จะหาทางออกกับเรื่องนี้ยังไง

คนไม่คุยกันแต่ต้องมาอยู่ร่วมกัน ไม่เคยมองเรามีคุณค่า แต่พอวันที่ไม่เหลือใคร กับต้องการให้เราเห็นใจ
ไม่ได้ดั่งใจก็โมโห ทวงบุญคุณ พูดบอกอะไรไม่ได้
เราได้บ้านและที่ดินมาถูกต้องตามกฏหมายแต่ไม่มีความสุขเลย น้าถือสิทธิ์ที่เขาช่วยสร้างบ้าน ย้ายกับมาอยู่บ้าน
ทั้งที่ก่อนตาเสียไม่เคยคิดกับมา ไม่เคยอยากพูดคุย แม้แต่หน้ายังไม่อยากมอง ที่อยู่เดิมก็ดีอยู่แล้ว เราไม่รู้ว่าถูกยุยง
หรือเป็นความคิดของเขาเอง ถึงทิ้งตรงนั้น ปล่อยให้คนอื่นเช่า แล้วเลือกกับมา เราไม่สามารเปิดใจรับได้
ตั้งแต่เกิด จนตอนนี้เราอายุ 35 ปี ไม่เคยคิดจะกับมา ในความทรงจำเรามี แม่ และ ตา ที่อยู่ด้วยกันตลอด ญาติพี่น้องคนอื่นต่างพากันเข้าข้างน้า
พอรู้ว่าบ้านเป็นของเราต่างพากันไม่พอใจ พากันไม่พูดกับแม่และเรา ตอนตาป่วย เข้า รพ. มีแค่เราที่ดูแลตาอยู่ รพ. ไม่มีคนพลัด ทั้งที่ได้สมบัติเท่ากัน
แม่ก็เอาแต่พูดเรื่องเดิมๆ พูดแต่เรื่องที่ตัวเองถูกกระทำ มองโลกในด้านลบ ไม่มีสังคมที่ไหน หยุดอยู่บ้านทีไรเราเครียดทุกครั้ง 
บ้านที่เราได้มาหน้าฝนไม่มีทางเข้าออก ต้องอาศัยทางบ้านคนอื่น เหลือที่ดินหน้าถนนผืนเดียว ก็แทบจะทำอะไรไม่ได้ ขายได้ก็แทบไม่พอตั้งตัว 
เหนื่อยมากค่ะ มืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดี