ตามความเข้าใจของผม ถ้าไม่นับจดหมายเหตุของจีน เรื่องราวของเขมรโบราณตั้งแต่ยุคแรกเริ่มจนถึงสมัยพระนครล้วนถูกสลักไว้บนแผ่นหรือแท่งหิน ถัดมาอีกหลายร้อยปี จนไทยเข้าสู่ยุครัตนโกสินทร์ กษัตริย์กัมพูชาถึงเพิ่งโปรดให้มีการจัดทำพงศาวดารเขมรขึ้น

เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นครับ ช่วงเวลาที่ขาดหายไปมีนัยยะว่าอย่างไร และทำไมพงศาวดารอย่างเป็นทางการฉบับแรกของกัมพูชาจึงเริ่มเล่าเรื่องราวจากยุคหลังพระนคร ทั้งๆที่พวกเขาน่าจะมีความภาคภูมิใจต่อประวัติศาสตร์ช่วงจักรวรรดิเขมรอันยิ่งใหญ่ในยุคพระนครมากกว่า