เวลาที่ต้องไปโรงพยาบาลของรัฐ เรามักจะไปด้วยอารมณ์ที่วิตกกังวลถึงความเจ็บป่วย ตัวเจ้าหน้าที่ผู้ให้บริการ และบริการที่จะได้รับจากคุณพยาบาลต่างๆ นาๆ เรามีประสบการณ์อยากจะแชร์
วันนี้เราพาพ่อไปหาหมอผิวหนังที่สถาบันราชประชาสมาสัย ถนนปู่เจ้าสมิงพราย พระประแดง พ่อเรามีอาการผื่นแดงที่บริเวณตาตุ่ม และลามขึ้นมาถึงหน้าแข้ง
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเราส่งพ่อลงจุดจอดรถรับส่งผู้ป่วย บอกพ่อว่าให้หาที่นั่งก่อน เมื่อเราหาที่จอดรถได้แล้วจะหารถเข็นไปรับขึ้นไปพบหมอที่ชั้น 2 ตอนจอดรถก็มีลุง รปภ และบุรุษพยาบาลมาประคอง (พ่อเดินไม่สะดวก ต้องใช้ไม้เท้า) แล้วเราก็นำรถไปหาที่จอด
จอดรถเสร็จ เราก็เดินเก้ๆ กังๆ เดินหาพ่ออยู่ มีน้องบุรุษพยาบาลเดินมาหา และบอกว่าพาคุณลุงไปเรียกประวัติ ชั่งน้ำหนัก วัดความดัน วัดส่วนสูงเสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือแค่รอเรียกคัดกรอง เพื่อส่งไปพบหมอ เรารู้สึกว้าวอยู่ในใจ และได้ขอบคุณน้องบุรุษพยาบาล
ผ่านคัดกรอง รอไม่นานก็ได้พบคุณหมอผู้หญิงซึ่งอายุยังน้อยอยู่เลย ตั้งใจซักประวัติ และส่งคนไข้ไปขูดผิวหนังเพื่อตรวจหาสาเหตุ ซึ่งการขูดผิวหนังและแจ้งผลให้แพทย์เพื่อให้เข้าพบเพื่อวินิจฉัยอีกรอบใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง เราแปลกใจและก็ว้าวอยู่ในใจอีกครั้ง
ตอนนั่งรอหน้าห้องตรวจ เราเอามือไปรองที่เครื่องจ่ายแอลกอฮอล์เจล หน้าห้องตรวจ เพื่อให้พ่อที่นั่งรอในรถเข็นได้ทำความสะอาดมือ น้องพยาบาลที่เคาน์เตอร์เห็นเข้า เธอรีบเอาขวดแอลกอฮอล์เจลมาบีบให้พ่อเราอีก รอบนี้เราก็ร้องว้าวอยู่ในใจอีกรอบ นี่ใช่โรงพยาบาลรัฐที่ร่ำลือถึงความน่ากลัวหรือป่าวเนี่ย
ตอนชำระเงินเรารู้สึกว้าวอีกรอบ เพราะเราจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อแค่ 250 บาทเอง(ไม่ได้ใช้สิทธิอะไรเลย) และกระบวนการชำระเงินจนได้รับยาก็เร็วมาก
พาพ่อเข้าห้องน้ำเสร็จ ระหว่างรอลิฟต์ลงมาชั้นล่าง ก็พบรูปของผู้ที่จิตใจงดงาม (คุณชณิดา เทศดนตรี) สละทรัพย์เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น โดยบริจาคลิฟต์รับส่งผู้ป่วยเป็นเงินถึงสี่ล้านกว่าบาท
เราและพ่อกลับบ้านด้วยความเบิกบานในหัวใจ ขอขอบคุณสถาบันราชประชาสมาสัย คุณหมอ พยาบาล เจ้าหน้าที่เทคนิคการแพทย์ บุคลากรทุกๆคนที่ทำงานและให้บริการเราพ่อลูกอย่างดีเยี่ยม
