++ เคยไหมที่ครั้งนึงเราอยากจะกลับไปในที่ที่เราเคยจากมาเพื่อย้อนรำลึกถึงวันเวลาเก่า ๆ ++
++ ครั้งนี้เป็นทริปที่มีเรื่องราวอยู่ปลายทาง ทริปอุดรรำลึกสมัยแม่ไปคลอดพี่ชายคนโตที่อุดรธานีเมื่อปี 2511 แม่ถามว่ามันเปลี่ยนไปเยอะหรือยัง นกอีก๋อยเองก็ตอบไม่ได้เพราะที่ไปล่าสุดทุกอย่างก็ดูเจริญไปหมดแล้ว ถนนหนทางยิ่งไม่ต้องพูดถึง อุดรธานีเป็นจังหวัดทางภาคอิสานที่เจริญมาก ๆ ขนาดว่ามีสนามบินลงจอดก็คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ++
++ ทุกการเดินทางที่มี สว. ไปด้วย ต้องทำรายละเอียดคร่าวๆ เอาไว้บอกกล่าวกับช่วยให้อ้ายกากปักหมุดใน GPS เป้าหมายชัดเจนและไม่ต้องมัวมางมหาข้อมูลว่าจะไปไหนต่อ หรือสถานีต่อไปคือที่ไหน ++
++ แม่พูดถึง อ.ชานุมาน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นอำเภอที่ถูกแยกไปอยู่ในจังหวัดอำนาจเจริญ พูดถึงหนองประจักษ์ อันนี้บอกเลยคุ้นชื่อมาก แม่พูดถึงโรงพยาบาลหนองประจักษ์ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่จะไปคลอดพี่ชายคนโตแต่สุดท้ายคลอดกับหมอตำแยแทน..โอ๊ยยยย แหมะ 555 ++
++ อุดรธานีสำหรับตัวก๋อยเองจริงๆ ก็เคยไปมาอยู่สักสองสามครั้งตั้งแต่จำความได้ ครั้งแรกที่ไปอุดรก็ไปเที่ยวหาพ่อที่ชานุมานนี่แหละ (พ่อเป็นทหารที่ต้องย้ายไปประจำการตามจังหวัดต่าง ๆ) ตอนนั้นก๋อยก็น่าจะยังอยู่ชั้นอนุบาล บอกเลยว่าความทรงจำช่วงนั้นเลือนลางมาก..ส่วนครั้งถัดมาไปเพราะมีภารกิจต้องไปประชุม และครั้งล่าสุดที่ไปคือไปคำชะโนด (อันหลังสุดอยากไปดูเกาะลอยน้ำ) ++
++ เมื่อแม่บอกว่าพาแม่ไปทีแม่อยากไปอุดรฯ เราจะรออะไรอีกล่ะก็ไปกันเลยสิจ๊ะ..
20 ม.ค. 67 - 07.00 น. เริ่มออกเดินทาง และเรามาถึงอุดรบ่ายนิด ๆ อากาศดีมาก ถึงจะมีแดดแต่อากาศไม่ร้อนเลย..ดีใจมากถึงมากที่สุดที่ได้พาพ่อกับแม่มารำลึกความหลังเมื่อครั้งอยู่อุดรฯ ++
++ ตอนนั้นพ่อกับแม่เช่าบ้านอยู่แถว ๆ หนองประจักษ์
พ่อมองหาจุดที่เคยมาประจำการในช่วงทหารอเมริกันเข้ามาตั้งฐานทัพ
อเมริกานำความเจริญเข้ามามากมาย..รวมถึงสนามบิน
และพ่อเรียกบ้านที่เคยมาทำงานกับทหารอเมริกันว่า “บ้านดำ” ++
เราพยายามสอบถามตามหาเผื่อเจอร่องรอยอะไรบ้าง หรือจะเจอใครสักคนที่พอจะบอกเล่าเก้าสิบถึงช่วงเวลานั้น..แต่ก็ไม่พบ
บัดนี้บ้านดำไม่มีแล้วเพราะถูกรื้อและเปลี่ยนเป็นคลินิก
ส่วนบ้านที่แม่เคยเช่าอยู่ก็กลายเป็นโรงแรม
.............................
