เราว่าเราป่วยเป็นalcoholism

สวัสดีคะทุกคน
เราชื่อลล. เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมา10ปีคะ
ก่อนหน้านี้เราใช้ชีวิตแฮปปี้มากไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย
จนกระทั่ง 4ปีที่ผ่านมา เราเจอคนๆนึงคะ
เราชอบเค้ามาก เค้าย้ายมาทำงานที่ไทย แล้วเค้าอาศัยอยู่บ้านกับเพื่อน
เราเองก้อยู่บ้านกับลูก เวลาที่เราจะได้เจอกันคือหลังเลิกงาน
โดยมากก้ไไหนไม่ได้นอกจากกินข้าวแล้วก้ร้านเหล้า
เราต้องดื่มทุกวันเพื่อที่จะได้ใช้เวลาด้วยกันนานเป็นปี
หลังจากนั้นกิจวัตรของเราก้เลยเริ่มเปนการดื่มมาตลอด
จนกระทั่งย้ายมาอยู่ด้วยกันได้เกือบ3ปีเค้าก้กลับไป
หลังจากนั้นชีวิตเรายิ่งดาว์นกว่าเดิม
เราดื่มหนักทุกวันจนถึงวันนี้ ใช้คำว่าเกือบทุกวันคือเดือนละ 28 วัน
หลังจากที่เค้ากลับไปเราก้มีแฟนใหม่ เค้าดีกับเรามาก แบบมากจริงๆ
เค้าทำเหมือนเราเป็นเจ้าหญิงที่เค้าทะนุถนอมมาก สุภาพกับเรามาก
แต่เราก้ยังแย่เหมือนเดิม ลืมไม่ได้
ดื่มเยอะมาก เอาแต่ใจตัวเอง และสุดท้ายการดื่มของเราก้ทำให้แฟนคนล่าสุดจากไป
เรากลายเป็นคนไม่เจอใคร ไม่ใช่ไม่อยากเจอ แต่เราไม่อยากคุยอะไรเลย
เราปิดร้านอาหารที่เราทำเพราะไม่อยากเจอคน

เราใช้ชีวิต20ชั่วโมงอยู่ในห้องกับลูก ออกไข้างนอกแค่หาของกิน ส่งลูกรับลูก แล้วก้ไปหาพ่อที่ป่วยอยู่เท่านั้น
ไม่อยากพบเจอใครแม้กระทั่งคนในครอบครัว
ทัศนะคติเรากับคนรอบข้างแย่มาก
จนวันนี้

วันเกิดเรา
ซึ่งเป็นปีแรกที่เราร้องไห้หนักมาก
ความรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนต่อใครเลยบนโลกใบนี้
แม้กระทั่งแม่และลูกของเรา
ไม่มีใครใส่ใจเรื่องวันเกิดเราเลย เรานั่งกินข้าวเหนียว แล้วก้ไก้ทอดข้างเตียงพ่อที่เป็นเจ้าชายนิทรา
กอดพ่อแล้วกระซิบบอกเค้าว่าวันนี้วันเกิดน้องนะ พ่อจำได้ไหม 
ตื่นมาอวยพรน้องหน่อย
ไม่มีใครจำได้เลย ทั้งเพื่อน และครอบครัว
เรากอดพ่อ ที่มองไม่เห็นเราด้วยซ้ำ

เราอยากเดินออกไปจากตรงนี้จัง
เราคิดว่าเค้าไม่รัก คิดว่าเค้าคงไม่เห็นความสำคัญของเรา

เราคิดว่าปัญหาทุกอย่างมาจากเรา ทัศนะคติของเรา

ตอนนี้เราอยากพบจิตแพทย์