ตามหัวเรื่องเลยค่ะ หนูมีลูก1คน หนูต้องเลี้ยงลูกคนเดียวแฟนก็ทำงานเป็นทหาร ตอนหนูคลอดมาแรกๆ ลูกหนูเป็นโคลิคร้องเวลาเดิมซ้ำๆคือ3-4ทุ่มกว่าๆ ซึ่งมันเป็นเวลาที่เขาควรนอนแล้ว เช้ามาหนูก็ออกมาขอโทษว่า ขอโทษนะคะที่น้องร้องดัง (พ่อน้องทำงานอยู่ยังไม่พัก) เขาก็ตอบมาว่าเออน่าอย่าคิดมากขยายปอดเด็กไม่ร้องอ่ะสิ่ถึงแปลก แต่พอเย็นวันนั้นมาเขาคุยโทรศัพท์กับลูกว่าห้องข้างๆลูกมันพึ่งออกร้องเสียงดังทุกคืนแทบไม่ได้นอน พอนานวันเข้าน้องเริ่มโต น้องเริ่มไม่ร้องกลางคืน เริ่มนอนยาว แต่อาจจะมีร้องบ้างนิดหน่อย พอลูกหนูได้7เดือน นางกำลังคลาน หนูเลี้ยงลูกคนเดียวเช่นเคยค่ะ หนูล้างขวดนม ลูกหนูร้องงอแงอยากนอนหนูคิดว่าไหนๆก็จะเสร็จละเอาให้เสร็จเลยดีกว่า เพราะหนูคิดว่าหนูอยู่แถบนั้นคนเดียวเพราะปกติเขาทำงานกลางวันกัน แล้วอยู่ดีๆวันนั้นข้างห้องตะโกนมาว่า เฮ้ยย ไม่ดูลูกหน่อยวะ ร้องโวยวายอยู่นั่นไม่คิดจะโอ๋ลูกหน่อยหรอ จะมีมาทำไมวะลูกอ่ะ มีทาก็มาเป็นภาระแบบนี้ชาวบ้านเขาลำคาญ หนูก็รู้สึกผิดแต่ทำอะไรไม่ได้เลยพูดออกไปว่า ขอโทษค่ะๆ หลังจาดนั้นมาจนลูกหนู1ขวบ2เดือนน้องน่าจะเล่นกับพ่อน้องมากไปกลางคืนน้องร้อง กรี๊ดผวาตกใจ เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง อุ้มก็ไม่หยุดร้องโอ๋ก็ไม่หยุดะาเดินก็ไม่หยุด พอหลังจากวันนั้นตอนเย็นเขาเรียกแฟนหนูไปคุยว่าถ้าลูกร้องก็บอกๆกันให้ดูลูกบ้างนะ ไม่ใช่สักปต่ว่าปล่อยให้ร้อง เด็กมันต้องการคนโแ๋คนกอด หนูเลยคิดในใจว่า เด็กร้องแบบอะไรก็เอาไม่อยู่คือต้องทำยังไงในเมื่อเด็กร้องแบบไม่เอาอะไรเลยจริงๆ หนูต้องแก้ปัญหานี้ยังไงคะ😔
#ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