ไม่มีความสุขเวลากินข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว

สวัสดีค่ะ 
หัวกระทู้ดูย้อนแย้งมั้ยคะ

จริงๆ แล้วการกินข้าวพร้อมหน้ากับคนในครอบครัวมันก็ต้องมีความสุขสิ

เราก็คิดแบบนั้นค่ะ ตั้งแต่ได้งานต่างจังหวัด เลยขับรถเพื่อมาหาครอบครัวทุกอาทิตย์ เพราะก่อนหน้านี้อยู่บ้านเดียวกับเขาตลอด พอเราเข้าวัยทำงาน พ่อแม่ก็เริ่มแก่ลง เลยคิดถึง
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดค่ะ

บทสนทนาเวลาพร้อมหน้ากันคือคำพูดแรงๆ และอารมณ์ที่คนในครอบครัวพูดใส่กัน
ตอนกินข้าว คำพูดหลายครั้งทำนองว่าที่เป็นลูกไม่เคยดีพอในสายตาพวกเขาเลยค่ะ บางครั้งก็ต้องฟังเรื่องลบ ๆ เพราะพ่อก็ด่าแม่ ส่วนแม่ก็มาบ่นพ่อให้ฟัง
รู้สึกว่าพ่อแม่เปลี่ยนไปมาก คิดเยอะ คิดไปไกล บางทีเราพูดอีกย่าง แต่ไปตีความอีกอย่างแล้วสุดท้ายเราก็ผิด คงน่าจะวัยทองด้วยมั้งคะ 
ถึงจะอยากเปิดใจคุยตรง ๆ ว่าบางทีเราไม่โอเคนะ แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยค่ะ อยากพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะรู้อยู่ค่ะว่าเราจะต้องทะเลาะแน่ ๆ 
หลัง ๆ เลยนั่งร้องไห้คนเดียวตลอดค่ะ 

เอาเข้าจริงมันรู้สึกเศร้าในใจค่ะ ไม่ใช่แค่เฉพาะกินข้าวหรอกค่ะ เวลาไปเที่ยวกับครอบครัวก็เป็น
จนบางครั้งเราก็คิดว่า หรือเราควรห่างให้มากกว่านี้ดี คุยแค่ไลน์พอ 

เราอยากใช้เวลากับครอบครัว แต่พอได้ลองใช้ดูแล้ว กลับไม่ได้รู้สึกมีความสุขเท่าไรค่ะ

ขอบคุณนะคะที่มาอ่านในสิ่งที่เราระบาย