ผมต้องบอกก่อน สายเลือดหรือครอบครัวของผม มีแค่แม่คนเดียว ตอนแรกผมทำงานอยู่ชลบุรี แล้วด้วยความที่แม่ผมเริ่มแก่ลง และอยู่ตัวคนเดียว ผมเลยต้องกลับมาดูแลแม่ แต่หลังจากกลับมาผมก็ตกงานยาวๆเลย1ปี ด้วยความที่เป็นบ้านนอก งานมันเลยหายาก แล้วจังหวัดผมเนี้ยเส้นสายมันหนักมาก หนักถึงขั้นร้องเรียนกันจนเป็นเรื่องปกติเวลาสอบ
ผมก็อยากไปอยู่กรุงเทพนะครับ แต่กลัวจะตกงานอีก เพราะตอนที่ไปทำงานที่ชลบุรี คือเพื่อนพากันไปทำหลังเรียนจบ แล้วก็ออกกันไปหมด(ผมออกคนสุดท้าย) จะอยู่ต่อก็ช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย จะไปก็ไม่รู้จะรอดไหม แม่ผมเริ่มบ่นว่าไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง เพราะปีนี้60กว่าแล้ว ผมจะไปก็กลัวแม่จะเป็นอะไร เพราะไม่มีใครดูเลย ผมไม่อยากมานั่งรู้สึกผิดทีหลัง ผมจะอยู่ก็รู้สึกผิดที่ช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย มันเหมือนรู้อยู่แก่ใจอ่ะ ว่าลูกคนเดียวที่ไม่มีพ่อ แทนที่จะอยู่ดูแลแม่ เวลาแม่ไปสวนก็ได้แผลมาตลอด ล่าสุดเกือบโดนมะพร้าวล่นใส่ ผมนิใจหายมากเลย ผมเคยคิดนะว่าอยากลองขายโจ้ก ขายข้าวผัด เป็นร้านแผงลอยเล็กๆ ตามตลาด แต่ทุนผมไม่มีเลย ที่อยู่ได้แค่ ทุกวันนี้แม่ขายของได้วันละ100กว่าบาท ไหนจะต้องค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ตอีก จะไปอยู่กรุงเทพ เชื่อผมไหม ผมต้องไปแบบบัตรคนจนอ่ะ ไม่รู้จะพักที่ไหนยังไงด้วย เพราะไม่มีเงินจะไปหาที่พัก จะยืมก็อย่างที่บอก ญาติก็ไม่มี
บางถามผมว่าแม่มีสวนทำไมผมไม่ช่วยงานแม่ในสวน : เหตุผลแรก สวนนี้เป็นของตากับยาย แม่อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เลยรักมีตากับยายเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เลยทำให้หวงทุกอย่างที่เป็นของตากับยาย แม้แต่รูปตาสักใบก็ไม่ให้ผมจับ
เหตุผลที่2 คือแม่ผมอ่ะ ทำงานโรงงานมาตลอด เป็นคนที่ขยันมากๆ คือระหว่างทำก็ปล่อยเงินกู้ พักกลางวันก็เอามาม่ากับกาแฟมาขาย ทุกโอทีคือเอาหมด วันหยุดไม่เคยหยุด พอเกษียณออกมาก็หยุดทำงานไม่ได้ ปลูกนั้นขายนี่ไปเรื่อย คือเป็นคนที่หยุดทำงานไม่ได้แบบจริงๆเลย แล้วก็ไม่ยอมให้ผมช่วยด้วย
อีกเหตุผลที่ผมไม่อยากทิ้งแม่ไปไหน เพราะผมไม่ได้โตมากับแม่ ผมอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวนี่แหละ แล้วพอแม่เกษียณกลับมา ผมก็ไปอยู่ที่อื่น ผมมีแค่แม่คนเดียวที่เหลืออยู่ ผมอยากอยู่กับแม่ให้นานๆ อยากมองดูแม่ในทุกวัน อยากเห็นว่าแม่เป็นอย่างไรบ้าง ผมเคยถามแม่นะว่าถ้ามีบ้านที่กรุงเทพ แม่จะไปอยู่ด้วยกันไหม แม่บอกว่า"แม่สร้างบ้านหลังนี้มาด้วยตัวคนเดียว บนที่ของตากับยาย แม่จะอยู่ที่นี่จนนาทีสุดท้าย" เอาจริงๆช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมสับสนกับชีวิตมากว่าจะทำอย่างไร ผมทำได้แค่คิดในแง่ดีว่า มันคงเป็นเบญจเพสละมั้ง รอผ่านปีนี้ไปก็คงจะดีขึ้น แต่ผมก็ไม่เห็นทางที่จะไปต่อเลย ผมควรทำเช่นไร
ผมกลับมาอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ ก็ตกงานอีก ผมควรทำเช่นไรดีครับ
ผมก็อยากไปอยู่กรุงเทพนะครับ แต่กลัวจะตกงานอีก เพราะตอนที่ไปทำงานที่ชลบุรี คือเพื่อนพากันไปทำหลังเรียนจบ แล้วก็ออกกันไปหมด(ผมออกคนสุดท้าย) จะอยู่ต่อก็ช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย จะไปก็ไม่รู้จะรอดไหม แม่ผมเริ่มบ่นว่าไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง เพราะปีนี้60กว่าแล้ว ผมจะไปก็กลัวแม่จะเป็นอะไร เพราะไม่มีใครดูเลย ผมไม่อยากมานั่งรู้สึกผิดทีหลัง ผมจะอยู่ก็รู้สึกผิดที่ช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย มันเหมือนรู้อยู่แก่ใจอ่ะ ว่าลูกคนเดียวที่ไม่มีพ่อ แทนที่จะอยู่ดูแลแม่ เวลาแม่ไปสวนก็ได้แผลมาตลอด ล่าสุดเกือบโดนมะพร้าวล่นใส่ ผมนิใจหายมากเลย ผมเคยคิดนะว่าอยากลองขายโจ้ก ขายข้าวผัด เป็นร้านแผงลอยเล็กๆ ตามตลาด แต่ทุนผมไม่มีเลย ที่อยู่ได้แค่ ทุกวันนี้แม่ขายของได้วันละ100กว่าบาท ไหนจะต้องค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ตอีก จะไปอยู่กรุงเทพ เชื่อผมไหม ผมต้องไปแบบบัตรคนจนอ่ะ ไม่รู้จะพักที่ไหนยังไงด้วย เพราะไม่มีเงินจะไปหาที่พัก จะยืมก็อย่างที่บอก ญาติก็ไม่มี
บางถามผมว่าแม่มีสวนทำไมผมไม่ช่วยงานแม่ในสวน : เหตุผลแรก สวนนี้เป็นของตากับยาย แม่อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เลยรักมีตากับยายเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เลยทำให้หวงทุกอย่างที่เป็นของตากับยาย แม้แต่รูปตาสักใบก็ไม่ให้ผมจับ
เหตุผลที่2 คือแม่ผมอ่ะ ทำงานโรงงานมาตลอด เป็นคนที่ขยันมากๆ คือระหว่างทำก็ปล่อยเงินกู้ พักกลางวันก็เอามาม่ากับกาแฟมาขาย ทุกโอทีคือเอาหมด วันหยุดไม่เคยหยุด พอเกษียณออกมาก็หยุดทำงานไม่ได้ ปลูกนั้นขายนี่ไปเรื่อย คือเป็นคนที่หยุดทำงานไม่ได้แบบจริงๆเลย แล้วก็ไม่ยอมให้ผมช่วยด้วย
อีกเหตุผลที่ผมไม่อยากทิ้งแม่ไปไหน เพราะผมไม่ได้โตมากับแม่ ผมอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวนี่แหละ แล้วพอแม่เกษียณกลับมา ผมก็ไปอยู่ที่อื่น ผมมีแค่แม่คนเดียวที่เหลืออยู่ ผมอยากอยู่กับแม่ให้นานๆ อยากมองดูแม่ในทุกวัน อยากเห็นว่าแม่เป็นอย่างไรบ้าง ผมเคยถามแม่นะว่าถ้ามีบ้านที่กรุงเทพ แม่จะไปอยู่ด้วยกันไหม แม่บอกว่า"แม่สร้างบ้านหลังนี้มาด้วยตัวคนเดียว บนที่ของตากับยาย แม่จะอยู่ที่นี่จนนาทีสุดท้าย" เอาจริงๆช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมสับสนกับชีวิตมากว่าจะทำอย่างไร ผมทำได้แค่คิดในแง่ดีว่า มันคงเป็นเบญจเพสละมั้ง รอผ่านปีนี้ไปก็คงจะดีขึ้น แต่ผมก็ไม่เห็นทางที่จะไปต่อเลย ผมควรทำเช่นไร