมีเพื่อนๆ ใหม่ที่น่ารักมากๆด้วย เวลาอยู่ในห้องเรียนผมมีความสุขมากๆ ผมถูกจับไป ห้อง ฝรั่งเศส เรียนกับเพื่อนสายภาษา ซึ่งจากห้องเก่าผม ผมมาจากห้องพิเศษ ผมข้อนข้างจะฉลาด เลยในตอนนั้นนะครับ เเล้วก็จบ ม.3ไปได้ด้วยดี ดีมากๆ พอขึ้นม.4 ใช่ครับ พ่อเเม่อยากให้ผมเรียนห้องที่เหมือนเด็กเรียน เพราะผมก็มาจากห้องพิเศษ ผมเลยสมัครห้อง วิท-คณิต สำหรับผมนี้ก็เป็นจุดเปลี่ยนเล็กๆอีกจุด เพราะห้องใหม่ เพื่อนตะเเยกกันเป็นกลุ่มๆเลย ซึ่ง มันจะมี กลุ่มเด็กเรียนติ๋มๆเเบบใส่เเว่นเลย เเต่ก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นนะครับ ผมยังรู้สึกถ้าผมขยัน ก็เก่งกว่ากลุ่มนั้นได้ เเล้วก็กลุ่มเด็กไม่ดีไปเลย เเล้วก็ผู้หญิง ทำให้ผมไม่มีกลุ่มเพื่อนอยู่เลย อยู่กับเพื่อนที่ย้ายมาด้วยกัน เเค่2คน เเต่เพื่อนคนอื่นก็มีคุยๆ เเต่เวลากินข้าวจะไปกินกับเพื่อนๆนักบาส พ่อไม่มีเพื่อนในห้อง เรื่องการเรียนผมก็ ดลอป.ลงไปมากๆ เพราะ ผมซ้อมบาสเเล้วกว่าจะได้นอนค่อนข้างดึก ทำให้ผมมีหลับในคาบบ้าง สมองเบลอบ้าง เเต่ก็ถูๆไถๆไป สรุปติด0 4ตัว ทั้งชีวิต พ่อเเม่ค่อนข้างจะคาดหวังกับลูกๆ เพราะเขาคิดว่าผมเป็นคนหัวดี เเล้วพี่ผมก็เป็นเด็กที่ เกรดดี ผมเป็นเด็กที่เเบบว่า ชอบเรียนรู้ เเต่ไม่ชอบทำงาน มาเป็นนักกีฬายิ่งไม่มีเวลาทำงานเข้าไปอีก พ่อเเม่ก็เสียใจระดับนึงเลย เเต่เรื่องหลักก็ที่ผมบอกมา เข้าโครงการจะต้องเสียค่าส่วนกลาง เดือนล้ะ1,000 ผมตอน ม.4เข้ายุคมืดของพนันออนไลน์มากๆ เเรกคิดว่าจะยืมเงิน 1,000ค่าส่วนกลางมาใช้ก่อนสัก200-300 เเม่โอนมาอีกอาทิตย์ค่อยทบคืน สรุป ผมนำไปเล่นการผนันจนหมด ผมเลยค้าง1เดือน เเรกๆก็หวั่นๆใจ กลัวนาคโค้ชจะจับได้ ไปๆมาๆ โค้ชไม่พูด ก็เริ่มเป็น 2เดือน 3เดือน 4เดือน ใช่ผมค้าง 4 เดือนก็ประมาณปิดเทอมพอดี เเต่ผมเล่นพนันได้ช่วงนึงเยอะพอสมควร ไปใช้ ค่าส่วนกลาง2000 ผมจึงติดอยู่ 2000 ในระนะเวลาที่ติด ผมก็เครียดมากๆ นะครับ ไม่รู้จะเอายังไง หัวมันตื้อมันตัน จนบางทีก็คิดสัน เเต่เเค่เงินหลักพันจะเอาชีวิตเราไปก็คงไม่ใช่ เเต่หลักพันในอายุเเค่นี้มันก็เยอะมากๆ เเล้วผมก็ไม่ค่อยมีฐานะจริงๆครับ ยายเคยเล่าให้ผมฟังว่า ช่วงที่ผมไป อยู่ที่ รร.