ปล. ใครมีภาพบ้านดำอนุเคราะห์ส่งหาก๋อยหลังไมค์จะขอบคุณมาก ๆ เลย เพราะอยากเห็นเหมือนกันว่าดำจริงป่าว และเชื่อว่าพ่อก็อยากจะเห็นภาพบ้านดำอีกครั้ง
++ ความทรงจำทุก ๆ ช่วงช่างมีคุณค่าและมีความหมาย ไม่ว่าจะดีหรือร้ายมันก็คือเรื่องราวที่เราเติบโตผ่านมันมา ++
++ ไม่เป็นไรหรอก เพราะภารกิจพาแม่กับพ่อมาอุดรถือว่าสิ้นสุดแล้ว..เวลายาวนานกว่า 55 ปี จะพบร่องรอยอะไรเหลืออยู่อีกเล่านอกจากความทรงจำที่เล่าต่อลูกสืบหลาน ++
++ ก่อนไปโรงแรม ก๋อยแวะซื้อไส้กรอกร้าน ปุ๊ ปา ปา ย่า แถวหนองสิม ซึ่งก๋อยเคยบอกอ้ายกากว่าถ้ามาอุดรอีกให้พาไปกินไส้กรอกร้านนี้ด้วย สมใจแล้วจ้า อร่อยเหมือนเดิมเลย..งั่ม ๆ ๆ
++ ส่วนนี่คือแก๊งค์เด็กเจ้าถิ่นที่มานั่งตกปลา เห็นเราคนต่างถิ่นก็เดินเข้ามาขอให้ถ่ายรูปให้แถมลากน้องหมามาเข้ากล้องอีกต่างหาก ++
21 ม.ค. 67 - มื้อเช้าของเราคือกาแฟกับข้าวหลามที่ซื้อมาจากพิษณุโลก ทำให้เวลามีมากพอให้เดินทางไปเที่ยวคำชะโนดซึ่งอยู่ห่างไปประมาณ 1.5- 2 ชม. เท่านั้น และเรามาถึงคำชะโนดราว 08.30 น. ซึ่งคนยังไม่มาก..เรียกว่าฟิน ๆ กันไปแม่สุขใจพ่อแฮปปี้ นกอีก๋อยก็ใจฟูแล้วจ้า
++ ก่อนกลับแวะกินมื้อก่อนเที่ยงร้านอาหารอิสานริมทาง อร่อยทุกจาน ต้มขมรสชาติแปลกปากและแตกต่างจากที่เคยกินร้านไหน ๆ แซ่บอีกแล้วววว ++
ปล. โรงแรมนี้อารมณ์แนวธุรกิจครอบครัวแบบว่าบริหารกันเองมีพ่อ แม่ ลูก..ที่จอดรถน้อยไปนิด แต่เจ้าของดูแลดีดุจญาติมิตรเลยทีเดียว
++ จบไปอีกทริปแบบ สว. สไตล์ สั้นๆ กระชับๆ เน้นไปยังจุดหมายเลยไม่ต้องแวะหลายที่..สำหรับคนที่จะไปอุดรแนะนำเลยจ้า เมืองใหญ่ คนใจดี แถมอาหารก็อร่อยด้วยจ้าาาาา .. ++
เที่ยวอุดรธานี..รำลึกความหลังแบบ สว. สไตล์ (20-21 ม.ค. 67)
++ ครั้งนี้เป็นทริปที่มีเรื่องราวอยู่ปลายทาง ทริปอุดรรำลึกสมัยแม่ไปคลอดพี่ชายคนโตที่อุดรธานีเมื่อปี 2511 แม่ถามว่ามันเปลี่ยนไปเยอะหรือยัง นกอีก๋อยเองก็ตอบไม่ได้เพราะที่ไปล่าสุดทุกอย่างก็ดูเจริญไปหมดแล้ว ถนนหนทางยิ่งไม่ต้องพูดถึง อุดรธานีเป็นจังหวัดทางภาคอิสานที่เจริญมาก ๆ ขนาดว่ามีสนามบินลงจอดก็คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ++
++ แม่พูดถึง อ.ชานุมาน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นอำเภอที่ถูกแยกไปอยู่ในจังหวัดอำนาจเจริญ พูดถึงหนองประจักษ์ อันนี้บอกเลยคุ้นชื่อมาก แม่พูดถึงโรงพยาบาลหนองประจักษ์ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่จะไปคลอดพี่ชายคนโตแต่สุดท้ายคลอดกับหมอตำแยแทน..โอ๊ยยยย แหมะ 555 ++
20 ม.ค. 67 - 07.00 น. เริ่มออกเดินทาง และเรามาถึงอุดรบ่ายนิด ๆ อากาศดีมาก ถึงจะมีแดดแต่อากาศไม่ร้อนเลย..ดีใจมากถึงมากที่สุดที่ได้พาพ่อกับแม่มารำลึกความหลังเมื่อครั้งอยู่อุดรฯ ++
พ่อมองหาจุดที่เคยมาประจำการในช่วงทหารอเมริกันเข้ามาตั้งฐานทัพ
อเมริกานำความเจริญเข้ามามากมาย..รวมถึงสนามบิน
และพ่อเรียกบ้านที่เคยมาทำงานกับทหารอเมริกันว่า “บ้านดำ” ++
ส่วนบ้านที่แม่เคยเช่าอยู่ก็กลายเป็นโรงแรม
.............................
++ ไม่เป็นไรหรอก เพราะภารกิจพาแม่กับพ่อมาอุดรถือว่าสิ้นสุดแล้ว..เวลายาวนานกว่า 55 ปี จะพบร่องรอยอะไรเหลืออยู่อีกเล่านอกจากความทรงจำที่เล่าต่อลูกสืบหลาน ++
++ ส่วนนี่คือแก๊งค์เด็กเจ้าถิ่นที่มานั่งตกปลา เห็นเราคนต่างถิ่นก็เดินเข้ามาขอให้ถ่ายรูปให้แถมลากน้องหมามาเข้ากล้องอีกต่างหาก ++
ปล. ผู้บ่าวอุดรนี่หล่อคักแทะ ๆ
++ และก็ไม่ลืมว่าพักที่ไหนดีก็อยากจะมารีวิวโรงแรมให้เค้าสักหน่อย ++