สวัสดีค่ะ  เราชื่อหมวย  ปีนี้อายุ19
เรามีเรื่องเล่าสุดหลอนที่เราจำไม่เคยลืมมาเล่าให้ฟังค่ะ👻

เรื่องราวที่เราจะเล่าต่อไปนี้ขอให้ทุกคนที่รับฟังโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ👻

เรื่องนี้  เกิดขึ้นเมื่อ  10ปีก่อน
ตอนนั้นเราอายุ9ขวบ เรากับพ่อเเม่ อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ ตอนนั้นพ่อเราทำงานเป็นคนส่งของส่วนเเม่ทำงานเป็นเเม่บ้าน  ตอนนั้นเราจำได้ว่าเเม่มารับเราจากศูนย์รับเลี้ยงเด็กเล็ก  เเม่ดูจะรีบมาพอรับเรากลับมาถึงที่บ้านเเม่ก็เก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง  เหมือนท่านจะรีบไปไหนสักที่เเต่ตอนนั้นเราไม่ได้ถามเพราะเด็กมากกเลยไม่ได้สนใจ  พอเเม่เก็บของเสร็จท่านก็โทรไปหาพ่อสักพัก  เเล้วก็กลับมาเอากระเป๋ากับอุ้มเราไปที่  ป.ก.ส  
เเล้วพอมาถึงท่านก็ซื้อตั๋ว
รถโดยสาย กรุงเทพฯ - สกลนคร
ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบจะ1ทุ่ม
เรากับเเม่เดินขึ้นมานั่งบนรถ
ตอนนั้นเรานั่งริมหน้าต่างเพราะจะได้เห็นวิว  เรากับเเม่นั่งได้ไม่นานนักรถก็เริ่มออกตัว พอผ่านไปได้สักพักเราก็หลับไปจนรถมาถึงจังหวัดสกลนคร  หลังลงจากรถตอนนั้นฟ้ายังไม่สว่างรอสักพักลุงเราก็มารับลุงเราเเกเอารถกระบะคันเก่าของเเกมารับเรากับเเม่
เรานั่งรถไปได้ไม่นานรถของลุง
ก็มาจอตรงหน้าบ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่ของคุณย่าของเราเเม่พาเราขึ้นไปบนบ้าน
บ้านของคุณย่าเราเป็นบ้านที่มีห้องทั้งหมด5ห้องเเละตรงกลางบ้านจะเป็นลานที่เอาไว้นั่งเล่นเเละจะมีห้องนอน3ห้อง
ห้องพระ1ห้อง เเละห้องสุดท้ายคือห้องที่คุณย่าเราห้ามใครเข้าไปถ้าเเกไม่ได้อนุญาต  ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบจะ4โมงเย็นเรานั่งเล่นอยู่ ใต้ถุนบ้านกับพี่เตยลูกคนรู้จักของคุณย่าพี่เตยเป็นเด็กผู้หญิอายุ15ปี
เรานั่งคุยกับพี่เขาเรื่องที่เราอยากรู้เเต่ตอนนี้เราจำไม่ได้เเล้วที่จำได้เเม่นคือเราเคยถ้าพี่เตยว่าห้องที่คุณย่าห้ามใครเข้าไปมันมีอะไรอยู่ในนั้นหรอค่ะตอนนั้นเราจำสีหน้าพี่เตยได้ดีเลยว่าเเกทำหน้าเหมือน
กังวลและหวาดกลัวอะไรบ้างอย่างเเต่ด้วยความที่เป็นเด็กพอเราไม่ได้คำตอบสักที เราเลยไปสนใจอย่างอื่นเเทน  เรามองไปเห็น
ต้นตะเคียนคู่ ที่มีผ้าหลายสีผูกไว้ตรงกลางต้นเเละมีน้ำเเดง
ของเซ่นไหว้ต่างๆวางไว้ตรงหน้าต้น
