สวัสดีครับ ผมสมัครมาใหม่เพื่ออยากพูดคุยกับสิ่งที่ผมได้เจอมา และ ผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ผมเจอเขาเรียกกันว่าอะไร จึงขอตั้งชื่อกระทู้ให้ตรงกับห้องหน่อยนะครับ
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เล่าให้ใครฟัง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย (ในส่วนนี้ที่บอกว่าต่อให้เล่าไปไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าอ่านจบแล้วจะเข้าใจครับ)
แต่ถ้าได้พูดคุยในมุมต่างๆด้วยกัน อาจจะดีก็ได้ครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยประสบอุบัติเหตุมอไซต์(ขับแล้วลงสะพานล้อลื่นจนชนต้นไม้) ตอนช่วงตี1 ในคืนหนึ่ง ซึ่งเป็นถนนที่เขายังไม่เปิดเป็นทางการ จึงไม่มีรถวิ่งเลยจนถึงเช้า ในช่วงที่สลบไปครั้งแรกนั้น ผมไม่รู้สึกเจ็บไม่รู้สึกปวดหรือทรมานเลย จำได้แค่ว่ารถลื่นแล้วก็วาปไปเลย
รู้สึกอีกทีคือเป็นภาพ POV ในแบบที่จำอะไรไม่ได้ มองไม่เห็นแขนหรือขาตัวเอง เหมือนตัวเองเป็นดวงแสง จุดเล็กๆ ลอยอยู่ในที่ๆมีแต่สีดำ ดำขนาดที่ว่าในชีวิตนี้ผมไม่เคยเจอะไรที่มืดดำได้ขนาดนี้อีกแล้ว เหมือนฝุ่นแสงเล็กๆในจักรวาล แต่มันมืดยิ่งกว่าจักรวาลที่เรามองขึ้นไปในค่ำคืน ไม่มีหนาว ไม่มีร้อน ไม่มีความรู้สึกอะไร และมีความคิดขึ้นมาคือ เรามาทำอะไร เราเป็นอะไร เราเป็นใคร อย่าว่าแต่จำพ่อแม่ พี่น้อง แฟนเก่า เลยครับ ตัวเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ในจุดนั้น ไม่มีคำว่า อารมณ์ (สุข,เศร้า..) กลิ่น รส อากาศ รวมถึงความทรงจำด้วย
ผมอยู่ในนั้นได้คาดว่าไม่เกิน 3 นาที แต่เวลาที่สลบไปจริงๆหลายชั่วโมง แล้วเหมือนตัวเองสะดุ้งอย่างแรง คว่ำหน้านอนที่ข้างทาง ร่างกายสั่นทั้งตัว และ ในวินาทีที่สะดุ้ง เหมือนรู้สึกมีความทรงจำพรวดเข้ามา อารมณ์เหมือนคุณกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแล้วลืม สักพักมันก็พรวดเข้ามาในหัวเอง แต่สิ่งที่วิ่งเข้ามาในหัวผมตอนนั้นคือ พ่อ แม่ ที่บ้าน และตามด้วยเรื่องก่อนหน้านั้นที่กำลังขับรถแล้วถนนลื่น มันไหลเข้ามาภายในเสี้ยววิ
ขณะที่ยังนอนสั่นไม่หยุด ช่วงนั้นตี 4 ผมพยายามจะลุกแต่แขนหักไป ซึ่งปวดมากๆ และ เลือดกองอยู่ด้วย ผมจึงคิดว่ารอคนมาช่วย เลยนอนฟุ่บไว้เหมือนเดิม และ ครั้งนี้ได้หลับหรือสลบไม่แน่ใจนะคับ แต่สิ่งที่เห็นได้รู้สึกในครั้งแรกไม่เกิดขึ้นอีกเลย จนมีคนมาพบช่วง ตี5-6 โมง
