บทกลอน: กรอบของสี ดีเลว สุขทุกข์กลางๆ

สวมเสื้อขาว  สีดำ  กระเด็นใส่
ก็บอกไปว่าสกปรกเปรอะ
สวมเสื้อดำ  สีขาว  กระเด็นเลอะ 
เสื้อก็เขลอะขละไปใช่เช่นกัน

สีขาวแทน  สิ่งดีสี  บริสุทธิ์
สีดำฉุด  ไปทางร้าย  ทำลายขวัญ
ใครสักคน  ไปตีความ  นิยามมัน
เลยผูกพัน  คนเชื่อตาม  นิยามนั้น

ไม่มีใคร  ถูกผิด  คิดแบบไหน
เชื่อตามใคร  หรือจะไป  คิดใหม่ฝัน
ขึ้นกับกรอบ  ที่มองอยู่  ต้องรู้ทัน
มันแปรผัน  พื้นและสี  ที่กระเด็น

ดำขาวเทา  อ่อนเข้มฤา  หรือสีอื่น
จะแช่มชื่น  โศกเศร้า  เพราะเราเห็น
คิดตีความ  ให้ใจสุข  ทุกข์ลำเค็ญ
หรือคิดเป็น  กลางๆ  ช่างหัวมัน

(เรื่องเล่าจากผู้สูงวัย ให้หลานฟัง)