ด้วยความสงสัยเราเลยเดินไปดูที่ตรงหน้าต้นตะเคียนต้นนั้น
เราเอามือไปจับผ้าสีๆนั้นเเล้ว
อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้หญิงหัวเราะออกมาจากต้นตะเคียนต้นนั้นมันเป็นเสียงหัวเราะที่เย็นมากกตอนนั้นเราตกใจเลยถอยหลังไปชนน้ำเเดงที่ตั้งไว้ข้างต้นเเล้วอยู่ดีก็มีลมพัดมาพร้อมเสียงหัวเราะสลับกับร้องให้ตอนนั้นเราเริ่มกลัวเลยหันไปหาที่เตยเเต่เเล้วพี่เตยที่นั่งอยู่ก็ยืนขึ้นเเละหันมายิ้มให้เราเเบบเเปลกๆมันเป็นรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวมากตอนนั้นเรากลัวมากกเพราะพี่เตยอยู่ดีๆก็หัวเราะเเละก็ร้องให้เเต่เสียงของพี่เขา
เปลื่ยนไปจากคนที่เสียงใหญ่
เเต่ตอนนี้เสียงกลับเล็กลงมาก
ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำอย่างไงเลยรีบวิ่งไปหาเเม่ที่อยู่บนบ้าน
ตอนนั้นเเม่เรากำลังนั่งคุยกับย่าเราวิ่งไปหาเเม่เเล้วร้องให้  
เเม่ถามว่าเราเป็นอะไร
เรากำลังจะเล่าให้เเม่ฟังกับการกระทำเเปลกๆของพี่เตยเเต่ตอนนั้นพี่เตยเเกก็เดินมาขึ้นมาเราเลยไม่กล้าเล่าเพราะกลัว  หลังจากที่เรากอดเเม่เเละร้องให้จนหลับ
เราก็ตื่นมาตอนเที่ยงของอีกวัน
เราเดินออกจากห้องก็ไม่เจอใครเลยเราเลยเดินไปที่ห้องครัวเพราะหิวข้าวตอนนั้นเราเห็นพี่เตยกำลังทำกับข้าวอยู่  พี่เขาถามเราว่าเมื่อคืนหลับสบายไหมเเล้วยิ้มให้เเต่รอยยิ้มนี้มันไม่เหมือนรอยยิ้มเมื่อวานเลยมันเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่น่ากลัวเราเลยถามพี่เขาว่าทุกคนไปไหนกันหมดพี่เตยบอกว่าเเม่กับย่าไปทำธุระที่อำเภอ ส่วนลุงไปนา
พี่เขาถามอีกว่าหิวไหม
เราก็กำลังหิวเลยตอบไปตามตรง
เเต่ในใจตอนนั้นก็ยังมีความรู้กลัวอยู่
เหมือนกันเเต่จะทำไงได้ในเมื่อไม่มีใครอยู่เลย พี่เตยบอกให้เราไปนั่งรอก่อน
พี่เขาจะหาอะไรให้กินเราก็เดินไปนั่งรอตรงลานกลางบ้าน
เเล้วอยู่ดีๆก็มีลุงที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันวิ่งทำหน้าตกใจ
มาที่หน้าบ้านเเล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดมา
เหมือนเเกกำลังรีบ
พอลุงเขาไม่ไหนใครเเกก็ถามเราว่าย่าเราไปไหนเราเลยตอบไปตามตรงว่าย่าไปทำธุระที่อำเภอกับเเม่พอลุงเเกก็พูดอะไรสักอย่างที่เราฟังไม่ค่อยเข้าใจ
ถ้าเราเเปลไม่ผิดลุงเเกน่าจะพูดว่า
"หิบหายเเล้วถ้าหมอทำไม่อยู่จะทำไงดีว้ะมันจะตายไหมเนี่ย"
ประมาณนี้เราก็ไม่ค่อยแน่ใจ
