ตอนนี้ทางผู้แต่งได้จัดทำเป็นนิยายเสียง หากท่านใดอยากเปลี่ยนบรรยากาศการอ่านมาเป็นฟังเพลินๆตอนรถติดหรือทานข้าว
เราจะรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง เพราะเป็นการพากย์ลงนิยายเสียงครั้งแรกในชีวิต!
อาจจะอ่านเร็วไปหน่อยต้องขออภัยทุกท่านไว้ ณ ที่นี่ค่ะ
ยังไงฝากกดติดตามช่องด้วยนะคะ จะแต่งเรื่องสั้นแนวนี้อีกเรื่อยๆค่ะ
ส่วนทางกระทู้ หากมีตรงไหนพิมพ์ผิด กราบขออภัยค่ะ
ขอสงวนสิทธิ์ในการคัดลอก ดัดแปลง แก้ไข ในทุกกรณี หากฝ่าฝืนจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย
เรื่อง : สิงร่างแฟนใหม่
โดย : แม่มดสาวเล่าเรื่อง
“ไม่จริงใช่ไหม เชน!” ปิ่นร้องไห้ลั่นกลางงานศพ
ร่างของเธอแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ยังดีที่เพื่อนฝูง และ ญาติที่มาร่วมงาน คอยพยุงตัวเธอเอาไว้ ปิ่นยังรับไม่ได้กับการจากไปของ
เชน แฟนหนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะเป็นคนเสเพล เจ้าชู้ ทั้งติดเที่ยวกลางคืน กินเหล้าเมากลับบ้านมาทุกวัน ทั้งยังแอบนอกใจเธออยู่บ่อยครั้ง แต่ด้วยความผูกผันที่ทั้ง 2 ต่างก็เป็นแฟนคนแรกของกันและกัน รักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แม้เชนจะทำตัวแย่แค่ไหน แต่เขาก็จะกลับมาง้อปิ่นเสมอ และเธอ ก็พร้อมที่จะให้อภัย แต่ครั้งนี้เชนไม่กลับมา... เขาจากไปด้วยอุบัติเหตุรถมอร์เตอร์ไซต์พลิกคว่ำ จากการเมาแล้วขับ ซึ่งปิ่นคอยเตือนอยู่เสมอว่าอันตราย แต่เขาก็ไม่เคยฟังคำเตือนของเธอ
แม้ปิ่นจะได้ฟังจากเพื่อนๆอยู่หลายครั้ง ถึงพฤติกรรมแย่ๆ ทรงแบดบอยของเชน มีเสียงติชิน นินทามาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว ว่าเชนนั้นไม่คู่ควรกับสาวนิสัยดี อ่อนหวาน และขยันขันแขงอย่างปิ่น เพราะเชนเหมือนอยู่ขั้วตรงข้ามกับปิ่นทุกอย่าง ทั้งเป็นเด็กเกเร ไม่เอาการเอางาน และเจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่เหมือนกันเพียงอย่างเดียว คือทั้งคู่ ต่างก็มีหน้าตาที่โดดเด่น เป็นเดือนและดาวของโรงเรียน มีรุ่นพี่รุ่นน้องมาขอสารภาพรักไม่เว้นแต่ละวัน เด็กเกเรอย่างเชน อยากจะเด็ดดอกฟ้าของโรงเรียน จึงเอาชนะใจปิ่นอยู่นาน และเขาก็ทำสำเร็จ ทั้งคู่กลายเป็นคู่รักที่โดดเด่นที่สุดของโรงเรียน และทุกๆคนต่างก็แถบไม่เชื่อเลยว่าทั้งคู่นั้นจะไปกันรอด แต่ทว่า เชน และ ปิ่น ก็คบหากันได้ยาวนานจนถึงช่วงเรื่องจบมหาลัย และแต่งงานกันหลังจากเรียนจบปริญญาตรี... แม้จะมีเรื่องให้ทะเลาะกันอยู่บ้าง แต่ก็ดูจะรักกันมาก ไม่คิดเลยว่าฝ่ายชาย จะมาด่วนจากไปแบบนี้...
3 ปีแล้วที่เชนจากไป...
