เรามาอยู่บ้านเเฟน 4 ปีเเล้ว เเต่ยังไม่ได้เเต่งงานนะคะ อายุ 26 ที่บ้านเเฟนทำธุรกิจขายของชำ ตอนเเรกเราทำงานได้วันละ 400-600 เเต่งานไม่ได้มีประจำ เเล้วต้องตื่นดึกไปทำงาน เเม่เเฟนเลนชวนเรามาทำงานที่บ้านเขา ให้ค่าจ้าง 8,000 ต่อเดือน ให้นั่งขายของ บอกเราว่าไม่ต้องออกค่าใช้จ่ายอะไร ของใช้ไห้หยิบในร้านใช้ได้เลย เราคิดตื้นๆว่าอยากมาอยู่กับเเฟนก็เลยบอกตกลง จากยอดขายรายวัน5,000-6,000 ตอนนี้ ยอดเพิ่มขายได้วันละ16,000-20,000
เราทำไห้ทุกอย่าง เเรกๆก็ให้ช่วยเช้า 7.30 เลิกงาน17.30น. เดี๋ยวนี้ต้องเลิกถึง 20.00-20.30น. เดินขายเอง รถมาลงของต้องเช็คเอง ลิ้งค์กับเซลล์ทุกอย่าง ให้หยุดอาทิตย์ละวัน เราก็อยู่ห้อง ทำงานบ้าน ก็ไม่วายไปเรียกเราในห้อง บ้างถามราคานุ้นนี้นั้น เราเดินขายจนตอนนี้เท้าเป็นรองช้ำเเล้ว มันเหนื่อยเกิน ค่าเเรงเราก็ได้เท่าเดิน ร่างกายเรามันททรุดเเบบเห็นได้ชัดนั่งขายดมเเต่ควันรถ ตอนนี้เป็นไซนัสอักเสบไปเเล้ว เดิมเราเป็นภูมิเเพ้อยู่เเล้วด้วย เรานึกท้อมาก
เราเเค่ไม่เคยพูดว่าไม่ไหวว บางทีเขาก็จิกว่าเราสาระพัด ว่าในเรื่องที่ไม่ควรจะว่า เรื่องจุกจิกเล็กๆน้อยๆ เรารู้สึกไม่สบายใจ
ร้านค้าเป็นร้านธงฟ้าประชารัฐ เขาลงของที่หลายบาท เราเอาของขึ้นคนเดียว ไม่มีใครช่วยเลย มันเหนื่อย้เกินไป เขาเคยพูดนะว่าธุรกิจนี้อิกน่อยก็ให้เรา เราว่าไม่ใช่หรอก เขาขี้เหนียวขนาดนี้ คงไม่มีทาง เป็นคนจีนด้วย . .
ช่วงมีเป๋าตังคนเเก่ลงทะเบียนไม่เป็น เขาก็ไปประกาศว่า ให้เราทำ เราทำได้ กลับกลายเป็นหน้าที่ ช่วงนั้นมีเเต่คนเอามาให้ทำไห้ บางคนม่าไห้ลงทะเบียนเเละไปใช้ร้านอื่น .. ไม่รู้เวรกรรมอะไรเหมือนกัน บางทีเราก็คิดว่าเรามาอยู่กับเขาเราคิดดีเเล้วหรออ . เเต่เราก็ส่งเงินไห้เเม่เราทุกเดือน ของใช้บางอย่างเราก็ต้องซื้อใช้ ทุกคนว่าคุ้มมั้ยเงินเดือน 8,000 หรือว่าเราจะขอออกไปทำงานอื่นดี ..พอเรามาอยู่บ้านเขาวันหยุด เราหยุดไม่เคยเต็มที่เลย บางทีเขาจะไปช้างนอกกันเขาก็มาเรียกเราไปเฝ้าร้าน อายุ 26 ใช้ร่างกายเปลืองมาก ไม่สบายก็ไม่เคยมีอาหารพิเศษ ลาป่วย หายก็ต้องมาทำงานชดเชย ส่วนเเฟนก็ทำงาน กลับมาเย็นก็กินนข้าวนอนเเล้ว 🥲
ตรุษจีนตื่นตี 5 เลิก 4 ทุ่มครึ่ง 2-3 วัน
ให้อังเปาเรา 500 .. เเถมบางครั้งยังคิดว่าเราหยิบเงินเขา บ้างอะไรบ้างทั้งไที่เราไม่เคยยุ่งเลยสักบาท มีเเต่ผัวเขาที่เคยมีประวัติจิ้กเงินประจำ .. ล่าสุดเลยจ้างป้ามาเป็นหูเป็นตาคิดว่าเราจิ้กเงินเขา ตอนนี้ร่างกายเราเเย่ไม่พอ จิตใจเราก็เเย่ด้วย เเค่คิดว่าอยากกลับไปอยู่กับเเม่ เเต่เเม่เราก็ทีครอบครัวไหม่ไปเเล้ว ไม่อยากไปวุ่นวายหรือระบายไห้เเม่ฟัง กลัวเเม่เราไม่สบายใจ..