ความรู้สึกในทุกวันนี้ : ผมรู้สึกว่าความรู้สึกแบบนั้นไม่เคยฝันไม่เคยเจอตั้งแต่เกิดเลยครับจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เป็นอีก มีแค่คืนนั้นครั้งเดียว (ในเช้าวันนั้นก่อนผ่าตัดได้ตรวจเช็คสมองสแกนอย่างละเอียดพบว่าปกติไม่มีกระแทกนะครับ) ผมบอกไม่ถูกว่าหลังจากพบเจอมาแล้วมันรู่สึกยังไง เอาเป็นว่า ไม่ว่าในชีวิตคุณจะเศร้าจะรวยจะสุขจะทุกข์แค่ไหน พอคุณหลุดไปอยู่ตรงนั้นคุณจะจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างครับ มันว่างเปล่าจริงๆ มันไม่มี ผี ไม่มี เทวดา เพราะจุดนั้นต่อให้มีคุณก็จำไม่ได้หรอกครับว่าจะเรียกเขาว่าอะไรเพราะคุณจะลืมทั้งหมดทุกอย่าง มีแต่ความมืดรอบนั้นไม่เห็นแม้กระทั่งตัวเองในจุดนั้น
หลังจากนั้นจึงคิดว่าต่อให้เล่าให้ใครฟังก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเพราะสุดท้ายคุณก็จะลืมทุกสิ่งเองและความรู้สึกลืมทุกสิ่งมันโล่งมันเวิ้งว้างมากๆ และมันก็ว่างเปล่าทั้งหมด ผมจึงคิดได้ว่า สิ่งใดที่ผมได้ทำในขณะยังหายใจ และ มีความทรงจำ ยังมีอารมณ์ความรู้สึก ผมจะเลือกในสิ่งที่ตัวเองมีความสุขได้ลืมตาใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุขก่อนที่ในอนาคต จะลืมทุกอย่างแบบที่เคยรู้สึกมา
.
หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยเชื่อใครที่บอกว่า ออกจากร่างเห็นร่างกายตัวเอง หรือเป็นวิญญาณไปตามสถานที่ต่างๆอีกเลย เพราะสิ่งที่ผมเจอในนั้นมันรู้สึกจริงมากๆ ขนาดที่เขียนมาก็ยังบรรยาย ณ ตรงจุดนั้นออกมาได้แค่นิดเดียวจากความรู้สึกผม ซึ่งจุดนี้เป็นความเชื่อของผมเองนะครับไม่ได้จะพาดพิงใครทั้งสิ้น
.
ที่เขียนขึ้นมาเพื่อจะได้เล่าให้ฟังว่าชีวิตนี้ครั้งนึงผมเคยได้พบเจอแบบนี้เผื่อมีเพื่อนสมาชิกคนไหนได้เจอเหมือนกันบ้างครับ หรือ มีความคิดเห็นกันยังไงบ้าง
*ประสบการณ์ตรง* วิญญาณหลุดตอนประสบอุบัติเหตุ
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เล่าให้ใครฟัง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย (ในส่วนนี้ที่บอกว่าต่อให้เล่าไปไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าอ่านจบแล้วจะเข้าใจครับ)
แต่ถ้าได้พูดคุยในมุมต่างๆด้วยกัน อาจจะดีก็ได้ครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยประสบอุบัติเหตุมอไซต์(ขับแล้วลงสะพานล้อลื่นจนชนต้นไม้) ตอนช่วงตี1 ในคืนหนึ่ง ซึ่งเป็นถนนที่เขายังไม่เปิดเป็นทางการ จึงไม่มีรถวิ่งเลยจนถึงเช้า ในช่วงที่สลบไปครั้งแรกนั้น ผมไม่รู้สึกเจ็บไม่รู้สึกปวดหรือทรมานเลย จำได้แค่ว่ารถลื่นแล้วก็วาปไปเลย
รู้สึกอีกทีคือเป็นภาพ POV ในแบบที่จำอะไรไม่ได้ มองไม่เห็นแขนหรือขาตัวเอง เหมือนตัวเองเป็นดวงแสง จุดเล็กๆ ลอยอยู่ในที่ๆมีแต่สีดำ ดำขนาดที่ว่าในชีวิตนี้ผมไม่เคยเจอะไรที่มืดดำได้ขนาดนี้อีกแล้ว เหมือนฝุ่นแสงเล็กๆในจักรวาล แต่มันมืดยิ่งกว่าจักรวาลที่เรามองขึ้นไปในค่ำคืน ไม่มีหนาว ไม่มีร้อน ไม่มีความรู้สึกอะไร และมีความคิดขึ้นมาคือ เรามาทำอะไร เราเป็นอะไร เราเป็นใคร อย่าว่าแต่จำพ่อแม่ พี่น้อง แฟนเก่า เลยครับ ตัวเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ในจุดนั้น ไม่มีคำว่า อารมณ์ (สุข,เศร้า..) กลิ่น รส อากาศ รวมถึงความทรงจำด้วย