แต่ปิ่นก็ยังคงนอนร้องไห้ทุกวัน เธอยังคงทำใจไม่ได้ กับการจากไปของแฟนหนุ่มที่คบกันมานานตั้งแต่สมัยเรียน แม้ว่าตอนนี้ปิ่นจะมีหน้าที่การงานที่ดี แต่เธอ ก็ไม่เคยเปิดช่องว่างของหัวใจ ให้ใครได้เข้าไปแทนที่เชน แฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ...
“วันนี้ลางานได้นะปิ่น พี่อนุญาต” วายุ หัวหน้าของปิ่นพูดขึ้น หลังจากที่เห็นเธอ ยื่นเหม่ออยู่หน้าลิฟท์ของอาคารสำนักงานอยู่นาน
“ปิ่นไม่ได้เป็นอะไร สบายดีค่ะพี่วายุ” ปิ่นหันไปตอบหัวหน้าของเธอ ที่เดินทางมาถึงที่ทำงานในเวลาพร้อมๆกัน วายุเป็นหนุ่มร่างสูง สวมแว่นตาหนาเตอะ และใส่สูทเนียบอยู่ตลอด บ่งบอกได้ว่าเป็นคนที่จริงจังกับงานมาก แต่นอกเหนือจากเรื่องงาน ก็คงจะมีแต่ปิ่นนี่แหละ ที่วายุดูจะห่วงใยมากเป็นพิเศษ
“วันนี้ครบรอบวันเสียของแฟนปิ่นไม่ใช่หร่อ เห็นว่าเมื่อปีก่อนปิ่นทำบุญครบรอบวันเสียของแฟน ที่วัดแถวนี้น่ะ”
“พี่วายุจำได้ด้วยหร่อคะ พอดีปีที่แล้วตรงกับวันหยุดน่ะค่ะ แต่ปีนี้เอาไว้ไปทำบุญวันเสาร์ก็ได้ค่ะ”
“พี่เห็นปิ่นดูเหม่อๆเศร้าๆ วัดอยู่ตรงนี้เอง ให้พี่ไปไหว้พระทำบุญเป็นเพื่อนปิ่นเถอะนะ” วายุคว้ามือเรียวเล็กที่อยู่ตรงหน้า พากันเดินออกจากอาคารสำนักงานไปที่รถของวายุ ปิ่นทั้งแปลกใจ และ เกรงใจไปในคราวเดียวกัน ไม่คิดว่าหัวหน้าของเธอ ที่เป็นคนจริงจังกับงานเสมอ จะกล้าแหกกฏเพื่อเรื่องส่วนตัวของเธอได้ถึงขนาดนี้...
ปิ่น และ วายุ มาถึงที่วัด จัดแจงทำบุญ ถวายสังฆทาน และกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้แก่เชน เป็นกิจวัตรซึ่งปิ่นจะเป็นคนจัดการเรื่องทำบุญครบรอบให้เชนทุกปีหลังจากที่เขาเสีย เพราะพ่อแม่ของเชน แยกทางกันตั้งแต่เชนยังเด็ก มีเพียงย่าที่เลี้ยงดูเขามา แต่ท่านก็ได้จากไปตั้งแต่ช่วงที่เชนเรียนมัธยมแล้ว จึงมีเพียงปิ่นและเพื่อนสนิทของเชนไม่กี่คน ที่ยังแวะเวียนมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เชนที่วัดนี้เสมอ
เสร็จสิ้นจากการทำบุญ กรวดน้ำ ปิ่นก็เดินมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำในบริเวณวัด สายตาเศร้าหมองยังคงสะท้อนเด่นชัดไม่ต่างจากวันนี้เมื่อ 3 ปีที่แล้ว...
