ก็คือจะท้าวความก่อนว่าเป็นเรื่องจริงเจอมากับตัวและคนรอบข้าง เรื่องมันเกิดขึ้นที่รร.ประถมแห่งหนึ่งจ.สมุทรปราการ มันจะเป็นรร.ที่ธรรมดาดูไม่มีอะไรสมัยเข้ามาเรียนแรกๆตอนป.1เราได้ยินรุ่นพี่พูดกันว่าก่อนที่นี่จะมาเป็นรร.มันเป็นป่าช้า หรือไม่ก็โรงพยาบาลร้างมาก่อนอันนี้เราก็ไม่แน่ใจ ตั้งแต่นั้นมาเราก็คิดมาตลอดว่ารร.นี้มันต้องมีอะไรบ้างอย่าง เช่นสุกี้น้ำหรือผีนั่นแหละ พอขึ้นป.4-5ได้เจอเพื่อนใหม่3คน นามสมมุติ.ว่าบี นุ๊ก ต้อย พวกมันอ่ะเป็นคนที่ไม่ได้มีเซ้นขนาดเห็นเป็นตัว เราก็เหมือนกัน เเต่ถ้าว่าตั้งแต่เจอ3คนนี้เราไม่ได้คิดเรื่องผีสางอะไรเลย พอเราได้เจอกับตาเรามาเล่าให้เพื่อนฟังว่า เราเจอผีเเบบได้ยินเสียงนู่นนี่ บีบอกว่าไม่เชื่อจนกระทั้งขึ้นป.6เทอม2อายุเข้าใกล้13มันเป็นเลขที่เราค่อนข้างไม่ชอบ มันทำให้เราเห็นผีแบบว่าอาการหนักเพราะบางเรื่องเรากลัวมากๆมันเก็บไปคิดเรื่องมันมีอยู่ว่ามันมีเพื่อนคนนึงเขามีเซ้นมากๆ เขามาบอกเราว่าเห็นเด็กยืนมองมาที่เราใส่เสื้อรร.รุ่นเเรกมองแบบหน้าประมาณว่าโกรธเคืองแล้วเด็กหรือผีตัวนั้นมันมองมาที่เพื่อนที่มีเซ้นเเล้วกระพิบตามามองที่เราเเล้วยิ้มมุมปากนี่คือสิ่งที่เพื่อมมีเซ้นเล่า เพื่อนเราทั้งสามคนได้รับฟังเรื่องนี้เพื่อนเราเชื่อ50 50 เพราะเราก็ไม่แน่ใจว่าจริงไหม แต่เราเชื่อแล้วทั้งใจมันใช่แน่ๆ คือเรื่องของต้นเรื่องคือเรานั่งอยูตรงหน้าบรรไดหลังเราเป็นเสาผีเด้กโผล่ออกมาหลังเสาแบบชะเง่อมอง ด้านข้างของเสามันจะเป็นจุดที่เปิดเครื่องเสียงและห้องใต้บรรไดออกแนวใต้ดินอ่ะแหละ ก่อนหน้านั้นเราไปพูดว่ากุเห็นน้าแน่จริงก็ออกมา แค่นี้ เพื่อนที่มีเซ้นก็นั่งคุยกันสักพักก็ไป รื่องก็กลับมาเป็นปกติผ่านไปสักพักเพื่อนคนนั้นกลับมาเล่าว่าเขาขึ้นไปบนห้องได้ยินเสียงพูดกระซิบประมาณว่า มาทวง กูมาทวง เป็นเสียงผู้ชาย เพื่อนคนอื่นๆไม่ได้ยิน เราตกใจมากเพราะเราคิดว่าเขามาทวงอะไรเรารึป่าว อะไรไม่รู้มันทำให้เราเชื่อเพื่อนคนนี้เอามากๆเพื่อนราทั้งสามคนทำหน้าแบบไม่เชื่อ เเต่เราไม่ได้เชื่มากเกินไปขนาดนั้น เป็นเพราะน่าจะกลัวด้วยแหละมั้ง จะไปตามคิดว่าเอาอะไรใครไปก็ไม่มีนะ ตอนนี้เราก็กลัว จะไปหาทำบุญให้ก็ยังไม่ได้ไป