สังคมเราไม่มี ตั้งเเต่ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่ บ้านเเฟน
มาอยู่บ้านเเฟนทำธุรกิจที่บ้านเเต่ไม่สบายใจ
เราทำไห้ทุกอย่าง เเรกๆก็ให้ช่วยเช้า 7.30 เลิกงาน17.30น. เดี๋ยวนี้ต้องเลิกถึง 20.00-20.30น. เดินขายเอง รถมาลงของต้องเช็คเอง ลิ้งค์กับเซลล์ทุกอย่าง ให้หยุดอาทิตย์ละวัน เราก็อยู่ห้อง ทำงานบ้าน ก็ไม่วายไปเรียกเราในห้อง บ้างถามราคานุ้นนี้นั้น เราเดินขายจนตอนนี้เท้าเป็นรองช้ำเเล้ว มันเหนื่อยเกิน ค่าเเรงเราก็ได้เท่าเดิน ร่างกายเรามันททรุดเเบบเห็นได้ชัดนั่งขายดมเเต่ควันรถ ตอนนี้เป็นไซนัสอักเสบไปเเล้ว เดิมเราเป็นภูมิเเพ้อยู่เเล้วด้วย เรานึกท้อมาก
เราเเค่ไม่เคยพูดว่าไม่ไหวว บางทีเขาก็จิกว่าเราสาระพัด ว่าในเรื่องที่ไม่ควรจะว่า เรื่องจุกจิกเล็กๆน้อยๆ เรารู้สึกไม่สบายใจ
ร้านค้าเป็นร้านธงฟ้าประชารัฐ เขาลงของที่หลายบาท เราเอาของขึ้นคนเดียว ไม่มีใครช่วยเลย มันเหนื่อย้เกินไป เขาเคยพูดนะว่าธุรกิจนี้อิกน่อยก็ให้เรา เราว่าไม่ใช่หรอก เขาขี้เหนียวขนาดนี้ คงไม่มีทาง เป็นคนจีนด้วย . .
ช่วงมีเป๋าตังคนเเก่ลงทะเบียนไม่เป็น เขาก็ไปประกาศว่า ให้เราทำ เราทำได้ กลับกลายเป็นหน้าที่ ช่วงนั้นมีเเต่คนเอามาให้ทำไห้ บางคนม่าไห้ลงทะเบียนเเละไปใช้ร้านอื่น .. ไม่รู้เวรกรรมอะไรเหมือนกัน บางทีเราก็คิดว่าเรามาอยู่กับเขาเราคิดดีเเล้วหรออ . เเต่เราก็ส่งเงินไห้เเม่เราทุกเดือน ของใช้บางอย่างเราก็ต้องซื้อใช้ ทุกคนว่าคุ้มมั้ยเงินเดือน 8,000 หรือว่าเราจะขอออกไปทำงานอื่นดี ..พอเรามาอยู่บ้านเขาวันหยุด เราหยุดไม่เคยเต็มที่เลย บางทีเขาจะไปช้างนอกกันเขาก็มาเรียกเราไปเฝ้าร้าน อายุ 26 ใช้ร่างกายเปลืองมาก ไม่สบายก็ไม่เคยมีอาหารพิเศษ ลาป่วย หายก็ต้องมาทำงานชดเชย ส่วนเเฟนก็ทำงาน กลับมาเย็นก็กินนข้าวนอนเเล้ว 🥲
ตรุษจีนตื่นตี 5 เลิก 4 ทุ่มครึ่ง 2-3 วัน
ให้อังเปาเรา 500 .. เเถมบางครั้งยังคิดว่าเราหยิบเงินเขา บ้างอะไรบ้างทั้งไที่เราไม่เคยยุ่งเลยสักบาท มีเเต่ผัวเขาที่เคยมีประวัติจิ้กเงินประจำ .. ล่าสุดเลยจ้างป้ามาเป็นหูเป็นตาคิดว่าเราจิ้กเงินเขา ตอนนี้ร่างกายเราเเย่ไม่พอ จิตใจเราก็เเย่ด้วย เเค่คิดว่าอยากกลับไปอยู่กับเเม่ เเต่เเม่เราก็ทีครอบครัวไหม่ไปเเล้ว ไม่อยากไปวุ่นวายหรือระบายไห้เเม่ฟัง กลัวเเม่เราไม่สบายใจ..
สังคมเราไม่มี ตั้งเเต่ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่ บ้านเเฟน