รักนั้น ... นิรันดร ตอนที่ 1 เงื่อนงำ

ณ อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งในประเทศอังกฤษ
ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษเคาะประตูอยู่นาน
ในที่สุดหญิงสาวในห้องจำต้องเดินมาเปิดประตู
พอเห็นหน้าชายหนุ่ม หล่อนก็เดินมานั่งที่โต๊ะข้างหน้าต่าง

"ก็แค่นี้เอง ปล่อยให้ผมรอตั้งนาน" ชายหนุ่มตัดพ้อ

แอนหันไปหาเขา "ก็นายไม่น่ามาหานี่"
หล่อนตัดพ้อน้องชายที่เพิ่งเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งมาได้หนึ่งเทอม

ชายหนุ่มลากเก้าอี้มานั่ง
"ผมไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่หรอกนะ
แต่พอพี่ไม่ไปงานวันเกิดแม่ ผมก็รู้สึกว่า"

ก่อนชายหนุ่มจะพูดจบ พี่สาวของเขาก็กล่าวขึ้นก่อน
"นายต้องเข้าใจฉันนะเอก ว่าฉันโดนมาหนัก"
แอน สาวผมสั้นลูกครึ่งไทยอังกฤษกำลังจ้องหน้าน้องชาย
อย่างเอาจริงเอาจัง

เอกอ่อนลงทันตาเห็น
"แล้วปีนี้จะจบไหมเนี่ย พี่ปี 4 แล้วนะ"

แอนยกขาขึ้นบนเก้าอี้ หล่อนจุดบุหรี่สูบ
แล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
"นายอย่ามาทำเป็นพ่อของฉัน"

เอกยิ้ม "มันสายเกินไปแล้วพี่ ผมอ่ะ
ทำตัวเหมือนเป็นพ่อพี่มานานแล้ว"

หันไปมองหน้าน้องชายสุดหล่อที่กำลังยิ้มร่า
ทำให้แอนอดขำไม่ได้
"ตั้งแต่พ่อตาย ก็ได้นายนี่แหละมาเป็นพ่อคนที่สอง"
หล่อนหันมองวิวนอกหน้าต่างอีกครั้ง
และสูบบุหรี่ไปเรื่อยๆ

เมื่อเห็นพี่สาวทำอย่างนั้น เอกก็เอาอย่างบ้าง
เขาจุดบุหรี่และนำขึ้นมาสูบ

"เดี๋ยวนี้หัดสูบบุหรี่แล้วเหรอ ถ้าแม่รู้ แม่เอาตายนะ"

เอกยิ้ม "ผมสูบในห้องพี่ ไม่มีใครรู้หรอก"

แอนเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
"เมืองไทยเป็นยังไงนะ ฉันอยากจะเห็นด้วยตาสักครั้ง"

แม่ของแอนและเอกเดินทางจากประเทศไทยด้วยใจที่ปวดร้าว
หล่อนมาถึงลอนดอน ทำงานได้ไม่นาน
ก็แต่งงานกับมหาเศรษฐีที่นี่
หลังจากนั้นก็มีแอนและเอก 
แต่หล่อนไม่เคยคิดที่จะพาลูกไปเที่ยวเมืองไทยเลย

"แม่เขาเป็นห่วงพี่นะ" 

แอนหันขวับ "แบบนั้นเขาไม่เรียกว่าเป็นห่วงหรอก
เรียกว่าละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานต่างหาก"

"ก็แม่ดูออกนี่ว่าผู้ชายคนนั้นมันเลวจะตาย"

"แต่ก็ควรปล่อยให้ฉันตัดสินใจด้วยตัวของฉันเอง"

เอกลุกขึ้น ดับบุหรี่ และเขวี้ยงทิ้งลงถังขยะ
"ตกลงพี่จะกลับบ้านเมื่อไหร่ครับ"

แอนหันมองหน้าเขา "ฉันอยากอยู่ข้างนอกไปเรื่อยๆ"

แอนสังเกตว่าเอกมีท่าทีรีบร้อน
"แล้วจะรีบไปไหนอ่ะ นึกว่าจะอยู่กินกลางวันด้วยกันก่อน"

เอกยิ้ม "ไม่ล่ะครับ ผมมีนัดที่มหาลัย"

"นัดสาวเหรอ"

