ได้ดูข่าวที่คนชราถูกทอดทิ้ง หรือครอบครัวที่ต้องดูแลผู้ป่วยจนคิดสั้นบ่อยๆ ทำให้นึกถึงครอบครัวตัวเองค่ะ
สามีเราดูแลแม่ที่ป่วยติดเตียงมา2ปีจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า
เริ่มจากก่อนที่จะติดเตียง ป่วยเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท เริ่มจะเดินได้ลำบาก ตอนนั้นอายุประมาณ78 คุณหมอแนะนำให้ผ่าตัดใส่เหล็กยึดไว้ เมื่อผ่าตัดเสร็จ แผลหายดีก็เริ่มทำกายภาพ
แต่ด้วยความที่ไม่ได้เดินมาเป็นเดือนจึงไม่ยอมฝึกค่ะ
ไม่ให้ความร่วมมือในการทำกายภาพ และพอครอบครัวจะช่วยทำให้ก็จะมีดราม่ากันทุกวัน ดุว่าด่าทอ เหมือนการทำกายภาพ จะเป็นการทรมานร่างกายเค้า
พอไปหาหมอตามนัดแต่ละครั้ง พัฒนาการจึงแย่ลง และก็เดินไม่ได้
ต่อมาไม่กี่เดือนแผลผ่าตัดเกิดอักเสบขึ้น เราไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร เพราะอยู่ๆ ค่าน้ำตาลที่ไม่เคยสูงก็สูงจัด จนต้องฉีดอินซูลิน (เมื่อแอดมิดอยู่ รพ.) หมอจึงตัดสินใจผ่าเอาเหล็กที่ใส่ไว้ออกทั้งหมด อยู่ในภาวะโคม่าหลายวัน เพราะฉี่ไม่ออก
เมื่ออาการดีขึ้น จนกลับบ้านได้ ปัญหาที่ตามมาคือ ฉี่เองไม่ได้ต้องคาสายสวน และไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งเอง
จนทำกายภาพไม่ได้อีกเลยค่ะ อยู่ในสภาพที่นอนทั้งวัน จนกว่าจะมีใครจับลุกขึ้นนั่ง แต่สามารถพลิกตัวไปมาได้
ทางบ้านจะอุ้มมานั่งวีลแชร์เพื่อกินข้าว พาไปอาบน้ำขับถ่ายที่ห้องน้ำทุกวันค่ะ
ความร่วมมือในการกายภาพ=0
จะใช้มือหยิบทานข้าว เล่นโทรศัพท์ กดรีโมททีวี และล่งตัวเองเวลาอาบน้ำ
เมื่อเวลาผ่านไป ขาก็ลีบเล็กลง
แขนก็เริ่มลีบเล็ก และไหล่ติด เราช่วยกันฝึกให้ยกแขนบ้าง ทำไม่ได้ค่ะ ไม่ยอมร่วมมือใดๆ
ดึงดราม่าตลอด
ผ่านไปเกือบ 2 ปี ปีนี้อายุจะเข้าสู่ 81 และคนดูแลเริ่มเหนื่อยล้าสุดๆค่ะ
เช้า เตรียม อาหาร เช็ดตัว กินข้าว ไปทำงาน
กลางวัน ขับรถกลับบ้าน พามาทานข้าว
เย็น ทานข้าว อุ้มไปอาบน้ำ ฯลฯ
และผู้ป่วยติดเตียงติดเชื้อบ่อยมาก การไปหาหมอกลางดึกเป็นเรื่องปกติ
จนกระทั่งคนดูแลเริ่มมีอาการป่วยค่ะ นอนไม่หลับ สะดุ้งตื่นบ่อย หูแว่ว (เหมือนโดนเรียกหรือถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ แต่จริงๆไม่มี) ความสุขในบ้านหายไปเรื่อยๆ เสียงหัวเราะน้อยลง ดราม่ารายวัน
จนท้ายที่สุดที่เราได้ยินว่า เลิกงานไม่อยากกลับบ้านเลย .ไม่รู้กลับไปจะเจออะไรอีก อยากหายไปเลย ไม่อยากอยู่แล้ว 😭
เราพาสามีไปพบจิตแพทย์แล้วค่ะ
ตอนนี้รักษาด้วยยา เพื่อหวังว่าจะดีขึ้น
และตอนนี้ทางบ้านก็ตัดสินใจพาแม่เข้าไปอยู่ศูนย์ดูแลฯ
เพื่อรักษากาย&ใจตัวเองค่ะ
ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่การรักตัวเอง ทำให้ตัวเองได้เข้มแข็งขึ้น มันน่าจะทำให้อะไรๆดีขึ้น
เล่าสู่กันฟังค่ะ