เพราะตอนนั้นเด็กมาหลังจากลุงเเกบ่นได้สักพักพี่เตยก็เดินออกมาพร้อมจานข้าวในมือพี่เตยบอกเราว่าไห้เราไปนั่งกินข้าวก่อนเราเลยเดินไปนั่งตรงหน้าห้องย่าเพราะตรงนั้นมีโต๊ะให้นั่ง  เเล้วพี่เตยก็เดินออกไปทางห้องครัวลุงคนนั้นที่ยืนอยู่หน้าบ้านตรงบันไดเเกก็เรียกเราให้ไปหา  เราวางจานข้าวลงเเล้วเดินไปหาเเก  เเกถามเราว่าพี่เตยเป็นอะไรหรือป่าวทำไมดูเเปลกๆไปเพราะปกติพี่เตยเป็นคนที่พูดเก่งเเต่พอหลังจากเกิด เหตุการณ์ที่พี่เตยทำตัวเเปลกๆตอนที่อยู่ใต้ถุนบ้านเมื่อวานเเกก็ดูเปลื่ยนไปเป็นคนเเละคนเหมือนไม่ใช่พี่เตยคนเดิม
ลุงเเกบอกว่าเมื่อวานไปทำอะไรกันมา
ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่ากลัวมากก
กลัวจนอยากจะร้องให้
เเต่ลุงเเกก็ยังไม่หยุดถามจนเราต้องยอมเล่าเรื่องที่เจอให้ลุงคนนั้นฟังจนหมด
หลังจากลุงเเกฟังเราเล่าเสร็จลุงเเกก็พูดออกมาเป็นภาษาอีสาน เดียวเราเเปลให้ฟังนะคะ ลุงเเกพูดประมาณว่า  
"อีห่าฉายอีผีเวรยังไม่ออกไปอีก"
หลังจากลุงเขาพูดจบเเกก็รีบอุ้มเราลงมาจากบ้านตอนนั้นเราก็ตกใจเเล้วอยู่ดีๆ
พี่เตยที่เดินไปหลังครัวเเกก็วิ่งเขามาหาเราเเล้วร้องออกมาเป็นเสียงเล็กเหมือนที่เราได้ยินตอนเย็นของเมื่อวานเเกกรีดร้อง
เเล้วก็พูดออกมาว่า  "จะเอามันไปไหนมันต้องอยู่กับกูมันเป็นของกูเเล้ว"  หลังจากนั้นก็หัวเราะเเบบน่ากลัวมากก
พอลุงคนนั้นเห็นเเกก็รีบอุ้มเราวิ่งไปที่รถ
มอเตอร์ไซค์ขอเเกเเละรีบออกรถทันทีตอนนั้นเราได้เเต่มึนงง
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่เตย
เรานั่งรถไปกับลุงได้สักพักรถของลุงก็มาจอหน้าบ้านของลุงเราตอนนั้นมีเเค่เมียของลุงเราอยู่ลุงคนที่พาเรามาก็เรียกป้าสี
ป้าสีเดินออกมาจากบ้านพอเเกเห็นเราอยู่กับลุงกรเเกก็วิ่งมาหาเเล้วถามลุงกรว่าไปไงมาไงถึงเราหลานสาวเเกมาด้วยลุงกรเลยเล่าเรื่องที่เจอให้ป้าสีฟังกับพฤติกรรมแปลกๆของพี่เตยหลังจากเราจบลุงกรบอกว่าวันนี้ให้เรานอนบ้านป้าสีเถอะเเล้วถ้าตอนกลางคืนมีใครมาเรียกอย่าเปิดประตูเด็ดขาดหลังจากพูดจบลุงกรก็ของตัวกลับก่อนตอนนั้นเป็นเวลาเกือบ5โมงเย็น