ปล เราดูฤกษ์ออกจากบ้านตอน 9 โมง 9 นาที เผื่อจะเอาฤกษ์เราไปใช้หาหมอบ้าง 555
โรคผิวหนัง สถาบันราชประชาสมาสัย ประสบการณ์
วันนี้เราพาพ่อไปหาหมอผิวหนังที่สถาบันราชประชาสมาสัย ถนนปู่เจ้าสมิงพราย พระประแดง พ่อเรามีอาการผื่นแดงที่บริเวณตาตุ่ม และลามขึ้นมาถึงหน้าแข้ง
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเราส่งพ่อลงจุดจอดรถรับส่งผู้ป่วย บอกพ่อว่าให้หาที่นั่งก่อน เมื่อเราหาที่จอดรถได้แล้วจะหารถเข็นไปรับขึ้นไปพบหมอที่ชั้น 2 ตอนจอดรถก็มีลุง รปภ และบุรุษพยาบาลมาประคอง (พ่อเดินไม่สะดวก ต้องใช้ไม้เท้า) แล้วเราก็นำรถไปหาที่จอด
จอดรถเสร็จ เราก็เดินเก้ๆ กังๆ เดินหาพ่ออยู่ มีน้องบุรุษพยาบาลเดินมาหา และบอกว่าพาคุณลุงไปเรียกประวัติ ชั่งน้ำหนัก วัดความดัน วัดส่วนสูงเสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือแค่รอเรียกคัดกรอง เพื่อส่งไปพบหมอ เรารู้สึกว้าวอยู่ในใจ และได้ขอบคุณน้องบุรุษพยาบาล
ผ่านคัดกรอง รอไม่นานก็ได้พบคุณหมอผู้หญิงซึ่งอายุยังน้อยอยู่เลย ตั้งใจซักประวัติ และส่งคนไข้ไปขูดผิวหนังเพื่อตรวจหาสาเหตุ ซึ่งการขูดผิวหนังและแจ้งผลให้แพทย์เพื่อให้เข้าพบเพื่อวินิจฉัยอีกรอบใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง เราแปลกใจและก็ว้าวอยู่ในใจอีกครั้ง
ตอนนั่งรอหน้าห้องตรวจ เราเอามือไปรองที่เครื่องจ่ายแอลกอฮอล์เจล หน้าห้องตรวจ เพื่อให้พ่อที่นั่งรอในรถเข็นได้ทำความสะอาดมือ น้องพยาบาลที่เคาน์เตอร์เห็นเข้า เธอรีบเอาขวดแอลกอฮอล์เจลมาบีบให้พ่อเราอีก รอบนี้เราก็ร้องว้าวอยู่ในใจอีกรอบ นี่ใช่โรงพยาบาลรัฐที่ร่ำลือถึงความน่ากลัวหรือป่าวเนี่ย
ตอนชำระเงินเรารู้สึกว้าวอีกรอบ เพราะเราจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อแค่ 250 บาทเอง(ไม่ได้ใช้สิทธิอะไรเลย) และกระบวนการชำระเงินจนได้รับยาก็เร็วมาก
พาพ่อเข้าห้องน้ำเสร็จ ระหว่างรอลิฟต์ลงมาชั้นล่าง ก็พบรูปของผู้ที่จิตใจงดงาม (คุณชณิดา เทศดนตรี) สละทรัพย์เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น โดยบริจาคลิฟต์รับส่งผู้ป่วยเป็นเงินถึงสี่ล้านกว่าบาท
เราและพ่อกลับบ้านด้วยความเบิกบานในหัวใจ ขอขอบคุณสถาบันราชประชาสมาสัย คุณหมอ พยาบาล เจ้าหน้าที่เทคนิคการแพทย์ บุคลากรทุกๆคนที่ทำงานและให้บริการเราพ่อลูกอย่างดีเยี่ยม
ปล เราดูฤกษ์ออกจากบ้านตอน 9 โมง 9 นาที เผื่อจะเอาฤกษ์เราไปใช้หาหมอบ้าง 555