สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลย อาจจะวกไปวนมาหรือพิมเรียงความไม่เก่ง ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
อยากมาปรึกษาหรือขอความคิดเห็นเพื่อนๆพี่ๆในพันทิพค่ะ
เราเองเป็นพี่สาวคนโต ตอนเด็กๆยอบรับว่าเรามีพฤติกรรมที่ไม่ดี ทะเลาะกับแม่
หรือที่แย่ไปกว่านั้นคือ เราเขียนจดหมายใส่กระดาษ ว่าแม่แช่งแม่สารพัดค่ะ จำความได้ตอนนั้นก็คง อยู่ ป.
ณ ตอนนี้เราอายุ 33 ค่ะ มองย้อนไปตอนนั้นเราเด็ก และอาจจะนิสัยก้าวร้าว แต่เราต้องขอเพิ่มเติมนิสหนึ่งค่ะ
แม่เองก็เป็นคนพูดจาแรง ดุ บ่นว่าแรงๆตลอด จน ณ ตอนนี้ เรามีลูก เราเข้าใจคนเป็นแม่เข้าใจหลายๆอย่าง
ไม่เถียงแม่ แม่จะว่าจะด่าอะไรเรานิ่ง บางทีเราก็พยายามทำให้เป็นเรื่องตลก รักแม่มากขึ้น อะไรยอมแม่ได้เรายอมหมด
นิสัย พฤติกรรมเราเปลี่ยนไป นิ่งขึ้น อะไรที่เสียใจ หรือคำพูดกระแทกจิตใจ เราเก็บไว้หมด ไม่พูดเลย หรือบางทีเรานิ่ง
อยู่คนเดียว สงบสติอารมณ์ หรืออะไรที่ทำให้เราผ่านความรู้สึกแย่ๆไปได้ สุดท้ายพอแม่เราเห็นว่าเรานิ่ง ไม่พูดหรืออะไร
เป็นเราผิด บอกว่าเราไม่พอใจ หรือเรื่องราวต่างๆ ไม่รักน้องบ้าง ไม่รักแม่บ้าง ณ ตอนนี้นิสัย พฤติกรรมเราไม่เหมือนเมื่อก่อน
เราเปลี่ยนไปเยอะมาก แต่เราแค่ งงว่า บางเรื่องที่เราไม่ได้คิดร้าย เราแค่อยู่กับตัวเอง เราเหนื่อยเรื่องงาน หรืออะไรต่างๆ
เราอาจจะนอยเรื่องอื่นๆ แต่แม่กลับคิดว่าเราแบบโน้นแบบนี้ พอเราทะเลาะกันพูดความในใจ ว่าเราก็เจ็บเสียใจเป็นนะ
แม่ก็จะยกเรื่องในวัยเด็กมาพูดว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ รู้สึกอึกอัดที่ แม่มองเราเหมือนเดิมตลอด ไม่เคยเซฟความรู้สึกหรือ
จิตใจเราเลย พอไม่พอใจ ก็เรียกเราจิกหัว ขึ้น อี ( ทั้งนี้ทั้งนั้น ยอมรับนะคะ ไม่ใช่ว่าคิดไม่ได้ ยอมรับว่า เวรกรรมที่ทำไว้ ตอนนี้แม่เลยมองเราเป็นอีกคนใหม่ไม่ได้ ) เหมือนเราพูดอะไรเราผิดหมด พอทะเลาะพูดความในใจเราก็ผิด เราโครตเหนื่อย รู้สึกแย่มาก หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย
หรือถ้าน้องมีเรื่องเครียด ตัวเราเองเครียดเราก็นิ่ง แม่ก็จะยัดอะไรมาให้เรา ไม่ชอบน้อง ไม่รักน้องบ้างหละ คือ งง เราไม่เคยคิดแบบนี้เลย
แต่พยายามเอามาใส่หัวเรา และเลือกที่จะทะเลาะกับเรา เพื่อเซฟความรู้สึกน้อง และตัวเราเองกลายเป็นคนไม่กล้าพูด ไม่กล้าที่จะเป็นอะไร
เรื่องในวัยเด็กมันอาจจะซับซ้อนอะไรหลายๆอย่างมากๆ ( อาจจะเล่าข้ามๆไปนะคะ )
แค่อยากให้แม่มองเราในมุมใหม่ เราคนกลาง แม่ก็ไม่ชอบสามีเรา ไม่ชอบก็มาลงที่เราอีก พูดใส่เรา สามีเราเป็นคนไม่เอาใหนเลยค่ะ
ตอนนี้เหมือนเราเป็นลองรับอารมณ์ ของทุกคนในบ้าน เลยค่ะ เราบอกว่าโอเคร เราผิดเอง พูดอะไรไม่ได้เลย ยอมรับผิด
หาว่าเราประชดอีก กรรมจริงๆค่ะ เหนื่อยสุดๆ บางทีก็คิดในหัวไม่อยากอยู่เลยค่ะ ได้แต่คิดถึงลูกค่ะ
ขอบพระคุณมากๆเลยนะคะ ที่อ่านจนจบ 🥹🙏🏻
เหนื่อยสุดๆ 🥹 พี่สาวคนโต
อยากมาปรึกษาหรือขอความคิดเห็นเพื่อนๆพี่ๆในพันทิพค่ะ
เราเองเป็นพี่สาวคนโต ตอนเด็กๆยอบรับว่าเรามีพฤติกรรมที่ไม่ดี ทะเลาะกับแม่
หรือที่แย่ไปกว่านั้นคือ เราเขียนจดหมายใส่กระดาษ ว่าแม่แช่งแม่สารพัดค่ะ จำความได้ตอนนั้นก็คง อยู่ ป.
