บทกลอน: อดเลย

ฉันแก่ ฉันเขลา ฉันยังทะลึ่ง ฉันจึง เดินตาม กิเลสหลากหลาย ฉันหวัง อยากได้ อะไรมากมาย เมื่อฉันตาย ได้กระดาษ แค่แผ่นเดียว ”มรณะบัตร“ ออกไว้ ให้หนึ่งแผ

ภิกษุ ในความหมายหนึ่งแสดงถึงภิกษุโดยเพศ คือ ผู้ที่สละอาคารบ้านเรือน สละวงศาคณาญาติ สละทรัพย์สมบัติ มุ่งสู่เพศบรรพชิต เพื่อศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญาขัดเกลากิเลสของตนเอง  ในพระวินัยที่พระพุทธเจ้า

ยิ้มบางบางให้เช้าใหม่ แต่หัวใจไม่สดใสเหมือนก่อน เรื่องที่เคยฝันไว้ไกลอัปสร กลับหล่นร่วงก่อนนอนทุกวัน ลมหายใจยังเดินหน้า แต่บางคราเหนื่อยล้าเกินกลั้น หัวเราะในวันที่ไร้รอยฝัน สะท้อนฉันที่ไม่เหมือนเดิม

คืนฝนพรำ ฉันขับรถกลับจากต่างจังหวัด ถนนมืดจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย แวะเข้าปั๊มน้ำมันเก่า ๆ ที่ดูเหมือนไม่มีใครใช้นานแล้ว ระหว่างเติมน้ำมัน…สายฝนเริ่มแรงขึ้น แล้วมีชายแก่คนหนึ่งเดินออกมาจากเงามืด

พอเกิดมา อ้าปากร้อง ฟ้องว่าทุกข์ ถ้าเป็นสุข คงยิ้มย่อง แก้มผ่องใส คงหัวเราะ เบิกบาน สำราญใจ จะร้องไห้ เสียงดังไป ทำไมกัน ขยับตัว แขนขา ไขว่คว้าหา สิ่งใดหนา เจ้าหวังไว้ หรือใฝ่ฝัน ตาปิดหลับ ยังควานหา

ม้านั่งเก่ามุมหนึ่งที่ในสวน เปิดสมุดทวนบทกลอนมาย้อนอ่าน สีกระดาษค่อนเหลืองเก็บเรื่องนาน กว่าสิบปีเลยผ่านฉันจดจำ บทกลอนไม่หวานซึ้งตราตรึงหรอก บทเย้าหยอกขุ่นเคืองทั้งเรื่องขำ บทที่แสนวุ่นวายหลายคนทำ บท