ทำไมการเป็นผู้ใหญ่มันยากจัง

เชื่อไหมคะว่าตอนที่เราเกิด มีพี่ป้าน้าอาและเพื่อนของพ่อแม่เหมารถ 10 ล้อ มาเยี่ยมเราที่โรงพยาบาล (พ่อกับแม่และญาติๆเล่าให้ฟัง)
ตั้งแต่จำความได้ที่บ้านไม่เคยเงียบเหงาเลยเพราะแม่เปิดร้านอาหารด้วย ตกดึกผู้ใหญ่ก็ชอบนั่งดื่มสังสรรค์กัน พ่อทำงานที่สนามบินแห่งหนึ่ง 3-4 วันถึงกลับบ้าน แต่ที่บ้านก็ยังมีคนนู้นคนนี้เวียนมาเยี่ยมมาทักทาย บางทีก็มีญาติขับรถมาจากต่างจังหวัดก็มักจะมาแวะเยี่ยมหรือนอนค้าง

พี่ชายและพี่สาวแม้จะคนละพ่อก็มักจะมาเยี่ยมที่บ้านอยู่บ่อยๆ  บางครั้งก็พาเราไปอยู่ด้วยในช่วงปิดเทอม (เราคือลูกคนสุดท้อง  อายุห่างจากพี่ 10 กว่าปี)

เมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนก็เริ่มล้มหายตายจาก จนเราอายุได้ 19 แม่ก็มาจากไปอีกคน หลังจากวันนั้นผู้คนที่เคยเข้ามาในชีวิตก็ค่อยๆหายไป

บ้านที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนตอนนี้เงียบกริบไร้เสียงเจี้ยวจ้าว หน้าบ้านมีเพียงแค่รถที่สัญจรไปมา ไม่มีใครมาหาหลายปีแล้ว พ่อที่เกษียณก็เริ่มป่วย ในบ้านเต็มไปด้วยความเหงา พี่สาวกับพี่ชายที่เคยมาเยี่ยมบ่อยๆก็หายไปไร้การติดต่อ

มารู้ข่าวจากญาติอีกที ก็ตอนที่เขาโทรมาบอกข่าวร้ายว่าพี่ชายเราเสียแล้ว งานศพก็ไม่ได้ไปเพราะเขาโทรมาหลังจากที่เผาศพ

ทุกครั้งที่เห็นรูปคนในครอบครัวก็มักจะทำให้คิดถึงอดีต อยากกลับไปมีความสุขแบบนั้นอีกจังเลยค่ะ ตอนนี้มันเหงาและโดดเดี่ยวเหลือเกิน