รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับแฟน

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เรามีเรื่องอยากจะระบายหน่อย ตอนนี้กำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอย่างมากค่ะ เริ่มเลยแล้วกัน เรากำลังคบหากับผู้หญิงคนนึงอยู่ค่ะ คบกันมาสองเดือนแล้ว แต่ตอนนี้เรากำลังรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับแฟนเลยค่ะ เธอเป็นแฟนคนแรกของเราและยังเป็นผู้หญิงด้วย ที่ผ่านมาเราไม่เคยคบใครเลย เพราะไม่ยอมเปิดใจให้ใคร ด้วยความที่นิสัยเราค่อนข้างที่จะเข้ากับคนอื่นไม่ได้สักเท่าไหร่ จึงทำให้ไม่สามารถเปิดใจพูดคุยกับใครได้เลย เพื่อนก็น้อยด้วย แถมยังเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กเลย แต่แฟนเราทำให้เราเปิดใจให้เธอได้ ในตอนแรกนะคะ เราไม่ได้คิดว่าเราชอบเพศไหนหรือยังไงเลย ในชีวิตไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่แฟนเราเป็นคนร่าเริงมาก ตอนเข้ามาทำงานแรกๆ ได้เจอกับเธอ เธอก็เข้ามาชวนคุย เราก็เป็นคนพูดคุยไม่เก่ง เธอถามคำเราก็ตอบคำ เป็นแบบนี้สักพักเลย แต่ก็ได้เป็นเพื่อนกันแบบงงๆ เป็นตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีคือสนิทกันไปแล้ว จะว่าสนิทได้มั้ย แบบก็ไม่ถึงขั้นเล่าเรื่องส่วนตัวให้กันหรอก แต่ก็อยู่ด้วยกันทุกวันนะ วันนึงเธอก็มาบอกชอบเรา เราก็งงๆนะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรถ้าเราจะคบกัน อีกอย่างคือกลัวมองหน้ากันไม่ติดด้วยเลยตกลงคบไป ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าชอบเธอเลย แต่ก็ตกลงคบไปแล้ว เลยพยายามที่จะเป็นแฟนที่ดีล่ะมั้ง แต่ความไม่เคยมีแฟน เราก็ทำตัวไม่ถูก พยายามหาข้อมูลว่าแบบไหนถึงจะดีกันนะ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเราโคตรฝืนเลย แถมเธอยังดูออกอีกด้วยว่าเรากำลังอึดอัดและลำบากใจ เธอแกล้งๆยิ้มตลอดจนเรารู้สึกผิดมาก เลยคิดว่าบอกเลิกไปเลยดีมั้ย เธอก็ดันรู้ทันอีก เธอขอร้องเราว่าอย่าเลิกกับเธอเลย ตอนนั้นแหละคือโคตรอยากร้องไห้เลย เลิกร้องไห้ไปตั้งแต่ประถมแล้วมั้ง แต่ตอนเห็นน้ำตาคลอเบ้าของเธอคือก็รู้สึกได้เลยว่าเราไม่อยากให้คนๆนี้เสียใจอะ เลยตัดสินใจพยายามอีกครั้ง แต่ก็ล้มเหลวอยู่ดี ไม่ใช่เพราะฝืนอะไรหรอก แต่คนมันไม่เคยมีแฟนเลยไม่รู้จะทำไงแล้ว มีแต่ความรู้สึกแปลกๆเต็มไปหมด แต่เธอก็ไม่เคยโกรธหรือแสดงสีหน้าไม่ดีให้เห็นเลย กลับเป็นเธอที่พยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้นซะงั้น ทั้งวางแผนเดท ชวนไปนั่นไปนี่ บางวันก็ทำข้าวกล่องมาให้ด้วย ความรู้สึกเรามันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนล่าสุดเนี่ยเพิ่งไปเจอครอบครัวเธอมา แต่แนะนำว่าเป็นเพื่อนนะ เราเป็นคนบอกให้พูดแบบนั้นไปเองแหละ เราคิดว่าครอบครัวเธอจะยอมรับไม่ได้เลยให้โกหกไป สรุปเราคิดผิด ครอบครัวเขาดีมาก ดีเกินไปจนเราแทบทนอยู่ต่อไม่ได้ วันนั้นอยากหนีกลับมาก มีแต่ความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัส ก่อนเราคบกัน ตอนเรามองหน้าเธอ เราเคยคิดว่าคนเรามันจะมีความสุขขนาดนั้นได้จริงหรอ? จนตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันจริง เธอเป็นเด็กดีมาก อ่อนโยน หน้าตาสวย และยังน่ารักที่สุด ครอบครัวเธอก็เช่นกัน หลังจากกลับจากบ้านเธอ เธอก็ถามว่ารู้สึกยังไงบ้างที่ได้ไปเจอครอบครัวเธอ เรายิ้มให้เธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก็นั่งเงียบๆฟังเธอพูดเล่าเรื่องครอบครัว เธอเจอแต่คนดีๆ รอบข้างมีแต่คนรักเธอ แต่ทำไมเธอถึงเลือกเราก็ไม่รู้ อยากถามอยู่หลายครั้งว่าทำไมถึงมาชอบคนแบบเรา แต่จู่ๆก็กลัวคำตอบ กลัวว่าเธอจะตอบว่าเราดี ทั้งๆที่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เรื่องครอบครัวเราก็ไม่เคยเล่าให้เธอฟัง ไม่เคยเล่าเรื่องอดีตที่เคยเจอมา บอกตามตรงว่าอาย กลัวว่าเธอจะรู้ว่าครอบครัวเราเป็นยังไง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย คนรอบตัวรู้ว่าเราโตมาแบบไหน เราไม่เคยอาย แต่กับเธอ ยังไงเราก็ไม่กล้าบอก ยังไงก็ไม่อยากให้รู้ อยากปิดบังไปตลอดชีวิต ตอนที่เธอเล่าเรื่องครอบครัว เรายังแอบอิจฉาเธอว่าทำไมเธอถึงโชคดีได้เกิดมาในครอบครัวดีๆแบบนี้ แล้วทำไมเราถึงโชคร้าย ตอนนี้เราโคตรเกลียดตัวเองที่คิดแบบนี้ เราไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกได้ว่ารักมั้ย แต่การที่เราคิดอิจฉาเธอแบบนี้ถือเป็นความผิดในฐานะแฟนไปแล้วหรือยัง? ขอโทษที่พิมยาวนะคะ มันอัดอั้นมาสักพักแล้ว ตอนนี้แค่อยากระบาย ขอบคุณที่อ่านนะคะ