ดูแลผู้ป่วยติดเตียงจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า (กระทู้เล่าสู่กันฟัง)
สามีเราดูแลแม่ที่ป่วยติดเตียงมา2ปีจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า
เริ่มจากก่อนที่จะติดเตียง ป่วยเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท เริ่มจะเดินได้ลำบาก ตอนนั้นอายุประมาณ78 คุณหมอแนะนำให้ผ่าตัดใส่เหล็กยึดไว้ เมื่อผ่าตัดเสร็จ แผลหายดีก็เริ่มทำกายภาพ
แต่ด้วยความที่ไม่ได้เดินมาเป็นเดือนจึงไม่ยอมฝึกค่ะ
ไม่ให้ความร่วมมือในการทำกายภาพ และพอครอบครัวจะช่วยทำให้ก็จะมีดราม่ากันทุกวัน ดุว่าด่าทอ เหมือนการทำกายภาพ จะเป็นการทรมานร่างกายเค้า
พอไปหาหมอตามนัดแต่ละครั้ง พัฒนาการจึงแย่ลง และก็เดินไม่ได้
ต่อมาไม่กี่เดือนแผลผ่าตัดเกิดอักเสบขึ้น เราไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร เพราะอยู่ๆ ค่าน้ำตาลที่ไม่เคยสูงก็สูงจัด จนต้องฉีดอินซูลิน (เมื่อแอดมิดอยู่ รพ.) หมอจึงตัดสินใจผ่าเอาเหล็กที่ใส่ไว้ออกทั้งหมด อยู่ในภาวะโคม่าหลายวัน เพราะฉี่ไม่ออก
เมื่ออาการดีขึ้น จนกลับบ้านได้ ปัญหาที่ตามมาคือ ฉี่เองไม่ได้ต้องคาสายสวน และไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งเอง
จนทำกายภาพไม่ได้อีกเลยค่ะ อยู่ในสภาพที่นอนทั้งวัน จนกว่าจะมีใครจับลุกขึ้นนั่ง แต่สามารถพลิกตัวไปมาได้
ทางบ้านจะอุ้มมานั่งวีลแชร์เพื่อกินข้าว พาไปอาบน้ำขับถ่ายที่ห้องน้ำทุกวันค่ะ
ความร่วมมือในการกายภาพ=0
จะใช้มือหยิบทานข้าว เล่นโทรศัพท์ กดรีโมททีวี และล่งตัวเองเวลาอาบน้ำ
เมื่อเวลาผ่านไป ขาก็ลีบเล็กลง
แขนก็เริ่มลีบเล็ก และไหล่ติด เราช่วยกันฝึกให้ยกแขนบ้าง ทำไม่ได้ค่ะ ไม่ยอมร่วมมือใดๆ
ดึงดราม่าตลอด
ผ่านไปเกือบ 2 ปี ปีนี้อายุจะเข้าสู่ 81 และคนดูแลเริ่มเหนื่อยล้าสุดๆค่ะ
เช้า เตรียม อาหาร เช็ดตัว กินข้าว ไปทำงาน
กลางวัน ขับรถกลับบ้าน พามาทานข้าว
เย็น ทานข้าว อุ้มไปอาบน้ำ ฯลฯ
และผู้ป่วยติดเตียงติดเชื้อบ่อยมาก การไปหาหมอกลางดึกเป็นเรื่องปกติ
จนกระทั่งคนดูแลเริ่มมีอาการป่วยค่ะ นอนไม่หลับ สะดุ้งตื่นบ่อย หูแว่ว (เหมือนโดนเรียกหรือถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ แต่จริงๆไม่มี) ความสุขในบ้านหายไปเรื่อยๆ เสียงหัวเราะน้อยลง ดราม่ารายวัน
จนท้ายที่สุดที่เราได้ยินว่า เลิกงานไม่อยากกลับบ้านเลย .ไม่รู้กลับไปจะเจออะไรอีก อยากหายไปเลย ไม่อยากอยู่แล้ว 😭
เราพาสามีไปพบจิตแพทย์แล้วค่ะ
ตอนนี้รักษาด้วยยา เพื่อหวังว่าจะดีขึ้น
และตอนนี้ทางบ้านก็ตัดสินใจพาแม่เข้าไปอยู่ศูนย์ดูแลฯ
เพื่อรักษากาย&ใจตัวเองค่ะ
ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่การรักตัวเอง ทำให้ตัวเองได้เข้มแข็งขึ้น มันน่าจะทำให้อะไรๆดีขึ้น
เล่าสู่กันฟังค่ะ