ดิฉันมีความรู้สึกหดหู่กับชีวิตบ่อยครั้ง ช่วงนี้เกิดถี่ขึ้นมาก หลายปีมาแล้วที่มีความคิดว่า อยากพอแล้วกับชีวิตนี้ อยากให้มันจบเสียที แต่ไม่ได้อยากทำให้มันจบเอง เพียงแต่รู้สึกว่าถ้ามันถึงจุดสิ้นสุดของมันเองโดยเร็ว ก็คงดี มันคงจะเป็นความว่างเปล่าที่เบาแสนเบา
แต่สุดท้ายก็รู้สึกว่า ถ้าชีวิตเราจบลง แล้วคนที่ยังมีชีวิตอยู่เขาจะเสียใจแค่ไหน ทั้งพ่อแม่ คุณย่า คุณยายอีกทั้งสามีเรา สุดท้ายก็ได้แค่ฝืน อดทนต่อไปกับการมีชีวิตอยู่
ขอปูพื้นข้อมูลเบื้องต้น
ตอนนี้ดิฉันอยู่ในวัย 30 ตอนต้น พึ่งข้ามมาวัย 30 ได้ปีกว่าๆ เรียน ป.เอก ที่อังกฤษ ใกล้จบแล้ว สอบผ่านแล้วเหลือแค่ส่งเล่มฉบับแก้ไข
ตอนนี้ก็ทำงานเป็น postdoc researcher ด้วย งานค่อนข้างหนัก เสดค่ำแบบทุ่มสองทุ่ม เป็นส่วนใหญ่ อีกทั้งต้องรีบแก้เล่มวิทยานิพนธ์ และเขียนเปเปอร์ด้วย รายได้ถือว่าดีปานกลาง มีเงินใช้ มีเงินเก็บ มีเงินส่งให้ที่บ้าน ก็ถือว่าไม่ได้ขัดสนอะไร
จดทะเบียนแล้วกับสามีชาวต่างชาติที่พบกันที่นี่ อยู่กันมา 4 ปีกว่าแล้ว รักกันดี ไม่มีทะเลาะหนักๆเลยสักครั้ง สามีน่ารัก เอาใจใส่ ทำงานดี รายได้มั่นคง
เรื่องด้วยที่ได้ทุนมาเรียน ท้ายที่สุดอีก 1 ปีหลังหมดสัญญากับงานที่นี่ จึงต้องกลับเมืองไทย เพื่อไปทำงานใช้ทุน แฃะแฟนก็ยินดีจะกลับไปด้วย
มาถึงตรงนี้ก็ดูเหมือนว่า ก็ไม่มีอะไรแย่นี่นา ใช่ไหมคะ
ดิฉันก็คิดอยู่หลายๆครั้ง ว่าชีวิตมันก็ไม่ได้แย่ ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมาย แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้
รู้สึกว่าชีวิตมันเต็มไปด้วย การดิ้นรน ต่อสู้ ทุกๆครั้งที่ตื่นก็รู้สึกว่าต้องออกไปฝ่าฟัน สู้รบปรบมือกับสิ่งต่างๆ มากมาย ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ มันอ่อนล้า ไม่มี motivation ใดใดเลย หดหู่ และพร้อมที่จะยอมแพ้อยู่ตลอดเวลา
มองไปในอนาคต ก็รู้สึกว่าความ struggling ในชีวิตมนุษย์มันไม่มีวันสิ้นสุดเลย ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ จบงานนี้ก็มีงานหน้า จบหน้าที่นี้ก็มีหน้าที่อื่นๆอีก มีความหวัง มีเป้าหมาย แล้วท้ายที่สุดมันก็ดูจะไม่มีความหมายอะไรเลย จะหนีไปทางไหน ก็เห็นแต่ความ struggling ไม่ว่าจะเป็นช่วงไหนๆ ของชีวิต เมื่อก่อน ตอนนี้ หรือ อนาคต
สุดท้ายนี้ ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย ว่าจะมีความสุขกับชีวิตได้อย่างไร ทำยังงัยถึงจะตื่นขึ้นมาพร้อมเรี่ยวแรงที่จะไปเผชิญกับโลกได้ จึงตัดสินใจมาถามความเห็นของทุกคนที่นี่ค่ะ
