หนึ่งชีวิตที่ภายนอกดูปกติ ใช้ชีวิตปกติ
แต่ภายในไม่มีใครรู้หรอก ว่าเศร้า เสียใจ น้อยใจ อ่อนไหวง่าย แค่ไหน ที่ต้องโดดเดี่ยวใช้ชีวิตตามลำพัง ไม่แปลกที่ใครหลายคนจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป มันอาจจะดูเหมือนเขาเรียกร้อง ความสนใจ แต่เปล่าเลยมันเป็นเพราะรู้สึกไม่มีใครเลยมากกว่า ที่ทำได้ในปัจจุบันก็พยายามเตือนสติตัวเอง เป็นกำลังใจให้ตัวเอง รักตัวเองมากมาก มันจะทำให้ดีขึ้น แต่เอาจริงมันเป็นเพียงการปลอบใจตัวเอง มันก็ช่วยได้ในระดับหนึ่ง เวลาที่เจอเรื่องราวหรือการพูดจาที่ไม่โอเค จะรู้สึกดาวน์ทันที และน้ำตาไหลเลย ช่วงนี้น้ำตาไหลแทบทุกวัน ไม่รู้ว่าเรียกว่า เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า ต้องพบจิตแพทย์มั้ย ที่ชบบุรีมีที่ไหนแนะนำบ้างค่ะ