พี่สายลูกสาวป้าสีก็กลับมาบ้านพอดีตอนนั้นป้าสีเเกนั่งเล่นกับเราอยู่หน้าบ้านเเล้วพี่สายเเกก็เดินเขามาหาป้าสีเเล้วด้วยใบหน้า เหมือนกังวลอะไรบางอย่าง ตอนนั้นเราเลยถามไปว่าพี่สายเป็นอะไรทำไมทำหน้าเเปลกๆพี่สายหันมายิ้มให้เราเเล้วบอกว่าไม่มีอะไรหรอก เเล้วถามป้าสีต่อว่าเเล้วเเม่เราไปไหนป้าสีเลยบอกว่าวันนี้เเม่เราไปทำธุระพี่อำเภอกว่าจะกลับก็เย็นที่บ้านไม่มีใครอยู่นอกจากพี่เตย พอป้าสีพูดชื่อพี่เตยพี่สายก็ทำหน้าเหมือนกลัวอะไรบ้างอย่างเพราะพี่สายกับพี่เตยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกัน เเต่พี่สายจะอายุ16เพราะเกิดต้นปี
พอเเม่ของพี่สายเห็นเเบบนั้นเลยถามพี่สายว่ามีอะไรเล่าให้ฟังได้ไหม พี่สายบอกว่าของเข้าไปเล่าในห้องได้ไหม  ป้าสีเลยจับมือเราและพาพี่สายเข้าไปนั่งในห้อง
พี่สายเล่าว่า  เมื่อ3อาทิตย์ก่อนพี่เตยมีอาการเเปลกๆไปตั้งเเต่ที่พี่เตยไปเล่นใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนตอนเย็น  พอหลังจากวันนั้นพี่เตยก็เปลื่ยนไปมากก จากพี่เป็นคนพูด
เพราะกลับมาเป็นคนที่พูดจาไม่มีหางเสียงพูดกู  เเล้วยังชอบกินหมากชอบพูดอะไรเเปลกๆกับเพื่อนในห้องอย่างเช่น
"อีฟ้าเครื่องในอร่อยไหม"
เเล้วพอถามเสร็จก็หัวเราะออกมาเหมือน
กำลังเล่นสนุกทำเอาทุกคนไม่กล้าเขาไม่กล้าเข้าใกล้พี่เตยแม้แต่อาจารย์เองก็เหมือนกัน ยังมีข่าวลืออีกว่าแม่ของพี่เตยนั้นเล่นของ จนของเข้าตัวเป็นบ้า ส่วนพ่อพี่เตยทิ้งพี่เตยไปตั้งแต่เกิดแล้ว มีเพียงพี่เตยกับแม่แค่สองคน ปกติพี่เตยเป็นเด็กเรียนเก่งพูดจามีหางเสียง เป็นที่รักของอาจาย์  เเต่ตั้งเเต่ที่พี่เตยไปเล่นที่ต้นไม้หลังโรงเรียนพี่เตยเปลื่ยนไปเหมือนไม่ใช้คนเดิม  หลังจากเล่าจบเเม่ของพี่สายก็
เหมือนจะเข้าใจอะไรบ้างอย่างเเล้วพูดว่า
"อีฉายอีผีห่า"  พอพี่สายได้ยินเลยถาม
ป้าสีว่าใครคืออีฉายหรอเเม่  ป้าสีเลยบอกว่าเมื่อ10ปีมีคนต่างหมู่บ้านชื่ออีฉายตอนนั้นมันเข้ามาในหมู่บ้านเราได้2เดือนก็รีบมีคนล้มตายด้วยอาการเเปลกๆคือตอนเข้า
เหมือนคนปกติเเต่พอตกกลางคืนจะเป็นคนเเละ เช่น  มีอาการ ร้องให้เเล้วก็หัวเราะ
หรือถ้าหนักสุดคือจะจ้องเเล้วยิ้มให้เเล้วก็จะมีอาการหิวอยากกินของสดๆ  หรือถ้าอีฉาย
มันเลือกใครเเล้วมันจะจ้องคนนั้น
เเล้วพอตกกลางคืนมันจะสิงร่างเพื่อกินเครื่องในเเต่ถ้าร่างไหนดีมันก็จะสิงร่างนั้นเพื่อหาเหยื่อคนต่อไป  หลังจากที่เล่าจบ
ตอนนั้นหน้าจะ2ทุ่มเเล้ว  พวกเรา3คนเลยกินข้าวอาบน้ำเตรียมเข้านอน  ตอนนั้นเรานอนไปไม่รู้ว่านานเเค่ไหนเเต่ตื่นมาอีกทีเราอยู่ที่โรงบาล   ต่อจากนี้เป็นพี่สายที่เล่าให้ฟัง ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ
