สิ่งแรกที่ฉันทำในวันนี้คือการสำรวจชั้น 3
หลังจากทานอาหารแล้ว
พูดถึงอาหาร อืม ฉันรู้สึกว่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง
สามารถที่จะแบ่งไว้กินได้ 3 มื้อเลยละ
เอ ฉันเพิ่งสังเกตว่าจานอาหารสำรับเก่าหายไปด้วย
พอเป็นแบบนั้น ฉันออกไปยืนที่หน้าบ้าน
แต่ก็ไม่เห็นใครเลย มันเวิ้งว้างว่างเปล่ามาก
.............................................................
ที่ชั้น 3 ปีกซ้าย เป็นห้องนอน
ฉันคิดว่าเป็นห้องนอนของเจอโรม ถ้าเขามีตัวตนนะ
ข้างๆเป็นห้องน้ำ ดูเหมือนเป็นห้องน้ำส่วนตัว
ต่างจากชั้นล่าง
ส่วนอีกปีก ก็มีห้องนอน ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนแขก
ห้องนี้มี 2 เตียง ดูกว้างกว่าห้องทางปีกซ้าย
ข้างๆก็มีห้องน้ำอีกห้อง
ฉันเลยนำสัมภาระมาไว้ที่ห้องนอนแขก
แล้วยึดเป็นห้องของฉัน
เมื่อคืนฉันนอนที่ห้องรับแขกชั้นสอง
เมื่อคืนมันก็หลอนมาก ดูมันไม่เป็นที่เป็นทาง
วันนี้ฉันสำรวจละเอียดแล้ว ไม่พบเจอโรมหรือ
สิ่งที่เขาทิ้งไว้เลย
ฉันสังเกตว่าปีกหน้าชั้น 3 มีโต๊ะทำงานด้วย
ฉันลองเข้าไปตรวจดู ก็ไม่พบร่องรอยของเจอโรมเลย
สิ่งแรกที่ฉันควรทำก็คือการแกะรอยจากสำรับอาหาร
วันนี้ฉันเลยนอนตั้งแต่เย็น และก็ตื่นกลางดึก
พอตกดึก แสงเหนือที่นี่สวยมาก
มันสวยจนฉันกล้าที่จะออกมาเดินดูนอกตัวบ้าน
โห มันสวยมาก
ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่ากำลังอยู่ในความฝัน
เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นฝันของฉันเอง
หรือฝันของคนอื่น
จริงๆแล้ว มุมนี้ของเกาะก็คล้ายดินแดนในฝันอยู่
มันเวิ้งว้าง ไร้ผู้คน แต่ดูเหมือนบ้านและบริเวณรอบๆ
มีชีวิต
ฉันเดินขึ้นไปชั้น 3 เพื่อรอเวลาที่จะพบใครสักคน
ประมาณตี 4 เหมือนมีคนเข้ามาในบ้าน
ใจฉันหวิวมาก ไม่แน่ใจว่านั่นคือใคร
เจอโรมหรือคนอื่น
ฉันค่อยๆเดินลงมา เสียงน่าจะมาจากห้องครัวชั้นล่าง
ฉันตื่นเต้นมาก แต่ก็อยากรู้ว่าเขาคือใคร
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในครัว
ฉันเห็นผู้หญิงอายุมากยืนอยู่
หล่อนค่อนข้างท้วม คนหรือผีกันแน่นะ
พอหล่อนหันมา เราต่างตกใจ
ตอนนี้เราสองคนเผชิญหน้ากันแล้ว
หล่อนทักฉันเป็นภาษาอังกฤษ
"คุณเจนนี่ใช่ไหมคะ"
ฉันเผลอรับไป "ค่ะ"
"โอย ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอคุณสักที
อาหารที่ฉันทำให้ อร่อยไหมคะ"
"อร่อยค่ะ"
ฉันเริ่มจะงง ฉันไปสั่งอาหารพวกนี้ตอนไหน
"ฉันรู้สึกว่าคุณให้ค่าแรงฉันเยอะไปนะคะ"
"เออ อย่าคิดอย่างนั้นเลยค่ะ"
ฉันตอบแบบเออออห่อหมกไปก่อน
ฉันอยากรู้ว่าแกชื่ออะไร แต่ไม่แน่ใจว่าควรถามไหม
ตอนนี้ฉันงงๆ และงงมาก
ฉันกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
"คุณแปลกจังเลยนะคะคุณเจนนี่
คุณไลน์สั่งอาหารแค่ครั้งเดียว
แล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนเมนูเลย
ตอนแรกฉันก็กลัวว่าจะถูกแกล้ง
แต่พอครบสองสัปดาห์ตามที่คุณบอก
เงินก็โอนเข้าบัญชีตามที่คุณบอก
แล้วก็เป็นแบบนี้ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมาเลยนะคะ"
สามเดือน หรือเจอโรมจะติดต่อป้าคนนี้
แต่ทำไมต้องใช้ชื่อผู้หญิงด้วย
ตอนนี้ฉันอยากรู้ชื่อยัยป้าใจจะขาด
แต่ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
"คุณเป็นคนจีนเหรอคะ"
"ฉันเป็นคนไทยค่ะ"
"คนไทย"
"ป้าเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเมืองไทยไหมคะ"
"ต้องขอประทานโทษนะคะ ป้าไม่เคยได้ยิน
เรื่องราวของประเทศไทยเลย
ป้าอยู่ที่นี่มานานแล้วค่ะ"
"เออ บ้านป้าอยู่ตรงไหนคะ"
"ไกลอยู่ค่ะ"
"แล้วป้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ เดินมาหรือใช้จักรยาน"
"ใช้จักรยานค่ะ ป้าปั่นมาจากบ้านเลย"
"อ๋อ ค่ะ"
ตกลงฉันกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
"เออ ป้ามีเรื่องเรียนถามคุณเจนนี่เรื่องนึงนะคะ
มันอาจละเมิดความเป็นส่วนตัวไปหน่อย
แต่ป้าอยากรู้จริงๆ"
"เรื่องอะไรคะ"
"เออ คุณเจอโรมคือใครคะ"
รักเอย ... ไม่เคยลับ ตอนที่ 5 เธออยู่ไกลหรือไม่มีจริง
สิ่งแรกที่ฉันทำในวันนี้คือการสำรวจชั้น 3
หลังจากทานอาหารแล้ว
พูดถึงอาหาร อืม ฉันรู้สึกว่าสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง
สามารถที่จะแบ่งไว้กินได้ 3 มื้อเลยละ
เอ ฉันเพิ่งสังเกตว่าจานอาหารสำรับเก่าหายไปด้วย
พอเป็นแบบนั้น ฉันออกไปยืนที่หน้าบ้าน
แต่ก็ไม่เห็นใครเลย มันเวิ้งว้างว่างเปล่ามาก
.............................................................
ที่ชั้น 3 ปีกซ้าย เป็นห้องนอน
ฉันคิดว่าเป็นห้องนอนของเจอโรม ถ้าเขามีตัวตนนะ
ข้างๆเป็นห้องน้ำ ดูเหมือนเป็นห้องน้ำส่วนตัว
ต่างจากชั้นล่าง
ส่วนอีกปีก ก็มีห้องนอน ดูเหมือนจะเป็นห้องนอนแขก
ห้องนี้มี 2 เตียง ดูกว้างกว่าห้องทางปีกซ้าย
ข้างๆก็มีห้องน้ำอีกห้อง
ฉันเลยนำสัมภาระมาไว้ที่ห้องนอนแขก
แล้วยึดเป็นห้องของฉัน
เมื่อคืนฉันนอนที่ห้องรับแขกชั้นสอง
เมื่อคืนมันก็หลอนมาก ดูมันไม่เป็นที่เป็นทาง
วันนี้ฉันสำรวจละเอียดแล้ว ไม่พบเจอโรมหรือ
สิ่งที่เขาทิ้งไว้เลย
ฉันสังเกตว่าปีกหน้าชั้น 3 มีโต๊ะทำงานด้วย
ฉันลองเข้าไปตรวจดู ก็ไม่พบร่องรอยของเจอโรมเลย
สิ่งแรกที่ฉันควรทำก็คือการแกะรอยจากสำรับอาหาร
วันนี้ฉันเลยนอนตั้งแต่เย็น และก็ตื่นกลางดึก
พอตกดึก แสงเหนือที่นี่สวยมาก
