สวัสดีครับ
นี่เป็นกระทู้แรกและอาจเป็นกระทู้เดียวของผม (ที่จริงผมเขียนกระทู้นี้มาหนึ่งรอบแล้วแต่ผมเผลอไปกดย้อนกลับ เสียใจมากครับ)
ผมไม่รู้ว่านี่จะเป็นกระทู้คำถามหรือสนทนาดี แต่ผมขอตั้งเป็น สนทนาก่อนนะครับ
ถ้าผิดพลาดอะไรต้องขอโทษด้วยครับ
มาเริ่มกันเลยครับ
ผม อายุ 15 ปี และกำลังจะปิดเทอม ม3 เหมือนเพื่อนๆ โรงเรียนอื่น และครั้งนี้ผมมีความตั้งใจ มุ่งมั่น และ แน่วแน่
ว่าจะช่วยคุณพ่อคุณแม่ทำงาน
คุณพ่อคุณแม่ผม ทำงานเกี่ยวกับ ธุระกิจประดับยนต์ ทำมาก่อนผมจะเกิดอีก ซึ่งก็มีพนักงาน และ ก็แบ่งออกเป็นแผนกๆ
ซึ่งตอนประถม คุณพ่อคุณแม่ก็บังคับผมไปทำงาน
ผมเป็นเด็กดื้อมากในตอนประถม ติดเกม ไม่ยอมออกบ้านไปใหน ถ้าผมโดนลากไป ผมก็จะไปนั่งอยู่หน้าร้านแบบไม่ทำอะไรเลย
ลูกค้าเดินผ่านผมยังไม่ไหว้ด้วยซ้ำ นั่งเสียเวลาแบบนั้นไปทั้งวัน เรียกว่า "นั่งโง่ๆ" เลย
มาจนถึง ม2 ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามันเป็น หน้าที่ ผมก็เริ่มออกจาก Comfort Zone และเริ่มออกไปช่วยแผนกที่มันต้อง ออกแรงจริงๆจังๆ
แต่สิ่งที่ห้ามผมไว้คือความคิดที่ผมบอกกับตัวเองว่า "ผมยังเป็นเด็กอยู่"
ผมเป็นคนตัวเตี้ยสูงประมาณ 156 ตอน ม2 ถือว่าเตี้ยกว่าเพื่อนในห้อง และหน้าตาผมเด็กมาก แถมยังใส่แว่นอีก มองยังไงก็ เด็กชัดๆ
ด้วยความคิดนี้ผมจึงไม่ค่อยกล้าไปช่วยพี่ๆพนักงานที่ทำงานอยู่ และ ยิ่งถ้ามีลูกค้ามายืนดูงาน ผมแทบจะไปยื่นอยู่ห่างๆ จาก งานรถยนต์คันนั้นเลย
ด้วยเหตุนี้ผมจึงเปลี่ยนจาก "นั่งโง่ๆ" มาเป็น "ยืนโง่ๆ" แทน แถมเหนื่อยกว่าเดิมอีก
ผมมีความคิดที่ว่าถ้าผมไปช่วยผมจะไปทำให้รถลูกค้าพังหรืออะไรนู่นนี่นั้น เพราะผมเป็น "เด็ก"
ผมเคยเสนอตัวไปแล้ว ได้ช่วยบ้าง ไม่ได้ช่วยบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นไม่ได้ช่วย
เวลาผมเสนอตัวผมก็จะได้คำตอบจากพี่ๆกลับมาว่า "รอแปป" หลังจากนั้นผมก็ได้รอทั้งวันจนร้านปิดและก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ผมเคยถามคุณพ่อคุณแม่เรื่องพวกนี้ไปหมดแล้ว ก็แก้ปัญหาไปด้วยการให้คุณพ่อมาบอกพี่ๆว่าให้งานผมสักงานนึงถึงผมจะได้ทำงาน
ถ้าคุณพ่อไม่เดินมาแผนกที่ผมทำอยู่ก็จะไม่ได้ทำงานอะไรเลย
กลับมาที่ปัจจุบัน นั้นก็คือ ปิดเทอม ม3 นี้
ผมมุ่งมั่นมากที่จะทำงาน ผมเลยอยากจะขอความคิดเห็น คำแนะนำ หรือ อะไรก็ตามแต่ ที่จะทำให้ผม "เกาะติดกับทุกงาน"
และให้ผมเดินวุ่นไปวุ่นมา เหมือนคุณพ่อที่เรียกว่า "ทำงาน" จริงๆ ให้ได้ครับ
ขอบคุณครับ
*ขอโทษที่ไม่สุภาพและถ้าหากผม Tag ผิดหมวดหมู่ครับ*
