@ Amb, Himachal Pradesh  

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ เมื่อฉันกับเพื่อนใช้ช่วงเวลาที่ว่างจากงานแต่งพี่สาว ไปเดินเล่นรอบๆสถานที่จัดงานในหมู่บ้าน
ด้วยความมั่นใจในความเป็นทูตวัฒนธรรมไทย จึงเดินไปกันต้อยๆสองหน่อ โดยไม่มีไกด์ท้องถิ่นติดตาม

เราเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่อยู่ทางด้านหลังของบ้านงานแต่ง 
ตอนแรกเหมือนจะเป็นเนินเขาที่ทีหมู่บ้านเล็กๆตั้งอยู่ แต่ยิ่งเดินเข้าไป ก็ยิ่งพบว่าเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ที่ปลูกเป็นตึกเรียงรายกันเป็นทอดๆ
ไม่ใช่หมู่บ้านอย่างที่เราคุ้นเคย แต่เป็นสไตล์หมู่บ้านที่ได้รับวัฒนธรรมมาจากทางฝั่งตะวันตกที่ใช้ประโยชน์จากอาคารได้เต็มที่

เดินไปก็ถ่ายรูปไปแล้วเราก็ไปเจอเพื่อนใหม่เป็นกลุ่มชาวอินเดียท้องถิ่น ที่เข้ามาทักทายเรา เซย์ไฮ ด้วยภาษาอังกฤษ
เรายิ้มทักทาย จากนั้นก็ปรากฎเพื่อนๆอีกหลายชีวิต เปิดประตูออกมาจากบ้าน มาพบเราจนกลายเป็นกลุ่มใหญ่นับสิบ

ฉันเริ่มกลัว..... เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เมื่อเพื่อนใหม่ฉัน พาฉันให้เขาไปในตึกอาคารเก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางชุมชน
มันน่ากลัวมาก ตอนนั้นใกล้ค่ำแล้ว แต่เพื่อนสาวคนหนึ่งก็รีบไขกุญแจเหล็กประตูตึกและเชื้อเชิญเราเข้าไปภายใน

ถ้าฉันไปคนเดียว ฉันวิ่งแน่นอน แต่อุ่นใจว่ามีเพื่อนไทยไปด้วย มองดูท่าที ใจดีสู้เสือเพราะกลัวจริง และ สูดหายใจลึกๆ
เดินตามเขาเข้าไปภายใน มันทั้งเย็นและอับ แต่เราก็ยิ้ม ฉันคิดว่าถ้าเขาปิดประตู ปัง!! ตามหลัง
ฉันจะรีบปีนกระโดดออกมาทางหน้าต่าง ฉันวางแผนไว้

แต่เราอย่าเพิ่งด่วนตัดสิน อย่าคิดไปเอง เพราะทุกอย่างคือเส้นทางสู่มิตรภาพจากอินเดีย
เพราะ เพื่อนใหม่ทุกคน ยินดีที่จะต้อนรับเราและนำเสนออาคารโบราณกว่าร้อยปี โดยพาเข้าเยี่ยมชมในทุกมุมอย่างภูมิใจ

และนี่คือกลุ่มเพื่อนใหม่ของเราครับ เราสื่อสารกันโดยใช้ภาษาอังกฤษ พอคุยกันรู้เรื่องบ้าง แต่เขามักจะถามเราก่อนว่าพูดฮินดีได้มั้ย 
เราก็บอกว่า อู้มะได้จ้า ก็เลยเปลี่ยนเป็นสปีชอิงลิช 


อาคารเก่าแก่นี้เป็นตึกเก่าที่อยู่อาศัยของผู้ก่อตั้งหมู่บ้านนี้ มากกว่าร้อยปีแล้ว เหมือนพิพิธภัณฑ์มากกว่า เพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างในแล้ว


บรรยากาศสวยและคลาสสิคมาก เราไปตอนเย็นใกล้ค่ำแล้วล่ะ 

เรามีไกด์ท้องถิ่นหลายคน พาเยี่ยมชมเป็นหมู่คณะ



เป็นตึกสีสวย ลักษณะก่ออิฐเรียบง่าย แต่ทรงคุณค่า


เชิญทางนี้ค่ะ คนไทย สาวชาวอินเดียกล่าว
ผู้คนพากันออกมาต้อนรับนักท่องเที่ยวชาวไทย


ประตูถูกเปิดไข แกร๊ก!!!  เปิดออกอย่างรวดเร็ว แอบกลัวแต่ก็ถอยไม่ได้ เขาต้อนรับอย่างดี เราควรทำตนเป็นผู้ชมที่ดี 

เชิญเข้าไปด้านในค่ะ



ทางขึ้นสู่ชั้นสอง วังเวงสุด 


ห้องครัวโบราณที่ผ่านการใช้งานมากว่าร้อยปี


ห้องนอนจ้า ยังมีภาพเจ้าของเก่าวางอยู่ที่ปลายเตียง กลิ่นไอเย็นและกลิ่นอับ คลุ้งงงงง




วิวจากด้านบน บ้านข้างๆเป็นบ้านใหม่ที่มีผู้คนอาศัยอยู่ เห็นแบบนี้มีหลายครอบครับอยู่เต็มไปหมดเลยนะ


บริเวณระเบียงเก่าแก่สุด


ศิลปภาพวาดจิตรกรรมฝาหนังก็มีนะครับ




ขอบคุณทุกคนที่พาขึ้นมาด้านบนครับ ถ่ายรูปร่วมกัน แชะๆๆ

ขอจบการเล่าแต่เพียงเท่านี้ครับ บุย