เป็นเหมือนกันบ้างไหมคะ
ทำอย่างไรดีคะ ทำอย่างไรถึงจะมีความสุข
ทำอย่างไรดีคะ ถึงจะไม่อยากให้ชีวิตมันจบ
อยากมีความสุขกับชีวิต ทำอย่างไรดีคะ
แต่สุดท้ายก็รู้สึกว่า ถ้าชีวิตเราจบลง แล้วคนที่ยังมีชีวิตอยู่เขาจะเสียใจแค่ไหน ทั้งพ่อแม่ คุณย่า คุณยายอีกทั้งสามีเรา สุดท้ายก็ได้แค่ฝืน อดทนต่อไปกับการมีชีวิตอยู่
ขอปูพื้นข้อมูลเบื้องต้น
ตอนนี้ดิฉันอยู่ในวัย 30 ตอนต้น พึ่งข้ามมาวัย 30 ได้ปีกว่าๆ เรียน ป.เอก ที่อังกฤษ ใกล้จบแล้ว สอบผ่านแล้วเหลือแค่ส่งเล่มฉบับแก้ไข
ตอนนี้ก็ทำงานเป็น postdoc researcher ด้วย งานค่อนข้างหนัก เสดค่ำแบบทุ่มสองทุ่ม เป็นส่วนใหญ่ อีกทั้งต้องรีบแก้เล่มวิทยานิพนธ์ และเขียนเปเปอร์ด้วย รายได้ถือว่าดีปานกลาง มีเงินใช้ มีเงินเก็บ มีเงินส่งให้ที่บ้าน ก็ถือว่าไม่ได้ขัดสนอะไร
จดทะเบียนแล้วกับสามีชาวต่างชาติที่พบกันที่นี่ อยู่กันมา 4 ปีกว่าแล้ว รักกันดี ไม่มีทะเลาะหนักๆเลยสักครั้ง สามีน่ารัก เอาใจใส่ ทำงานดี รายได้มั่นคง
เรื่องด้วยที่ได้ทุนมาเรียน ท้ายที่สุดอีก 1 ปีหลังหมดสัญญากับงานที่นี่ จึงต้องกลับเมืองไทย เพื่อไปทำงานใช้ทุน แฃะแฟนก็ยินดีจะกลับไปด้วย
มาถึงตรงนี้ก็ดูเหมือนว่า ก็ไม่มีอะไรแย่นี่นา ใช่ไหมคะ
ดิฉันก็คิดอยู่หลายๆครั้ง ว่าชีวิตมันก็ไม่ได้แย่ ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมาย แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้
รู้สึกว่าชีวิตมันเต็มไปด้วย การดิ้นรน ต่อสู้ ทุกๆครั้งที่ตื่นก็รู้สึกว่าต้องออกไปฝ่าฟัน สู้รบปรบมือกับสิ่งต่างๆ มากมาย ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ มันอ่อนล้า ไม่มี motivation ใดใดเลย หดหู่ และพร้อมที่จะยอมแพ้อยู่ตลอดเวลา
มองไปในอนาคต ก็รู้สึกว่าความ struggling ในชีวิตมนุษย์มันไม่มีวันสิ้นสุดเลย ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ จบงานนี้ก็มีงานหน้า จบหน้าที่นี้ก็มีหน้าที่อื่นๆอีก มีความหวัง มีเป้าหมาย แล้วท้ายที่สุดมันก็ดูจะไม่มีความหมายอะไรเลย จะหนีไปทางไหน ก็เห็นแต่ความ struggling ไม่ว่าจะเป็นช่วงไหนๆ ของชีวิต เมื่อก่อน ตอนนี้ หรือ อนาคต
สุดท้ายนี้ ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย ว่าจะมีความสุขกับชีวิตได้อย่างไร ทำยังงัยถึงจะตื่นขึ้นมาพร้อมเรี่ยวแรงที่จะไปเผชิญกับโลกได้ จึงตัดสินใจมาถามความเห็นของทุกคนที่นี่ค่ะ
เป็นเหมือนกันบ้างไหมคะ
ทำอย่างไรดีคะ ทำอย่างไรถึงจะมีความสุข
ทำอย่างไรดีคะ ถึงจะไม่อยากให้ชีวิตมันจบ