ไม่กล้าช่วยพ่อแม่ทำงาน
นี่เป็นกระทู้แรกและอาจเป็นกระทู้เดียวของผม (ที่จริงผมเขียนกระทู้นี้มาหนึ่งรอบแล้วแต่ผมเผลอไปกดย้อนกลับ เสียใจมากครับ)
ผมไม่รู้ว่านี่จะเป็นกระทู้คำถามหรือสนทนาดี แต่ผมขอตั้งเป็น สนทนาก่อนนะครับ
ถ้าผิดพลาดอะไรต้องขอโทษด้วยครับ
มาเริ่มกันเลยครับ
ผม อายุ 15 ปี และกำลังจะปิดเทอม ม3 เหมือนเพื่อนๆ โรงเรียนอื่น และครั้งนี้ผมมีความตั้งใจ มุ่งมั่น และ แน่วแน่
ว่าจะช่วยคุณพ่อคุณแม่ทำงาน
คุณพ่อคุณแม่ผม ทำงานเกี่ยวกับ ธุระกิจประดับยนต์ ทำมาก่อนผมจะเกิดอีก ซึ่งก็มีพนักงาน และ ก็แบ่งออกเป็นแผนกๆ
ซึ่งตอนประถม คุณพ่อคุณแม่ก็บังคับผมไปทำงาน
ผมเป็นเด็กดื้อมากในตอนประถม ติดเกม ไม่ยอมออกบ้านไปใหน ถ้าผมโดนลากไป ผมก็จะไปนั่งอยู่หน้าร้านแบบไม่ทำอะไรเลย
ลูกค้าเดินผ่านผมยังไม่ไหว้ด้วยซ้ำ นั่งเสียเวลาแบบนั้นไปทั้งวัน เรียกว่า "นั่งโง่ๆ" เลย
มาจนถึง ม2 ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามันเป็น หน้าที่ ผมก็เริ่มออกจาก Comfort Zone และเริ่มออกไปช่วยแผนกที่มันต้อง ออกแรงจริงๆจังๆ
แต่สิ่งที่ห้ามผมไว้คือความคิดที่ผมบอกกับตัวเองว่า "ผมยังเป็นเด็กอยู่"
ผมเป็นคนตัวเตี้ยสูงประมาณ 156 ตอน ม2 ถือว่าเตี้ยกว่าเพื่อนในห้อง และหน้าตาผมเด็กมาก แถมยังใส่แว่นอีก มองยังไงก็ เด็กชัดๆ
ด้วยความคิดนี้ผมจึงไม่ค่อยกล้าไปช่วยพี่ๆพนักงานที่ทำงานอยู่ และ ยิ่งถ้ามีลูกค้ามายืนดูงาน ผมแทบจะไปยื่นอยู่ห่างๆ จาก งานรถยนต์คันนั้นเลย
ด้วยเหตุนี้ผมจึงเปลี่ยนจาก "นั่งโง่ๆ" มาเป็น "ยืนโง่ๆ" แทน แถมเหนื่อยกว่าเดิมอีก
ผมมีความคิดที่ว่าถ้าผมไปช่วยผมจะไปทำให้รถลูกค้าพังหรืออะไรนู่นนี่นั้น เพราะผมเป็น "เด็ก"
ผมเคยเสนอตัวไปแล้ว ได้ช่วยบ้าง ไม่ได้ช่วยบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นไม่ได้ช่วย
เวลาผมเสนอตัวผมก็จะได้คำตอบจากพี่ๆกลับมาว่า "รอแปป" หลังจากนั้นผมก็ได้รอทั้งวันจนร้านปิดและก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ผมเคยถามคุณพ่อคุณแม่เรื่องพวกนี้ไปหมดแล้ว ก็แก้ปัญหาไปด้วยการให้คุณพ่อมาบอกพี่ๆว่าให้งานผมสักงานนึงถึงผมจะได้ทำงาน
ถ้าคุณพ่อไม่เดินมาแผนกที่ผมทำอยู่ก็จะไม่ได้ทำงานอะไรเลย
กลับมาที่ปัจจุบัน นั้นก็คือ ปิดเทอม ม3 นี้
ผมมุ่งมั่นมากที่จะทำงาน ผมเลยอยากจะขอความคิดเห็น คำแนะนำ หรือ อะไรก็ตามแต่ ที่จะทำให้ผม "เกาะติดกับทุกงาน"
และให้ผมเดินวุ่นไปวุ่นมา เหมือนคุณพ่อที่เรียกว่า "ทำงาน" จริงๆ ให้ได้ครับ
ขอบคุณครับ
*ขอโทษที่ไม่สุภาพและถ้าหากผม Tag ผิดหมวดหมู่ครับ*