เราคบกับแฟนมา 4ปี ตลอดเวลา 3ปี
เราเรียนเเละอยู่คนละบ้านจะเจอกันเเค่ตอนเทศการเขาเป็นผู้ชายที่เอาใจใส่พูดเพาะนิสัยดีไม่เคยตะคอกไม่เคยใช้คำรุนเเรง พอปลายปีที่ 3
เราเรียนจบเลยตัดสินใจหมั้นกันเเละตกลงไปอยู่ด้วยกันเเละทำธุรกิจส่วนตัวพอเข้าปีที่4เขาเริ่มเปลี่ยนไปทะเลาะกันบ่อยขึ้นเริ่มไม่สนใจเริ่มใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกเริ่มไม่เหมือนเดิมเวลามีอะไรจะปรึกษาก็ไม่เคยปรึกษาได้ทั้งที่ผ่านมาเวลามีอะไรจะปรึกษาได้ทุกเรื่องเราก็เริ่มเหนื่อยเริ่มคิดไปต่างๆว่าเขาจะเริ่มเบื่อเราเเล้วหรอ ตั้งเเต่เราย้ายมาอยู่กับครอบครัวแฟน เราก็เริ่มอึดอัดเพราะแม่แฟนเป็นคนที่ชอบพูดเเทงใจชอบปะชดปะชันเวลาที่เราทำอะไรเล็กๆน้อยๆผิดไปหรือทำอะไรไม่พอใจแม่แฟนเเกจะชอบพูดเรื่องที่เราทำผิดเพียงเล็กน้อยก็จะพูดไม่หยุดใครมาก็จะพูดให้คนฟังตลอดจนเรารู้สึกน้อยใจ เวลาอยากได้หรืออยากทำอะไรแกจะไม่เคยบอกไม่เคยแนะนำคือแกจะให้ทำทั้งๆที่ไม่รู้พอเราทำผิดแกก็จะพูดปะชดใส่เเละชอบพูดให้ใครๆฟังตลอด เราเลยอยากไปปรึกษาแฟน แฟนก็จะพูดตลอดว่าให้เราอดทนทำให้ได้ พอผ่านมาและพอเราพูดว่าเเม่เเฟนเป็นแบบนี้แบบนี้เขาก็ไม่ได้เข้าข้างเเม่เขานะเเต่คือเเฟนเป็นผู้ชายที่ไม่เคยปลอบใจไม่เคยให้กำลังใจเวลาปรึกษาก็พูดแต่แบบนี้เเต่ก็เข้าใจนะว่าเขาเป็นคนกลางเเต่ทำไมเค้าถึงไม่เคยปลอบใจไม่เคยให้กำลังใจเราเลย พอจะเข้าปลายปีที่4แม่แฟนก็เหมือจะพูดอะไรเเรงขึ้นจะชอบพูดทำร้ายความรู้สึกเราตลอดเราก็ร้องไห้ทุกคืนแฟนก็มีหน้าที่ทำงานนอกบ้านกลับดึกบ้างบางวันก็กลับเช้าเเละก็ไม่มีเวลาให้เราเลยพักหลังๆเราก็ไม่กล้าระบายหรือปรึกษาเเฟนเพราะกลัวเเฟนคิดมากเราเลยได้แต่เก็บไว้แฟนเราก็ไม่เคยถามว่าเป็นไงบ้างไม่เคยสนใจอะไรเลย เราคิดมากทั้งเรื่องเเฟนเเละเรื่องแม่เเฟนจนบางทีเราก็เคยคิดว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่กับเเฟน บางทีก็อยากจะร้องไห้เเบบหนักๆเผื่อจะสบายใจมากขึ้น บางทีก็อยากตาย จนผ่านไปอีกวันก็ทะเลาะกับแฟนอีกเราเลยเดินออกจากบ้านเเฟนก็ไม่ตามเรา เดินไปเรื่อยๆจนไปถึงอีกหมู่บ้านนึงซึ่งห่างจากบ้านเเฟนประ32กิโลเราเดินไปเลื่อยจนจะเช้าเราเลยเเวะพักที่โตะหน้าร้านอาหารที่นึงเเละนั่งระบายความรู้สึกเเละนั่งทบทวนตนเองจะเอายังไงต่อนั่งร้องให้ใจนึงก็น้อยใจทำไมเขาไม่โทรหาไม่ตามหาเราเลย
พอเวลา 06:00น. แฟนเราก็โทรมาเราก็รีบรับสายอยากรู้ว่าเเฟนจะว่ายังไง คำเเรกที่ถามก็ถามว่า
แฟน: อยู่ไหน
เรา: อยู่บ้าน.....