ตี1 พี่สายเเกหิวน้ำเลยจะลุกไปกินน้ำเเต่พอลุกขึ้นมาก็รู้สึกหายใจไม่ออกเเกเลยทุบหน้าอกตัวเองไปสักพัก  ก็เหมือนมีก้อนผมอะไรบ้างอย่าง  ออกมาจากปากเเกพอเเกเห็นเเบบนั้นก็ตกใจจนร้องกรีดออกมาเเต่กับไม่มีใครตื่นเเกเลยหันไปมองป้าสีเองก็ยังหลับเเต่พอเเกหันมามองเราตอนนั้นเเกบอกว่าเเกเห็นหน้าเราเป็นพี่เตยที่กำลังยิ้มให้อยู่เเล้วอยู่ดีๆเราก็ลุกขึ้นจากเตียงมายืนมองหน้าพี่สายจนพี่สายกลัวเพราะเสียงพี่พูดคือเสียงพี่เตย  พี่เตยพูดกับพี่สายว่า
"อีเตยกูก็กินไปเเล้วต่อไปกูขอกินอีหนูนี้ต่อนะเพราะอย่างไงมันก็ต้องตายอยู่เเล้ว"
จากนั้นก็หัวเราะออกมา  ตอนนั้นพี่สายได้เเต่ยืนนิ่งเเล้วพี่สายบอกว่าเราเอามือจิ้มไปที่ท้องเเล้วก็เอามือทะลุท้องควักไส้ออกมากิน  อย่างน่ากลัว  พอหลังจากนั้นเราก็ล้มลงไปนอนกับพื้น  สักพักก็มีเสียงคนเคาะประตูเรียกป้าสีกับพี่สายเป็นเสียงของลุงเราพอพี่สายได้ยินเสียงพอก็รีบวิ่งไปเปิดเเต่กลับเป็นพี่เตยที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูเเล้วบอกว่า
"อีหนูนั้นกูขอนะอีสาย"  ตอนนั้นพี่สายหันไปก็เห็นเรานอนอยู่บนเตียงเหมือนไม่มีเหตุการณ์ที่เกิดเรื่องสยองที่พี่เขาเห็นก่อนหน้านี้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเเล้วพี่เตยก็กัสเราะอีกพอพี่สายเห็นเเบบนั้นเเกก็รีบวิ่งไปปลุกป้าสีว่าพี่เตยจะมาเอาชีวิตเรา  ตอนนั้นพี่สายกลัวพี่เตยมากกเเต่กลัวว่าถ้าไม่ทำอะไรเราอาจจะตายเหมือนที่เห็นในตอนนั้นพี่เตยที่ยืนอยู่หน้าประตูกำลังจะก้าวเข้ามาในตัวบ้านเเต่ก็มีเสียงย่าเราพูดขึ้นดังมาจากหลัง "หยุดเดียวนี้อีกฉายจะทำอะไรหลานกู"  ตอนนั้นพี่สายดีใจมาพี่ได้ยืนเสียงย่าเราเเกรีบเดินมากอดเราไว้ด้วยความกลัวเเละความเป็นห่วง  ตอนนั้นพี่เตยหันไปมองย่าเหมือนโกษจัด "อีดาอย่ามายุ่งกับเรื่องของกู หลานสาวมันต้องตายอยู่เเล้วกูเเค่ขอใช้ร่างมันหน่อย"  ย่าเราโกษมากก พี่สายบอกว่าย่าทำอะไรสักอย่างเหมือนท่องมนต์  เเล้วอยู่ดีพี่เตยก็ร้องกรีดเเล้ววิ่งหนีเข้าป่าไป หลังจากนั้นย่าก็เดินเข้ามาในบ้าน เเล้วเดินมาหาเรา   พี่สายบอกว่าตอนนั้นเหมือนเราไม่หายใจแล้ว
ย่าอุ้มเราขึ้นมาแล้วบอกผู้ชายอีก3คนที่ตามแกมาว่าให้พาเราไปที่บ้านก่อน หลงจากนั้นให้พาไปโรงพยาบาลต่อตอนนั้นพี่สายไม่ได้ตามมาด้วย หลังจากคืนนั้นย่าของเราก็เสียเเล้วเรื่องนี้ก็จบค่ะ🙏👻

ขอบคุณที่รับฟังจนจบนะคะ