“ปิ่นมาโปรยอัฐิของเชนตรงนี้แหละค่ะ...พอเห็นแล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันผ่านมาไม่นานนี่เอง” ปิ่นระบายความรู้สึกที่มี เมื่อวายุเดินตามมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำ ทั้งความรู้สึกตกใจ เสียใจ ยังคงแจ่มชัดอยู่ในหัวของเธอ ราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน
ร่างสูงโปร่งวางมือที่ไหล่ของหญิงสาวเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ ได้แต่หวังว่าความเศร้าของหญิงสาวจะทุเลาลงไปบ้าง
“ให้พี่ได้ดูแลปิ่นเถอะนะ เริ่มต้นใหม่กันเถอะ” วายุพูดจบก็จ้องมองไปที่แววตาเศร้าๆของปิ่น อย่างจริงจัง แม้เขาจะเป็นคนนิ่งๆ ไม่เคยแสดงออกว่าจีบปิ่นอย่างออกนอกหน้า แต่ปิ่นเองก็จับสัญญาณได้ว่า หัวหน้าของเธอคอยเอาใจใส่เธอมากกว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆมาตลอด แต่ปิ่นก็ยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้เสมอ...
“ขอเวลาให้ปิ่นอีกหน่อยนะคะ...” หนนี้เธอเปิดใจให้วายุมากขึ้น หลังจากได้เห็นความอ่อนโยนที่เขาทำให้กับเธอในวันนี้ แต่เธอก็ยังคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าจะเปิดใจให้กับความรักครั้งใหม่
(ต่อที่คอมเม้นนะคะ)
เรื่องสั้นโรแมนติก แฟนตาซี ดราม่า "สิงร่างแฟนใหม่" โดย แม่มดสาวเล่าเรื่อง
แม้ปิ่นจะได้ฟังจากเพื่อนๆอยู่หลายครั้ง ถึงพฤติกรรมแย่ๆ ทรงแบดบอยของเชน มีเสียงติชิน นินทามาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว ว่าเชนนั้นไม่คู่ควรกับสาวนิสัยดี อ่อนหวาน และขยันขันแขงอย่างปิ่น เพราะเชนเหมือนอยู่ขั้วตรงข้ามกับปิ่นทุกอย่าง ทั้งเป็นเด็กเกเร ไม่เอาการเอางาน และเจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไร สิ่งที่เหมือนกันเพียงอย่างเดียว คือทั้งคู่ ต่างก็มีหน้าตาที่โดดเด่น เป็นเดือนและดาวของโรงเรียน มีรุ่นพี่รุ่นน้องมาขอสารภาพรักไม่เว้นแต่ละวัน เด็กเกเรอย่างเชน อยากจะเด็ดดอกฟ้าของโรงเรียน จึงเอาชนะใจปิ่นอยู่นาน และเขาก็ทำสำเร็จ ทั้งคู่กลายเป็นคู่รักที่โดดเด่นที่สุดของโรงเรียน และทุกๆคนต่างก็แถบไม่เชื่อเลยว่าทั้งคู่นั้นจะไปกันรอด แต่ทว่า เชน และ ปิ่น ก็คบหากันได้ยาวนานจนถึงช่วงเรื่องจบมหาลัย และแต่งงานกันหลังจากเรียนจบปริญญาตรี... แม้จะมีเรื่องให้ทะเลาะกันอยู่บ้าง แต่ก็ดูจะรักกันมาก ไม่คิดเลยว่าฝ่ายชาย จะมาด่วนจากไปแบบนี้...
3 ปีแล้วที่เชนจากไป...
แต่ปิ่นก็ยังคงนอนร้องไห้ทุกวัน เธอยังคงทำใจไม่ได้ กับการจากไปของแฟนหนุ่มที่คบกันมานานตั้งแต่สมัยเรียน แม้ว่าตอนนี้ปิ่นจะมีหน้าที่การงานที่ดี แต่เธอ ก็ไม่เคยเปิดช่องว่างของหัวใจ ให้ใครได้เข้าไปแทนที่เชน แฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ...