ณ ตอนนี้เราอายุ 33 ค่ะ มองย้อนไปตอนนั้นเราเด็ก และอาจจะนิสัยก้าวร้าว แต่เราต้องขอเพิ่มเติมนิสหนึ่งค่ะ
แม่เองก็เป็นคนพูดจาแรง ดุ บ่นว่าแรงๆตลอด จน ณ ตอนนี้ เรามีลูก เราเข้าใจคนเป็นแม่เข้าใจหลายๆอย่าง
ไม่เถียงแม่ แม่จะว่าจะด่าอะไรเรานิ่ง บางทีเราก็พยายามทำให้เป็นเรื่องตลก รักแม่มากขึ้น อะไรยอมแม่ได้เรายอมหมด
นิสัย พฤติกรรมเราเปลี่ยนไป นิ่งขึ้น อะไรที่เสียใจ หรือคำพูดกระแทกจิตใจ เราเก็บไว้หมด ไม่พูดเลย หรือบางทีเรานิ่ง
อยู่คนเดียว สงบสติอารมณ์ หรืออะไรที่ทำให้เราผ่านความรู้สึกแย่ๆไปได้ สุดท้ายพอแม่เราเห็นว่าเรานิ่ง ไม่พูดหรืออะไร
เป็นเราผิด บอกว่าเราไม่พอใจ หรือเรื่องราวต่างๆ ไม่รักน้องบ้าง ไม่รักแม่บ้าง ณ ตอนนี้นิสัย พฤติกรรมเราไม่เหมือนเมื่อก่อน
เราเปลี่ยนไปเยอะมาก แต่เราแค่ งงว่า บางเรื่องที่เราไม่ได้คิดร้าย เราแค่อยู่กับตัวเอง เราเหนื่อยเรื่องงาน หรืออะไรต่างๆ
เราอาจจะนอยเรื่องอื่นๆ แต่แม่กลับคิดว่าเราแบบโน้นแบบนี้ พอเราทะเลาะกันพูดความในใจ ว่าเราก็เจ็บเสียใจเป็นนะ
แม่ก็จะยกเรื่องในวัยเด็กมาพูดว่าเราเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ รู้สึกอึกอัดที่ แม่มองเราเหมือนเดิมตลอด ไม่เคยเซฟความรู้สึกหรือ
จิตใจเราเลย พอไม่พอใจ ก็เรียกเราจิกหัว ขึ้น อี ( ทั้งนี้ทั้งนั้น ยอมรับนะคะ ไม่ใช่ว่าคิดไม่ได้ ยอมรับว่า เวรกรรมที่ทำไว้ ตอนนี้แม่เลยมองเราเป็นอีกคนใหม่ไม่ได้ ) เหมือนเราพูดอะไรเราผิดหมด พอทะเลาะพูดความในใจเราก็ผิด เราโครตเหนื่อย รู้สึกแย่มาก หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย
หรือถ้าน้องมีเรื่องเครียด ตัวเราเองเครียดเราก็นิ่ง แม่ก็จะยัดอะไรมาให้เรา ไม่ชอบน้อง ไม่รักน้องบ้างหละ คือ งง เราไม่เคยคิดแบบนี้เลย
แต่พยายามเอามาใส่หัวเรา และเลือกที่จะทะเลาะกับเรา เพื่อเซฟความรู้สึกน้อง และตัวเราเองกลายเป็นคนไม่กล้าพูด ไม่กล้าที่จะเป็นอะไร
เรื่องในวัยเด็กมันอาจจะซับซ้อนอะไรหลายๆอย่างมากๆ ( อาจจะเล่าข้ามๆไปนะคะ )
แค่อยากให้แม่มองเราในมุมใหม่ เราคนกลาง แม่ก็ไม่ชอบสามีเรา ไม่ชอบก็มาลงที่เราอีก พูดใส่เรา สามีเราเป็นคนไม่เอาใหนเลยค่ะ
ตอนนี้เหมือนเราเป็นลองรับอารมณ์ ของทุกคนในบ้าน เลยค่ะ เราบอกว่าโอเคร เราผิดเอง พูดอะไรไม่ได้เลย ยอมรับผิด
หาว่าเราประชดอีก กรรมจริงๆค่ะ เหนื่อยสุดๆ บางทีก็คิดในหัวไม่อยากอยู่เลยค่ะ ได้แต่คิดถึงลูกค่ะ
ขอบพระคุณมากๆเลยนะคะ ที่อ่านจนจบ 🥹🙏🏻