มันสวยจนฉันกล้าที่จะออกมาเดินดูนอกตัวบ้าน
โห มันสวยมาก
ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่ากำลังอยู่ในความฝัน
เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นฝันของฉันเอง
หรือฝันของคนอื่น
จริงๆแล้ว มุมนี้ของเกาะก็คล้ายดินแดนในฝันอยู่
มันเวิ้งว้าง ไร้ผู้คน แต่ดูเหมือนบ้านและบริเวณรอบๆ
มีชีวิต
ฉันเดินขึ้นไปชั้น 3 เพื่อรอเวลาที่จะพบใครสักคน
ประมาณตี 4 เหมือนมีคนเข้ามาในบ้าน
ใจฉันหวิวมาก ไม่แน่ใจว่านั่นคือใคร
เจอโรมหรือคนอื่น
ฉันค่อยๆเดินลงมา เสียงน่าจะมาจากห้องครัวชั้นล่าง
ฉันตื่นเต้นมาก แต่ก็อยากรู้ว่าเขาคือใคร
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในครัว
ฉันเห็นผู้หญิงอายุมากยืนอยู่
หล่อนค่อนข้างท้วม คนหรือผีกันแน่นะ
พอหล่อนหันมา เราต่างตกใจ
ตอนนี้เราสองคนเผชิญหน้ากันแล้ว
หล่อนทักฉันเป็นภาษาอังกฤษ
"คุณเจนนี่ใช่ไหมคะ"
ฉันเผลอรับไป "ค่ะ"
"โอย ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอคุณสักที
อาหารที่ฉันทำให้ อร่อยไหมคะ"
"อร่อยค่ะ"
ฉันเริ่มจะงง ฉันไปสั่งอาหารพวกนี้ตอนไหน
"ฉันรู้สึกว่าคุณให้ค่าแรงฉันเยอะไปนะคะ"
"เออ อย่าคิดอย่างนั้นเลยค่ะ"
ฉันตอบแบบเออออห่อหมกไปก่อน
ฉันอยากรู้ว่าแกชื่ออะไร แต่ไม่แน่ใจว่าควรถามไหม
ตอนนี้ฉันงงๆ และงงมาก
ฉันกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
"คุณแปลกจังเลยนะคะคุณเจนนี่
คุณไลน์สั่งอาหารแค่ครั้งเดียว
แล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนเมนูเลย
ตอนแรกฉันก็กลัวว่าจะถูกแกล้ง
แต่พอครบสองสัปดาห์ตามที่คุณบอก
เงินก็โอนเข้าบัญชีตามที่คุณบอก
แล้วก็เป็นแบบนี้ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมาเลยนะคะ"
สามเดือน หรือเจอโรมจะติดต่อป้าคนนี้
แต่ทำไมต้องใช้ชื่อผู้หญิงด้วย
ตอนนี้ฉันอยากรู้ชื่อยัยป้าใจจะขาด
แต่ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
"คุณเป็นคนจีนเหรอคะ"
"ฉันเป็นคนไทยค่ะ"
"คนไทย"
"ป้าเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเมืองไทยไหมคะ"
"ต้องขอประทานโทษนะคะ ป้าไม่เคยได้ยิน
เรื่องราวของประเทศไทยเลย
ป้าอยู่ที่นี่มานานแล้วค่ะ"
"เออ บ้านป้าอยู่ตรงไหนคะ"
"ไกลอยู่ค่ะ"
"แล้วป้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ เดินมาหรือใช้จักรยาน"
"ใช้จักรยานค่ะ ป้าปั่นมาจากบ้านเลย"
"อ๋อ ค่ะ"
ตกลงฉันกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
"เออ ป้ามีเรื่องเรียนถามคุณเจนนี่เรื่องนึงนะคะ
มันอาจละเมิดความเป็นส่วนตัวไปหน่อย
แต่ป้าอยากรู้จริงๆ"
"เรื่องอะไรคะ"
"เออ คุณเจอโรมคือใครคะ"