ผมอยู่ในนั้นได้คาดว่าไม่เกิน 3 นาที แต่เวลาที่สลบไปจริงๆหลายชั่วโมง แล้วเหมือนตัวเองสะดุ้งอย่างแรง คว่ำหน้านอนที่ข้างทาง ร่างกายสั่นทั้งตัว และ ในวินาทีที่สะดุ้ง เหมือนรู้สึกมีความทรงจำพรวดเข้ามา อารมณ์เหมือนคุณกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแล้วลืม สักพักมันก็พรวดเข้ามาในหัวเอง แต่สิ่งที่วิ่งเข้ามาในหัวผมตอนนั้นคือ พ่อ แม่ ที่บ้าน และตามด้วยเรื่องก่อนหน้านั้นที่กำลังขับรถแล้วถนนลื่น มันไหลเข้ามาภายในเสี้ยววิ
ขณะที่ยังนอนสั่นไม่หยุด ช่วงนั้นตี 4 ผมพยายามจะลุกแต่แขนหักไป ซึ่งปวดมากๆ และ เลือดกองอยู่ด้วย ผมจึงคิดว่ารอคนมาช่วย เลยนอนฟุ่บไว้เหมือนเดิม และ ครั้งนี้ได้หลับหรือสลบไม่แน่ใจนะคับ แต่สิ่งที่เห็นได้รู้สึกในครั้งแรกไม่เกิดขึ้นอีกเลย จนมีคนมาพบช่วง ตี5-6 โมง
ความรู้สึกในทุกวันนี้ : ผมรู้สึกว่าความรู้สึกแบบนั้นไม่เคยฝันไม่เคยเจอตั้งแต่เกิดเลยครับจนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เป็นอีก มีแค่คืนนั้นครั้งเดียว (ในเช้าวันนั้นก่อนผ่าตัดได้ตรวจเช็คสมองสแกนอย่างละเอียดพบว่าปกติไม่มีกระแทกนะครับ) ผมบอกไม่ถูกว่าหลังจากพบเจอมาแล้วมันรู่สึกยังไง เอาเป็นว่า ไม่ว่าในชีวิตคุณจะเศร้าจะรวยจะสุขจะทุกข์แค่ไหน พอคุณหลุดไปอยู่ตรงนั้นคุณจะจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างครับ มันว่างเปล่าจริงๆ มันไม่มี ผี ไม่มี เทวดา เพราะจุดนั้นต่อให้มีคุณก็จำไม่ได้หรอกครับว่าจะเรียกเขาว่าอะไรเพราะคุณจะลืมทั้งหมดทุกอย่าง มีแต่ความมืดรอบนั้นไม่เห็นแม้กระทั่งตัวเองในจุดนั้น
หลังจากนั้นจึงคิดว่าต่อให้เล่าให้ใครฟังก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเพราะสุดท้ายคุณก็จะลืมทุกสิ่งเองและความรู้สึกลืมทุกสิ่งมันโล่งมันเวิ้งว้างมากๆ และมันก็ว่างเปล่าทั้งหมด ผมจึงคิดได้ว่า สิ่งใดที่ผมได้ทำในขณะยังหายใจ และ มีความทรงจำ ยังมีอารมณ์ความรู้สึก ผมจะเลือกในสิ่งที่ตัวเองมีความสุขได้ลืมตาใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุขก่อนที่ในอนาคต จะลืมทุกอย่างแบบที่เคยรู้สึกมา
.
หลังจากนั้นมาผมก็ไม่เคยเชื่อใครที่บอกว่า ออกจากร่างเห็นร่างกายตัวเอง หรือเป็นวิญญาณไปตามสถานที่ต่างๆอีกเลย เพราะสิ่งที่ผมเจอในนั้นมันรู้สึกจริงมากๆ ขนาดที่เขียนมาก็ยังบรรยาย ณ ตรงจุดนั้นออกมาได้แค่นิดเดียวจากความรู้สึกผม ซึ่งจุดนี้เป็นความเชื่อของผมเองนะครับไม่ได้จะพาดพิงใครทั้งสิ้น
.
ที่เขียนขึ้นมาเพื่อจะได้เล่าให้ฟังว่าชีวิตนี้ครั้งนึงผมเคยได้พบเจอแบบนี้เผื่อมีเพื่อนสมาชิกคนไหนได้เจอเหมือนกันบ้างครับ หรือ มีความคิดเห็นกันยังไงบ้าง