เข้าใจว่าคนเขียนกฏหมายไม่ต้องการให้กฎหมายมีไว้แก้แค้น และต้องการคืนคนดีสู่สังคม  แต่เหนือสิ่งอื่นใดกฎหมายนั้นควรเน้นเรื่องความยุติธรรมมาเป็นเรื่องสูงสุด  สูงกว่าการได้ประโยชน์ของคนกลุ่มใดๆหรือคนหมู่ใดๆ

 
เหยื่อผู้บริสุทธิ์ที่ถูกฆ่าตายไม่มีสิทธิร้องขอชีวิตใดๆ  หลายกรณีก่อนตายเหยื่อผู้บริสุทธิ์ต้องดิ้นทุรนทุรายตายอย่างทรมาน  ด้วยการบีบคอ ข่มขืน ทุบหัว ถ่วงน้ำ  กระหน่ำแทง กระหน่ำยิง  รัดคอ หรือซ้อมทรมาน  การประหารชีวิตจึงไม่ควรมองว่าเมื่อประหารแล้วจะทำให้คนเกรงกลัวต่อการกระทำผิดหรือไม่   หรือจำนวนการทำผิดจะน้อยลงหรือไม่(นั่นมันเป็นแค่การมองถึงประโยชน์ของกลุ่มคนหรือหมู่คน)  แต่การลงโทษฆาตกรอย่างสาสม มันคือการคืน “ความยุติธรรม”ให้เหยื่อผู้บริสุทธิ์และครอบครัวอย่างถึงที่สุด

ตลอด 10กว่าปีที่ผ่านมาประเทศไทยมีการประหารชีวิตจริงแค่ครั้งเดียว  ทั้งที่หากติดตามข่าวสารบ้านเมืองมีผู้บริสุทธิ์ถูกฆ่าตายทุกวี่ทุกวัน   การดึงเวลาไว้จนคนที่ถูกตัดสินประหารชีวิตถูกลดโทษเป็นเหลือแค่จำคุกตลอดชีวิตเนื่องในโอกาสสำคัญ   มันคือความอยุติธรรมอย่างที่สุดของกฏหมายประเทศไทย เพราะในที่สุดมันก็จะถูกลดโทษจนออกมาเดินตลาดเหมือนชาวบ้านคนอื่นด้วยการพ้นผิด