เรื่องคือแม่ไม่ติดประตูบ้าน แล้วขี่มอเตอไซต์ออกไปซื้อของ 
หมาเลยวิ่งตามไป แต่ระหว่างทางก็เจอหมาเจ้าถิ่นตามทางดัก
แต่หมาก็อยังวิ่งผ่านตามไปได้  แต่พอยิ่งไกล เจอหลายๆด่าน 
แม่ก็ไม่ได้จอดรอหมาเลย กลับขับหนีหมา  
พอกลับบ้าน หมาไม่ได้กลับมา ก็บอกว่าช่างมัน เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง
จนผ่านไปสามวัน หมาไม่ได้กลับมา  แล้วสั่งคนที่บ้านห้ามบอกผมด้วย (ผมทำงานที่ กทม, น้องหมาอยู่ขอนแก่น)
 
จนผมกลับไปบ้าน เข้าวันที่ 4 ถึงเพิ่งจะมาบอก  
ผมโกรธมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงได้มีเรื่องกันแล้ว
แต่นี่แม่ตัวเองเป็นคนทำ แค้นก็แค้น โมโหก็โมโห แต่ทำอะไรไม่ได้
ทันทีที่ผมรู้ ผมทำป้ายประกาศ พร้อมรางวัลสินน้ำใจผู้พบเจอ
ออกตามหา ออกติดทั่วบริเวณหมู่บ้าน และหมู่บ้านข้างเคียงตำบลอื่น
ติดไปเยอะมาก  ทั้งแจกใบปลิวให้ตนตามหมู่บ้านเผื่อมันหลงมาให้เค้าเจอ
โพสหลงกลุ่มตามหาหมาแมวแทบทุกกลุ่ม และตามเพจของอำเภอต่างๆในจงหวัด
มีโทรมาบอกบ้าง 2 ราย แต่พอไปดูแล้วก็ไม่ใช่  
ขับรถออกตามหาแทบทุก ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ที่ผมกลับไปขอนแก่น 
วันธรรมดา ไม่มีใครคิดออกตามหาเลย  
จนตอนนี้ผ่านมา 3 สัปดาห์ รู้สึกท้อใจมาก  ไม่ได้ยินข่าวเลยว่าน้องไปอยู่ที่ไหน
ไปดูหมอมา บางคนก็ว่ามีคนเอาไปเลี้ยงแต่ล่ามไว้ ให้พิกัดไปตามหา ก็ไม่เจอ
บางคนก็ว่าตายแล้ว ไม่ต้องไปหา   ทั้งจุดธุปไหว้เจ้าที่ ทั้งเอาหม้อครอบหัวแล้วเรียก
ทำทุกทางที่มีหวังว่าจะได้น้องกลับมาบ้าน  
แต่ถึงเวลานี้ เริ่มถอดใจ แต่ก็ยังคิดว่าจะตามหาต่อ
ลึกๆ คิดไม่ออกเลย หมาจะกิน จะอยู่อย่างไร ผ่านมา 3สัปดาห์แล้ว 
จนตอนนี้ เหมือนตัวเองดิ่งลงมาก มาทำงานคือไม่มีสมาธิ เฝ้าแต่รอว่าจะมีใครโทรมาแจ้งข่าวไหม
จะมีคนโพสบอกว่าเจอน้องหมาแล้วไหม 
ตอนนี้สับสนกับชีวิตตัวเองมากครับ  จะทำใจยังไงดี