ระบาย...

อาจจะมีใครมาเห็น หรืออาจจะไม่มีใครเห็น แบบไหนก็ไม่เป็นไร เราแค่อยากจะมาระบาย ถือว่าคนที่เห็นและพันทิปคือคนที่เราบอกเล่า พูดคุยละกัน
   2 ปีผ่านมา เรามีอาการชัดขึ้นเรื่อยๆ คือเบื่อมากๆ ไม่อยากทำอะไร เราจบม.ปลายโดยการที่ต้องเรียนผ่านโปรแกรมออนไลน์ ยังดีที่มีเพื่อนๆตอนมัธยมคุยกันเป็นเพื่อน ไม่เหงา  เราเป็นคนที่นิสัยตอนอยู่บ้านและอยู่โรงเรียนต่างกันเยอะมาก อยู่บ้านจะเป็นคนไม่พูดอะไร ติดบ้าน อยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน อยากจะไปเที่ยวกับเพื่อน แต่หากต้องขอครอบครัวเราก็ไม่กล้า แม้แต่เพื่อนโทรมาตอนอยู่บ้านเราก็ไม่รับสายเพื่อน เพราะไม่อยากพูดอะไรให้ที่บ้านได้ยิน ก้คือเป็นคนเก็บตัวมากๆ เพราะที่บ้านไม่มีใครที่เราจะพูดกับเขาได้เลย เรามีครอบครัว พ่อแม่พี่ แต่เราไม่สามารถบอกเล่า ปรึกษาอะไรเขาได้เลย เราเลยติดนิสัยไม่คุยกับใคร แต่ที่โรงเรียนเราคุยเยอะ มีเรื่องให้คุยตลอด เล่นมุกกับเพื่อน ไปกินข้าว ไปห้องน้ำ ก็ไปกันเป็นกลุ่ม เรามีเรื่องอะไรก็เล่าเพื่อนได้ แต่จุดเปลี่ยนคือ เข้ามหาลัย เราทุกคนก็ต่างมีทางของตัวเอง เราโชคดีที่ไปเรียนแล้วมีเพื่อนไปด้วย ไปไหนก็ไปด้วยกัน เป็นเวลาประมาณ4เดือน แต่เราก็มีเหตุจำเป็นต้องลาออกกลับมาบ้าน เรากลายเป็นคนอินโทรเวิดจ๋ามาก ไม่คุยกับใคร อยู่ในห้อง ดูยูทูป เล่นโทรศัพท์ ช่วยงานที่บ้านตอนเช้า ไปหายายตอนเย็น เราใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้ โดยไม่มีอะไรเข้ามา อยู่แต่กับความเหงา เวลาเราอยากเล่าอะไรใคร ก็ทักไปคุยกับเพื่อน แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เพราะต่างคนก็มีหน้าที่ใหม่ๆ หลังจากนั้นเราก็พยายามไม่รบกวนเพื่อน แต่เราจะเป็นคนเก็บกดเยอะขึ้น เพราะกับที่บ้านเราก็ปรึกษาไม่ได้ เรารู้ทุกอย่างเวลาที่บ้านมีปัญหา แต่เขาเลือกที่จะไม่บอกเรา เราก็ไม่รู้เหตุผลนะว่าทำไมมีเรื่องอะไรถึงไม่บอกเราบ้าง จะปรึกษากันเอง เราเลยไม่มีเหตุผลเหมือนกันที่จะไปบอกเล่าเขา ตั้งแต่เด็กเวลาจะทำอะไรก็จะโดนขัดตลอด จะหัดขี่จักรยานยนต์ ก็โดนพูดกรอกหูให้ไม่มั่นใจ จะหัดขับรถยนต์ก็ทำท่าทางไม่มั่นใจใส่เรา บางครั้งเราก็พูดไป ว่าทำไมชอบบอกเราทำไม่ได้หรอก ทั้งที่เรายังพึ่งลองทำแท้ๆ เราจะขี่รถไปไหน ก็ไม่ให้เราไป จนญาติๆที่เห็นเราขับเป็นแล้ว พยายามบอกให้ปล่อยเราทำบ้าง เราถึงจะได้ทำ ถึงจะเป็นความเป็นห่วงของครอบครัว แต่มันก็ทำให้เราหมดความมั่นใจในตัวเองไปเลย เราร่าเริงตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็โดนห้ามมาตั้งแต่เด็กๆ จนเราหมดความมั่นใจ เราไม่อยากลองทำอะไรเพราะกลัวผิดหวัง กลัวทำไม่ได้ ไม่อยากทำอะไรใหม่ๆ ไม่กล้าแสดงออกแม้แต่ตอนออกไปพรีเซ้นงาน หงุดหงิดที่ครั้งที่ที่บ้านต่อว่าเรา เราตั้งคำถามในหัวตลอด ว่าทำไมเขาไม่เชื่อใจเราเลย เราอิจฉาครอบครัวคนอื่น เวลาพ่อแม่เขาพูดดีๆ เวลาเขาให้กำลังใจลูก เวลาเขาไม่ตะคอกลูก ไม่ห่วงลูกจนเด็กทำอะไรไม่เป็น เราเข้าใจแต่ก็ยังไม่เข้าใจ พออายุเราก็เกินวัยแล้ว จนถึงตอนนั้นเราก็หมดความร่าเริง ความอยากลองอะไรของเราก็หมด แต่ถึงตอนนั้นเขาดันอยากให้เราทำอะไรบ้าง ไม่อยู่แต่บ้าน อยากให้เราทำอะไรเป็น ถึงจุดที่เราต้องเลี้ยงดูตัวเอง แต่เราเบื่อชีวิตมากๆ เราอยู่แค่เพราะเรายังมีลมหายใจอยู่ เราคิดแค่เราไม่อยากมีชีวิตแล้ว เขาพยายามชวนออกไปเที่ยว ออกไปข้างนอก เราก็ไม่อยากไปไหน ชีวิตหลังจากแยกย้านกับเพื่อน ก็ไม่มีความสุขสักนิด ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย พยายามดูหนัง ดูได้ไม่กี่นาทีก็เบื่อ เราชอบฟังเพลงชอบจินตนาการว่าตัวเองเป็นคนอื่นที่ชอบการร้องเพลงมากๆ แต่ตัวจริงเราเป็นคนที่ไม่ร้องเพลงเลยสักนิด เราเกลียดร่างกายตัวเอง เกลียดหน้าตาตัวเอง เกลียดนิสัยไม่เข้าสังคมของตัวเอง อยากจะเป็นคนอื่น อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนเยอะๆ ก้คืออยากเป็นคนอื่นที่ชีวิตสมบูรณ์แบบ จินตนาการทุกครั้งเวลาจะนอน แต่พอตื่นขึ้นมาก็ต้องใช้ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ ตื่นเร็ว ทำงาน นอน ไปหายาย แล้วกลับมานอน อาจจะพิมพ์วกวนไปบ้าง แต่ถ้าคิดแล้วมันก็ยังพิมพ์ไม่หมดอยู่ดี จะบอกแค่เราไม่มีความสุขกับชีวิตเรา กับร่างที่เราอยู่ กับสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ ไม่มีใครข้างกายที่เราจะพูดคุยได้ ไม่ชอบตัวเองที่ไม่มีสิ่งที่อยากทำ แค่หายใจไปวันๆ เราไม่รู้ว่าอาการแบบนี้จะมีใครเป็นไหม แต่ก็ภาวนาให้สักวันมันจะหาย และกลับไปมีชีวิตที่มีความสุขมีสิ่งที่อยากทำ
แต่เราก็ร้องไห้ทุกคืน