คือเราเป็นคนที่ค่อนข้างชอบกล้าแสดงออก ชอบแข่งนู้นนี่และเอามาอวดแม่ หวังว่าจะชมจะยินดีกับเรา แต่เหมือนกับว่าเค้าไม่สนใจเราเลย เขาบอกเราตลอดว่าเรื่องเรียนไม่ต้องอะไรมาก ไม่ต้องเครียด ขอแค่เป็นคนดี แต่เวลาเราได้คะแนนไม่ดี เขาจะบอกว่า ทำไม่ไดหรอ ทำไมได้แค่นี้ หรือถ้าได้เกือบเต็มจะถามว่าทำไมไม่เอาเต็ม หลายอย่างที่เนาทำได้และภูมิใจ เราอวดพวกเขาเพราะเราอยากให้เขาสนใจ ชมเราบ้าง แต่เขาดูไม่ค่อยอะไรเลย ปปัญหาเพื่อนที่โรงเรียนเราก็หนัก เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว บางทีเราทำอะไรไม่ได้บ้าง พ่อก็บอกเราว่าไม่มีสมอง เวลาเรามีเรื่องอะไร เราเชื่อใจและปรึกษาเขา เขาก็พูดเข้าข้างฝั่งที่เรามีปัญหา โทษเรา บอกเพราะเราเป็นอย่างนู้นอย่างนี่ คือเข้าใจว่าเราก็มีข้อเสีย แต่หลายครั้งเราไม่ได้ทำอะไรเลย เขาก็ว่าเรา แทนที่จะช่วยหาทางแก้ไข เอาเรื่องเนาไปเม้าท์กับเพื่อนๆ เราดีใจภูมิใจอะไร หลายครั้งจะกดเราบ้าง จากที่เรายินดี เราก็กลับไปรู้สึกแย่แทน คำพูดเค้าเป็นแผลในใจเรามาก เราจำคำหลายๆคำที่เค้าพูดกับเราได้ทุกคำ อย่างคำว่า ไร้สาระ คำนี้เป็นคำที่เราได้ยินบ่อยมาก บางทีเขาอาจไม่คิดอะไร แต่เราฟังแล้วเรารู้สึกแย่มากๆ ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่มีใครเลย รู้สึกโดดเดี่ยว เหนื่อย เครียด รู้สึกไม่อยากอยู่กับพวกเขาแล้ว อยากอยู่หอไปเลย ถึงขั้นบางทียังคิดว่าเราเกิดมาทำไม เมื่อไหร่เราจะตาย คิดอยู่แบบนี้อยู่หลายครั้ง เราไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว เราอยากปรึกษาคนที่ผ่านมาเห็นกระทู้นี้ เราควรทำยังไงดีคะ
พ่อแม่