เรามีเรื่องอยากจะถามหน่อยค่ะไม่รู้เราคิดมากไปรึป่าว
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงน่ะค่ะขอสมมติว่าชื่อเอแล้วกันนะคะ
เรากับเอพึ่งมาสนิทกันช่วงปี 1 น่ะค่ะเวลาไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกันตลอดเลยค่ะ
แต่ช่วงที่อาจารย์พาไปดูงานนอกสถานที่เอมักจะไปกับคนอื่นตลอดเลยไม่ชวนเราไปด้วย
เราก็มักจะไปคนเดียวตลอด(เราก็เดินตามเอแล้วนะคะแต่เหมือนเอไม่สนใจเราเลยน่ะค่ะ)
ช่วงตอนไปเรียนเอก็มักจะไปหาเพื่อนคนอื่นค่ะซึ่งเราก็จะบอกเอตลอดว่าจะเข้าไปในห้องเรียนรอนะประมาณนี้แต่พอเอเดินเข้ามาในห้องก็จะเมินไม่คุยกับเราค่ะมักจะเป็นแบบนี้ตลอดซึ่งเราก็จะเป็นฝ่ายคุยก่อนด้วยค่ะไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าโกรธเราหรืออะไร
ถึงช่วงฝึกงานพี่ๆที่นั่นก็จะคุยกับเอตลอดแต่เราก็ไม่ซีเรียสนะคะเพราะพี่ๆก็มาคุยกับเราบ้าง
พอผ่านไปสักพักก็มีเพื่อนฝึกงานจากม.อื่นมาฝึกงานค่ะแต่เพื่อนคนนี้มักจะไปกับเอหรือคุยกับเอตลอดเลยเราก็คุยด้วยนะคะเข้าหาแล้วแต่เพื่อนคนนี้ไม่สนใจเราเลยค่ะเวลาไปไหนก็ชวนแต่เอไปไม่ชวนเราไปด้วยเราก็เลยไม่ค่อยอยากไปด้วยเท่าไหร่เพราะมันรู้สึกแบบบอกไม่ถูกน่ะค่ะแต่เอก็ไม่ชวนเรานะคะก็ไปกับเพื่อนคนนี้กันแค่สองคน
ช่วงที่พี่ๆพาไปดูงานต่างจังหวัดเอก็จะไปกับเพื่อนคนนี้ตลอดเลยเราก็เลยต้องเดินไปคนเดียว(สองคนนั้นเดินไปแบบไม่ดูว่าเราเดินตามหลังมาด้วย)ช่วงที่ดูงานเราก็คุยกับเอแต่เอชอบทำหน้าไม่พอใจหรือเต็มใจที่จะคุยกับเราเลยค่ะเอก็จะเดินไปหาเพื่อนคนนั้นแล้วก็คุยกับแค่สองคนอย่างสนุกสนานตอนขึ้นรถไปดูงานที่จังหวัดอื่นเอก็มักจะเมินเราไม่คุยกับเราแต่ไปคุยกับเพื่อนคนนั้นค่ะ
เราต้องรู้สึกยังไงหรอคะเราก็มีน้อยใจบ้างที่ทำไมต้องให้เราเข้าหาตลอดเลยทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดช่วงที่เอเมินเราเราก็ต้องเข้าหาแบบนี้เราควรเรียกคนแบบนี้ว่าเพื่อนมั้ยคะหรือคบแค่ให้เรียนจบก็พอคะ
หรือใครพอจะมีวิธีปล่อยวางเรื่องแบบนี้
บ้างมั่ยคะ
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ
เพื่อนกันจริงรึป่าว
คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึงน่ะค่ะขอสมมติว่าชื่อเอแล้วกันนะคะ
เรากับเอพึ่งมาสนิทกันช่วงปี 1 น่ะค่ะเวลาไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกันตลอดเลยค่ะ
แต่ช่วงที่อาจารย์พาไปดูงานนอกสถานที่เอมักจะไปกับคนอื่นตลอดเลยไม่ชวนเราไปด้วย
เราก็มักจะไปคนเดียวตลอด(เราก็เดินตามเอแล้วนะคะแต่เหมือนเอไม่สนใจเราเลยน่ะค่ะ)
ช่วงตอนไปเรียนเอก็มักจะไปหาเพื่อนคนอื่นค่ะซึ่งเราก็จะบอกเอตลอดว่าจะเข้าไปในห้องเรียนรอนะประมาณนี้แต่พอเอเดินเข้ามาในห้องก็จะเมินไม่คุยกับเราค่ะมักจะเป็นแบบนี้ตลอดซึ่งเราก็จะเป็นฝ่ายคุยก่อนด้วยค่ะไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าโกรธเราหรืออะไร
ถึงช่วงฝึกงานพี่ๆที่นั่นก็จะคุยกับเอตลอดแต่เราก็ไม่ซีเรียสนะคะเพราะพี่ๆก็มาคุยกับเราบ้าง
พอผ่านไปสักพักก็มีเพื่อนฝึกงานจากม.อื่นมาฝึกงานค่ะแต่เพื่อนคนนี้มักจะไปกับเอหรือคุยกับเอตลอดเลยเราก็คุยด้วยนะคะเข้าหาแล้วแต่เพื่อนคนนี้ไม่สนใจเราเลยค่ะเวลาไปไหนก็ชวนแต่เอไปไม่ชวนเราไปด้วยเราก็เลยไม่ค่อยอยากไปด้วยเท่าไหร่เพราะมันรู้สึกแบบบอกไม่ถูกน่ะค่ะแต่เอก็ไม่ชวนเรานะคะก็ไปกับเพื่อนคนนี้กันแค่สองคน
ช่วงที่พี่ๆพาไปดูงานต่างจังหวัดเอก็จะไปกับเพื่อนคนนี้ตลอดเลยเราก็เลยต้องเดินไปคนเดียว(สองคนนั้นเดินไปแบบไม่ดูว่าเราเดินตามหลังมาด้วย)ช่วงที่ดูงานเราก็คุยกับเอแต่เอชอบทำหน้าไม่พอใจหรือเต็มใจที่จะคุยกับเราเลยค่ะเอก็จะเดินไปหาเพื่อนคนนั้นแล้วก็คุยกับแค่สองคนอย่างสนุกสนานตอนขึ้นรถไปดูงานที่จังหวัดอื่นเอก็มักจะเมินเราไม่คุยกับเราแต่ไปคุยกับเพื่อนคนนั้นค่ะ
เราต้องรู้สึกยังไงหรอคะเราก็มีน้อยใจบ้างที่ทำไมต้องให้เราเข้าหาตลอดเลยทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดช่วงที่เอเมินเราเราก็ต้องเข้าหาแบบนี้เราควรเรียกคนแบบนี้ว่าเพื่อนมั้ยคะหรือคบแค่ให้เรียนจบก็พอคะ
หรือใครพอจะมีวิธีปล่อยวางเรื่องแบบนี้
บ้างมั่ยคะ
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