แฟน:จะไปทำไม
เรา:จะกลับบ้าน🥹
แฟน:.......
เรา: เคยถามมั้ยว่าอยู่ไหนเคยตามหาเคยเป็นห่วงมั้ย เคยสนใจกันบ้างมั้ย เคยสนใจมั้ยว่าอยู่บ้านเป็นไงสบายใจยังคนอยู่บ้านเคยว่าอะไรอีกมั้ยไม่เคยถาม
แฟน:ก็ถามเเล้วไงจะไปทำไม เเล้วจะกลับบ้านหรือจะกลับบ้านแฟน
เรา.....
คือตอนนั้นมันพูดอะไรไม่ออกคือมันจุกไปหมดไม่คิดว่าเราหายไปทั้งคนจะถามเเค่นั้นเเละไม่เคยถามจะไปยังไงจะมายังไงทั้งๆที่รู้ว่าเราเดินมาคนเดียวได้เเต่บอก
แฟน: โทรหาเพื่อนให้เพื่อนมาส่งจะมาก็มาจะไปบ้านก็ไปถ้าเป็นคู่กันก็คงจะกลับมาเอง
คือเราไม่รู้จะทำไงต่อเราควรทำไงต่อทุกคน คือตอนนั่นเราอยากตายเเละไม่อยากอยู่เเล้วเพราะมีหลายเรื่องให้คิดมาก คือไม่หน้ามาอยู่กับแฟนเลยคือจะเอาไงกับชีวิตต่อดีทุกคน
แฟนไม่สนใจอยากรู้ว่าเค้ายังรักเราเหมือนเดิมมั้ย
เราเรียนเเละอยู่คนละบ้านจะเจอกันเเค่ตอนเทศการเขาเป็นผู้ชายที่เอาใจใส่พูดเพาะนิสัยดีไม่เคยตะคอกไม่เคยใช้คำรุนเเรง พอปลายปีที่ 3
เราเรียนจบเลยตัดสินใจหมั้นกันเเละตกลงไปอยู่ด้วยกันเเละทำธุรกิจส่วนตัวพอเข้าปีที่4เขาเริ่มเปลี่ยนไปทะเลาะกันบ่อยขึ้นเริ่มไม่สนใจเริ่มใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกเริ่มไม่เหมือนเดิมเวลามีอะไรจะปรึกษาก็ไม่เคยปรึกษาได้ทั้งที่ผ่านมาเวลามีอะไรจะปรึกษาได้ทุกเรื่องเราก็เริ่มเหนื่อยเริ่มคิดไปต่างๆว่าเขาจะเริ่มเบื่อเราเเล้วหรอ ตั้งเเต่เราย้ายมาอยู่กับครอบครัวแฟน เราก็เริ่มอึดอัดเพราะแม่แฟนเป็นคนที่ชอบพูดเเทงใจชอบปะชดปะชันเวลาที่เราทำอะไรเล็กๆน้อยๆผิดไปหรือทำอะไรไม่พอใจแม่แฟนเเกจะชอบพูดเรื่องที่เราทำผิดเพียงเล็กน้อยก็จะพูดไม่หยุดใครมาก็จะพูดให้คนฟังตลอดจนเรารู้สึกน้อยใจ เวลาอยากได้หรืออยากทำอะไรแกจะไม่เคยบอกไม่เคยแนะนำคือแกจะให้ทำทั้งๆที่ไม่รู้พอเราทำผิดแกก็จะพูดปะชดใส่เเละชอบพูดให้ใครๆฟังตลอด เราเลยอยากไปปรึกษาแฟน แฟนก็จะพูดตลอดว่าให้เราอดทนทำให้ได้ พอผ่านมาและพอเราพูดว่าเเม่เเฟนเป็นแบบนี้แบบนี้เขาก็ไม่ได้เข้าข้างเเม่เขานะเเต่คือเเฟนเป็นผู้ชายที่ไม่เคยปลอบใจไม่เคยให้กำลังใจเวลาปรึกษาก็พูดแต่แบบนี้เเต่ก็เข้าใจนะว่าเขาเป็นคนกลางเเต่ทำไมเค้าถึงไม่เคยปลอบใจไม่เคยให้กำลังใจเราเลย พอจะเข้าปลายปีที่4แม่แฟนก็เหมือจะพูดอะไรเเรงขึ้นจะชอบพูดทำร้ายความรู้สึกเราตลอดเราก็ร้องไห้ทุกคืนแฟนก็มีหน้าที่ทำงานนอกบ้านกลับดึกบ้างบางวันก็กลับเช้าเเละก็ไม่มีเวลาให้เราเลยพักหลังๆเราก็ไม่กล้าระบายหรือปรึกษาเเฟนเพราะกลัวเเฟนคิดมากเราเลยได้แต่เก็บไว้แฟนเราก็ไม่เคยถามว่าเป็นไงบ้างไม่เคยสนใจอะไรเลย เราคิดมากทั้งเรื่องเเฟนเเละเรื่องแม่เเฟนจนบางทีเราก็เคยคิดว่าทำไมเราถึงต้องมาอยู่กับเเฟน บางทีก็อยากจะร้องไห้เเบบหนักๆเผื่อจะสบายใจมากขึ้น บางทีก็อยากตาย จนผ่านไปอีกวันก็ทะเลาะกับแฟนอีกเราเลยเดินออกจากบ้านเเฟนก็ไม่ตามเรา เดินไปเรื่อยๆจนไปถึงอีกหมู่บ้านนึงซึ่งห่างจากบ้านเเฟนประ32กิโลเราเดินไปเลื่อยจนจะเช้าเราเลยเเวะพักที่โตะหน้าร้านอาหารที่นึงเเละนั่งระบายความรู้สึกเเละนั่งทบทวนตนเองจะเอายังไงต่อนั่งร้องให้ใจนึงก็น้อยใจทำไมเขาไม่โทรหาไม่ตามหาเราเลย
พอเวลา 06:00น. แฟนเราก็โทรมาเราก็รีบรับสายอยากรู้ว่าเเฟนจะว่ายังไง คำเเรกที่ถามก็ถามว่า
แฟน: อยู่ไหน
เรา: อยู่บ้าน.....
แฟน:จะไปทำไม
เรา:จะกลับบ้าน🥹
แฟน:.......
เรา: เคยถามมั้ยว่าอยู่ไหนเคยตามหาเคยเป็นห่วงมั้ย เคยสนใจกันบ้างมั้ย เคยสนใจมั้ยว่าอยู่บ้านเป็นไงสบายใจยังคนอยู่บ้านเคยว่าอะไรอีกมั้ยไม่เคยถาม
แฟน:ก็ถามเเล้วไงจะไปทำไม เเล้วจะกลับบ้านหรือจะกลับบ้านแฟน
เรา.....
คือตอนนั้นมันพูดอะไรไม่ออกคือมันจุกไปหมดไม่คิดว่าเราหายไปทั้งคนจะถามเเค่นั้นเเละไม่เคยถามจะไปยังไงจะมายังไงทั้งๆที่รู้ว่าเราเดินมาคนเดียวได้เเต่บอก
แฟน: โทรหาเพื่อนให้เพื่อนมาส่งจะมาก็มาจะไปบ้านก็ไปถ้าเป็นคู่กันก็คงจะกลับมาเอง
คือเราไม่รู้จะทำไงต่อเราควรทำไงต่อทุกคน คือตอนนั่นเราอยากตายเเละไม่อยากอยู่เเล้วเพราะมีหลายเรื่องให้คิดมาก คือไม่หน้ามาอยู่กับแฟนเลยคือจะเอาไงกับชีวิตต่อดีทุกคน