สีเเดง บางที พ่อผมกินข้าวกับ โคลงไก่ทอด ใช่ครับ โคลงไก่ ไม่ใช่ไก่ทอด เเต่เป็นโคลง ตอนผมได้ยินผมรู้สึกเจ็บใจมากๆ ผมสงสารพ่อเเม่มากๆ ทำให้บางทีก็อยากกลับมาอยู่กับพ่อเเม่ เเต่กลับมาจริงก็ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่หรอกครับ อยู่หอ ผมเลยเลือกไม่กลับ ในช่วงปิดเทอม ม.3 ขึ้น ม.4 >> ต่อ >> จบม.4พ่อเเม่เลยจะเอาผมย้ายกลับ เเต่ไม่น่าเป็นเรื่องจริงเขาขู่เพราะอยากให้ผมเรียนดีขึ้น เเต่ผมไม่รู้ เลยตัดสินใจบอกพ่อเเม่ ว่าผมไม่ได้จ่ายเงินค่าส่วนกลาง 2เดือน รวมทั้งหมดเป็น 3000 เพราะเดือนสุดท้ายต้องจ่าย 2000 ซึ่ง 3,000 ตอนนั้นเเม่ผมไม่รู้จะหาจากไหนเลย ผมรู้สึกผิดมากๆ รู้สึกเป็นลูกที่ล้มเหลวสุดๆ เเล้วสุดท้าย พ่อเเม่ ก็เอาผมกลับมาบ้านจริงๆ ย้าย กลับมา เรียน รร.สีส้มที่เดิม ที่ผมไม่ชอบที่สุด เเต่ดีหน่อย เพื่อนใหม่ที่ รร.สีส้มนิสัยดีกันส่วนใหญ่ จึงโอเคในเเรกๆ เเต่พอมาอยู่หอเดิม ทุกอย่างที่ไม่ชอบก็กลับมาเจอ รู้สึกเเย่เเบบบอกไม่ถูกเพราะต้องทน พอมาจะจบ ม.4 ผมเห็นเพื่อนๆ ได้เเข่งบาส ได้เรียนอยู่ที่ รร.สีเเดง ได้นึกถึงเรื่องราวดีๆ สังคมที่ผ
มค่อนข้างจะ อยากอยู่ ผมเลยทรมาณมากๆๆๆ ที่นึกเเล้วก็รู้สึกต้อง ปล่อยชีวิตม.ปลายทิ้งไป ต้องมาทนอยู่กับ รร. ที่ไม่เคยคิดจะอยากอยู่เลยเเบบนี้ ที่ผมมาตั้งกระทู้ คือผมอึดอัดผมบอกใครไม่ได้ ผมเสียใจจริงๆ ผมนอนฝันว่าได้กลับไปเรียนที่ รร.สีเเดง มาเป็นอาทิตย์ ผมทรมาณมากเวลาที่ต้องตื่น มันเหมือนเราเสียคนรักไปเเบบนั้นเลย ผมอยากจะเเก้ไขตัวเอง ผมอยากกลับไป มากๆ
คือเหตุผลที่ผมไม่ชอบ รร.สีส้มนะครับ ตอนผมอยู่ ปฐม ผมเรียน รร เอกชน ซึ่งครูสอนดีมากๆ เป็นครูที่ผมจะจำไปจนวันตาย ครู ป.6 ท่านดีกับผมมากๆ ครูเขาเลยรู้ว่า อนาคตผมจะได้มาเรียน รร.สีส้ม เพราะฐานะครอบครัวที่ส่งผมไปไกลกว่านี้ไมไหว ครูก็เคยบอกผมว่า ครูเขาหาทุนมาให้ เเต่เป็นทุนที่เป็นเหมือนจะมีคนมาดูเเลผม ไม่ใช่ทุนจากหน่วยงาน ผมดีใจมากๆ เพราะเพื่อนที่ จบ ป.6 ด้วยกัน ส่วนใหญ่ก็ไปต่อ รร.นั้น ผมมีความสุขที่สุดเลยตอน ปฐม ผมทั้งเรียนเก่ง ทั้งกล้าเเสดงออก เเต่สุดท้าย เเม่น่าจะปฏิเสธครู ด้วยความเกรงใจหรืออะไรก็เเล้วเเต่ ทำให้ผมต้องมาเรียน รร.สีส้ม ที่ผมบอกไม่ดีเพราะ มีเด็กเก๊ ค่อนข้างเยอะ ผมก็เกือบเคยจะโดนต่อย ทั้งๆ ที่ไม่ได้ผิดอะไร เคยโดนเด็กห้องธรรมดา มาเเซะมาด่า ผมก็พยายามหนี เเต่ถ้าบางทีไม่ไหวก็มีด่ากลับ เเต่ผมจะด่าเเล้วหนี ไม่อยู่คุยให้เสียเวลาเพราะผมรู้ว่าคนเเบบนี้คุยด้วยก็เสียเวลาเปล่าๆ
คือผมอยากให้พี่ๆที่ได้มาอ่าน บอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมเห็นเเก่ตัวเกินไปรึป่าว ผมเป็นเด็กที่เเย่เลยรึป่าว ผมทำตัวเองล้วนๆ ใช่ไหม ผมเป็นคนผิดอะไรก็โทษตัวเองเเต่พอโทษๆๆ มากๆ เข้า ผมก็เริ่มรับไม่ไหวกับเเรงกดดันจากตัวเอง
ถ้าพี่ๆคนไหนอ่านจนจบผมขอบคุณมากๆนะครับ ที่อย่างน้อยก็มารับฟังเรื่องราวของ เด็กคนคนนึง