“วันนี้ลางานได้นะปิ่น พี่อนุญาต” วายุ หัวหน้าของปิ่นพูดขึ้น หลังจากที่เห็นเธอ ยื่นเหม่ออยู่หน้าลิฟท์ของอาคารสำนักงานอยู่นาน
“ปิ่นไม่ได้เป็นอะไร สบายดีค่ะพี่วายุ” ปิ่นหันไปตอบหัวหน้าของเธอ ที่เดินทางมาถึงที่ทำงานในเวลาพร้อมๆกัน วายุเป็นหนุ่มร่างสูง สวมแว่นตาหนาเตอะ และใส่สูทเนียบอยู่ตลอด บ่งบอกได้ว่าเป็นคนที่จริงจังกับงานมาก แต่นอกเหนือจากเรื่องงาน ก็คงจะมีแต่ปิ่นนี่แหละ ที่วายุดูจะห่วงใยมากเป็นพิเศษ
“วันนี้ครบรอบวันเสียของแฟนปิ่นไม่ใช่หร่อ เห็นว่าเมื่อปีก่อนปิ่นทำบุญครบรอบวันเสียของแฟน ที่วัดแถวนี้น่ะ”
“พี่วายุจำได้ด้วยหร่อคะ พอดีปีที่แล้วตรงกับวันหยุดน่ะค่ะ แต่ปีนี้เอาไว้ไปทำบุญวันเสาร์ก็ได้ค่ะ”
“พี่เห็นปิ่นดูเหม่อๆเศร้าๆ วัดอยู่ตรงนี้เอง ให้พี่ไปไหว้พระทำบุญเป็นเพื่อนปิ่นเถอะนะ” วายุคว้ามือเรียวเล็กที่อยู่ตรงหน้า พากันเดินออกจากอาคารสำนักงานไปที่รถของวายุ ปิ่นทั้งแปลกใจ และ เกรงใจไปในคราวเดียวกัน ไม่คิดว่าหัวหน้าของเธอ ที่เป็นคนจริงจังกับงานเสมอ จะกล้าแหกกฏเพื่อเรื่องส่วนตัวของเธอได้ถึงขนาดนี้...
ปิ่น และ วายุ มาถึงที่วัด จัดแจงทำบุญ ถวายสังฆทาน และกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้แก่เชน เป็นกิจวัตรซึ่งปิ่นจะเป็นคนจัดการเรื่องทำบุญครบรอบให้เชนทุกปีหลังจากที่เขาเสีย เพราะพ่อแม่ของเชน แยกทางกันตั้งแต่เชนยังเด็ก มีเพียงย่าที่เลี้ยงดูเขามา แต่ท่านก็ได้จากไปตั้งแต่ช่วงที่เชนเรียนมัธยมแล้ว จึงมีเพียงปิ่นและเพื่อนสนิทของเชนไม่กี่คน ที่ยังแวะเวียนมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เชนที่วัดนี้เสมอ
เสร็จสิ้นจากการทำบุญ กรวดน้ำ ปิ่นก็เดินมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำในบริเวณวัด สายตาเศร้าหมองยังคงสะท้อนเด่นชัดไม่ต่างจากวันนี้เมื่อ 3 ปีที่แล้ว...
“ปิ่นมาโปรยอัฐิของเชนตรงนี้แหละค่ะ...พอเห็นแล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่ามันผ่านมาไม่นานนี่เอง” ปิ่นระบายความรู้สึกที่มี เมื่อวายุเดินตามมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำ ทั้งความรู้สึกตกใจ เสียใจ ยังคงแจ่มชัดอยู่ในหัวของเธอ ราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน
ร่างสูงโปร่งวางมือที่ไหล่ของหญิงสาวเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ ได้แต่หวังว่าความเศร้าของหญิงสาวจะทุเลาลงไปบ้าง
“ให้พี่ได้ดูแลปิ่นเถอะนะ เริ่มต้นใหม่กันเถอะ” วายุพูดจบก็จ้องมองไปที่แววตาเศร้าๆของปิ่น อย่างจริงจัง แม้เขาจะเป็นคนนิ่งๆ ไม่เคยแสดงออกว่าจีบปิ่นอย่างออกนอกหน้า แต่ปิ่นเองก็จับสัญญาณได้ว่า หัวหน้าของเธอคอยเอาใจใส่เธอมากกว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆมาตลอด แต่ปิ่นก็ยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้เสมอ...
“ขอเวลาให้ปิ่นอีกหน่อยนะคะ...” หนนี้เธอเปิดใจให้วายุมากขึ้น หลังจากได้เห็นความอ่อนโยนที่เขาทำให้กับเธอในวันนี้ แต่เธอก็ยังคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าจะเปิดใจให้กับความรักครั้งใหม่
(ต่อที่คอมเม้นนะคะ)