สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากๆแล้วเขาเป็นคนที่sensitiveแล้วก็emotionalมากๆและเราเป็นคนที่พูดไม่เก่ง ปลอบยิ่งไม่เก่วเข้าไปใหญ่แต่พอรู้ว่าเพื่อนมีจุดอ่อนเรื่องนี้เราเลยพยายามปรับให้เขาค่ะ ด้วยความที่เขามีปัญหาครอบครัวและเรื่องเรียนบ่อยๆเขาจึงชอบมาระบายให้เราฟัง ซึ่งเราไม่ได้มีปัญหาตรงนี้เลย ปัญหามันอยู่ที่ว่าเวลาเรารับฟังเสร็จเราก็พยายามจะให้กำลังใจเขาค่ะ บางเรื่องที่มันเป็นปัญหาภายในเราก็จะไม่ไปแตะต้องมันมากหรือถ้าบางทีเป็นปัญหาที่ไม่ได้ซีเรียสมากเราก็จะเสนอทางแก้ปัญหาให้ค่ะ แต่พอเวลาเราให้กำลังใจไปหรือเสนอทางแก้ปัญหาไปเขาก็ตัดบทเราตลอดเลยค่ะ เช่น
"วันนี้ไปสอบมา แต่ข้อสอบออกไม่ตรงที่อ่านเลย อุตส่าห์นั่งอ่านมาเป็นสิบๆเล่ม คนในบ้านก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย"
"พ่อแม่และคนอื่นเขาก็คงเห็นแล้วว่าแกพยายามมากจริงๆ ทำได้เท่านี้มันก็เก่งมากแล้วเว้ย แกทำเต็มที่แล้ว"
"ก็ทำเต็มที่แต่มันได้แค่นี้ไง คนอื่นเขาก็เห็นแค่ว่าเราพยายามแต่ผลสุดท้ายการที่เราทำไม่ได้มันคือคำตอบอ่ะ"
อันนี้ตัวอย่างแรกที่เจอมาจริงๆค่ะ ตอนนั้นเราจุกมาก สงสารเพื่อรก็สงสารแต่ทำไมมันรู้สึกเหมือนเขากลับมาแว้งเราก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เราก็แค่ยากให้กำลังใจ
อีกอันคือ
"วันนี้เหนื่อยมากเลย ต้องอ่าหนังสือเพื่อไปแก้ข้อสอบ ต้องทำเหมือนเดิมอีกรอบ"
"วันนี้เราก็ไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวจะไปพักละ เป็นกำลังใจให้นะแกถ้ารู้สึกล้าก็พักหรือถ้ารู้สึกไม่ดีก็หาอะไรหวานๆกินนะ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น"
"ไม่มีอารมณ์กินหรอก แค่ต้องอ่านหนังสือก็ไม่มีอารมณ์ทำอะไรแล้ว"
และอีกหลายๆเหตุการณ์ที่ไม่ได้ยกตัวอย่างแต่พอเสนออะไรไปเขาก็จะตอบกลับมาเสมอว่า"ขอบคุณ"แต่จะตามหลังด้วยคำพวกนี้ตลอด "ไม่ได้" "ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก" "ถ้ามันได้ก็คงทำไปนานแล้ว" "เคยทำแล้วแต่มันไม่ได้" "ทำไม่ได้" คำถามในหัวเราคือแล้วจะให้เราทำยังไงในเมื่อเราช่วยได้เท่าที่เราช่วยแล้วแต่เขาไม่เคยรับมัน เราก็ไม่รู้ว่าเราพิมพ์แบบนี้มันดูเป็นสิ่งที่ไปสอนเขาแล้วทำให้เขาหงุดหงิดไหม แต่ในมุมเราเราแต่เป็นห่วงจริงๆ บางทีเราก็แค่อยากให้เขารับกำลังใจที่เราตั้งใจให้ไปแค่นั้นเองค่ะ ตอบเรามาก็พอว่า"ขอบคุณนะ"ที่ไม่ต้องมีอะไรตามหลัง เราเริ่มท้อแล้วค่ะ คิดอยู่ว่าเราควรบอกเพื่อนยังไงดีหรือว่ามันผิดที่ตัวเราเอง
เพื่อนๆพี่ๆช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ
เราให้กำลังใจเพื่อนที่กำลังเศร้าแต่เพื่อนเคยไม่รับมันเลย
"วันนี้ไปสอบมา แต่ข้อสอบออกไม่ตรงที่อ่านเลย อุตส่าห์นั่งอ่านมาเป็นสิบๆเล่ม คนในบ้านก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย"
"พ่อแม่และคนอื่นเขาก็คงเห็นแล้วว่าแกพยายามมากจริงๆ ทำได้เท่านี้มันก็เก่งมากแล้วเว้ย แกทำเต็มที่แล้ว"
"ก็ทำเต็มที่แต่มันได้แค่นี้ไง คนอื่นเขาก็เห็นแค่ว่าเราพยายามแต่ผลสุดท้ายการที่เราทำไม่ได้มันคือคำตอบอ่ะ"
อันนี้ตัวอย่างแรกที่เจอมาจริงๆค่ะ ตอนนั้นเราจุกมาก สงสารเพื่อรก็สงสารแต่ทำไมมันรู้สึกเหมือนเขากลับมาแว้งเราก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เราก็แค่ยากให้กำลังใจ
อีกอันคือ
"วันนี้เหนื่อยมากเลย ต้องอ่าหนังสือเพื่อไปแก้ข้อสอบ ต้องทำเหมือนเดิมอีกรอบ"
"วันนี้เราก็ไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวจะไปพักละ เป็นกำลังใจให้นะแกถ้ารู้สึกล้าก็พักหรือถ้ารู้สึกไม่ดีก็หาอะไรหวานๆกินนะ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น"
"ไม่มีอารมณ์กินหรอก แค่ต้องอ่านหนังสือก็ไม่มีอารมณ์ทำอะไรแล้ว"
และอีกหลายๆเหตุการณ์ที่ไม่ได้ยกตัวอย่างแต่พอเสนออะไรไปเขาก็จะตอบกลับมาเสมอว่า"ขอบคุณ"แต่จะตามหลังด้วยคำพวกนี้ตลอด "ไม่ได้" "ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก" "ถ้ามันได้ก็คงทำไปนานแล้ว" "เคยทำแล้วแต่มันไม่ได้" "ทำไม่ได้" คำถามในหัวเราคือแล้วจะให้เราทำยังไงในเมื่อเราช่วยได้เท่าที่เราช่วยแล้วแต่เขาไม่เคยรับมัน เราก็ไม่รู้ว่าเราพิมพ์แบบนี้มันดูเป็นสิ่งที่ไปสอนเขาแล้วทำให้เขาหงุดหงิดไหม แต่ในมุมเราเราแต่เป็นห่วงจริงๆ บางทีเราก็แค่อยากให้เขารับกำลังใจที่เราตั้งใจให้ไปแค่นั้นเองค่ะ ตอบเรามาก็พอว่า"ขอบคุณนะ"ที่ไม่ต้องมีอะไรตามหลัง เราเริ่มท้อแล้วค่ะ คิดอยู่ว่าเราควรบอกเพื่อนยังไงดีหรือว่ามันผิดที่ตัวเราเอง
เพื่อนๆพี่ๆช่วยให้คำแนะนำหน่อยนะคะ