"เปล่า ไม่ใช่ ผมนัดเพื่อนไว้"

"จริงอ่ะ"

"จริงดิครับ ผมจะโกหกพี่ไปทำไม"

แอนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ "ไปเหอะ ถ้าว่างๆก็มาใหม่นะ"

"ได้เลยครับเจ๊"
.......................................................................
เอกเดินหาจอห์น เพื่อนชาวอังกฤษของเขา
เขาเดินหาจนมาพบที่ห้องอาหารสุดหรูในมหาวิทยาลัย
"นึกว่านายหลอกกันเล่น ดันนัดที่นี่จริงๆด้วย
เดี๋ยวนี้ชีวิตติดหรูเหรอวะ"

จอห์นทำหน้าจริงจัง
"ที่ฉันนัดนายที่นี่ ฉันมีเหตุผลนะ"

"เหตุผลไรวะ" เอกสงสัย

"ฉันนัดสาวไว้สองคน ย้ายมาจากสกอตแลนด์
จะมาสมัครเรียนกลางปี"

"แล้วมันเกี่ยวไรกับฉันด้วยวะ" เอกทำท่าจะลุกขึ้น
แต่จอห์นห้ามไว้ "แม่สาวนั่นอ่ะเป็นคนไทยทั้งคู่เลยนะ"

คำพูดนั้นรั้งเอกให้นั่งต่อได้
"เป็นคนไทยงั้นเหรอ"
"ใช่เพื่อน ทั้งสองคนเลย โน่น มาโน่นแล้ว
แม่สาวผมสั้น หน้าเหมือนแหม่มเป็นลูกครึ่งไทยสหรัฐฯ
ส่วนแม่สาวผมยาว หน้าหวานๆคนนั้น เป็นคนไทยแท้เลยนะ"

เมื่อสาวน้อยสองคนเดินมาใกล้ จอห์นกับเอกก็ลุกขึ้นยืน
จอห์นแนะนำสาวน้อยทั้งสองให้เอกรู้จัก
ทำให้เอกทราบว่าสาวลูกครึ่งผมสั้น ท่าทางทะมัดทแมง
ชื่อว่าอลิส ส่วนสาวไทยผมยาว ใบหน้าสวยหวาน
ชื่อว่าแพรว

"ยินดีรู้จักทั้งสองคนเลยนะครับ" เอกทักทายและ
แนะนำตัวว่าเขาชื่อเอก

อลิสอดสงสัยไม่ได้
"หน้าตาอย่างกะแบรด พิตต์ ทำไมถึงชื่อเอกละคะ"

"ผมเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษครับ"

"แล้วตอนอยู่เมืองไทย คุณเป็นคนจังหวัดอะไรคะ"

"เออ ผมโตที่ลอนดอนครับ เป็นคนลอนดอน
ผมไม่เคยไปเมืองไทยเลย"

คำตอบของเอกทำเอาสองสาวมองหน้ากัน

อลิสเริ่มเจาะลึก "ทำไมละคะ อย่างฉัน
ก็โตที่สหรัฐฯ แต่แม่ก็พาไปเมืองไทยออกบ่อย"

แพรวหันมาตีมืออลิส "มันเรื่องส่วนตัวของครอบครัวเขานะ"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" หลังพูดจบ
เอกก็ลุกขึ้นและเดินจากไป

อลิสบ่นไล่หลัง
"อ้าว กำลังคุยสนุกเลย ไปซะแล้ว"

"คุณเอกเขาไม่สนุกด้วยนะอลิส"

จอห์นเสริมว่า "ตั้งแต่แม่เอกมาอยู่ที่ลอนดอน
ก็ไม่เคยกลับไทยเลยครับ
สงสัยจะมีปัญหาที่นั่นหรือไม่ก็มีความหลังที่ไม่ดี"

อลิสอดสงสัยไม่ได้ "น่าแปลกนะคะ เกลียดเมืองไทย
แต่ตั้งชื่อลูกว่าเอก"

"ครับ เอกมันมีชื่อเดียว เป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นไปในตัว
เออ จริงสิ แล้วทำไมพวกคุณถึงย้ายมากลางปีละครับ
หนีอะไรมาอย่างนั้นเหรอ"

เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบจากสองสาว
จอห์นรู้สึกว่ามันเริ่มมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างซะแล้ว