คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราอ่ะไปคุยกับเพื่อนของเขาแล้วเขาก็เป็นโรคซึมเศร้าปกติเขาก็แบบทำร้ายร่างกายตัวเองนั่นแหละแต่เราก็ไม่ได้ไปพูดจาเท่านั้นจิตใจเขานะเราแค่คุยไม่ได้ค่อยได้คุยกับเขาแต่เราคุยกับเพื่อนเขาเยอะมากกว่าจนเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเราขึ้นม 2 ตอนที่ไปนักศึกษามันมีที่นั่งอยู่ 2 ที่เพื่อนเขาอ่ะก็เดินตามหลังเรามาแล้วเราเจอที่นั่งอยู่ 2 ที่ว่างพอดีเราก็เลยให้เขาอ่ะนั่งข้างๆเราแล้วเพื่อนของเราก็ได้ข้างๆเพื่อนของเขาแล้วพอลงรถเพื่อนเราก็บอกว่าเขาอ่ะร้องไห้ตอนขากลับแล้วเลยให้เพื่อนของเขาไปนั่งกับเขาแล้วพอผ่านจากทัศนศึกษาไปหลายๆวันถัดมาตอนพักเที่ยงเขาก็ได้หายไปแล้วเพื่อนเราห้องก็เป็นห่วงว่าเออเขาจะไปทำอะไรหรือเปล่าแล้วหัวหน้าก็ไปเจอว่าเขาอ่ะกำลังกรีดแขนตัวเองอยู่ในห้องน้ำแล้วเพื่อนทั้งห้องก็เป็นห่วงเขาว่าเออใครทำร้ายเขาอะไรอย่างนี้ใช่ไหมเราก็ต้องเป็นที่ต้องสงสัยแล้วครูอ่ะก็เรียกเราไปคุยแล้วก็บอกความจริงทุกอย่างนะครูเขาก็เลยบอกว่าห้ามเราไปยุ่งหรือไปนั่งใกล้เขาเราก็ไม่ได้มานั่งใกล้เขาแต่ตอนพักเที่ยงอ่ะเขาก็ไม่ได้ไปกับเพื่อนเขาไงเพราะว่าเป็นคนที่กรีดแขนตัวเองอ่ะเขาบอกว่าเออไม่ต้องรอไปกับเราเลยแล้วพอหลายวันถัดมาเพื่อนทั้งห้องก็เริ่มมองเราแปลกไปเหมือนกับว่าเราไปทำอะไรไม่ดีไว้แล้วเพื่อนคนนั้นเขาก็ได้ขอครูใหญ่ที่ไปนั่งข้างหลังแล้วครูเขาก็ได้ให้เพื่อนในห้อง 2 คนน่ะมาจับตามองเราว่าเราได้ไปทำอะไรเขาไหมหรือพูดอะไรใส่เขาไหมแล้วครูเขาก็เรียกเราไปคุยอีกครั้งหนึ่งแล้วเขาก็บอกแล้วว่าเออที่เขาอ่ะเป็นอย่างนี้เพราะว่าคำพูดเราล้วนๆเลยเราก็งงว่าเราไปพูดอะไรใส่เขาตอนไหนเราก็ปฏิเสธครูว่าเราไม่ได้ทำอะไรใส่เขาเลยครูเขาก็ไม่เชื่อเราจนถึงทุกวันนี้เพื่อนทั้งห้องอ่ะก็ต่างนินทาเราว่าร้ายเราว่าเราไปทำกับเขาอย่างนี้ว่าเราไปแย่งเพื่อนเขาอย่างนี้
เราเลยแก้ปัญหาด้วยการที่ว่าเราจะปล่อยให้เรื่องเงียบเขาจะไม่ไปทำอะไรกับเขาทุกอย่างเราจะปล่อยให้เรื่องเงียบไปเรื่อยๆเราจะไม่ทำอะไรจนกว่าเรื่องมันจะเงียบลง
ทุกคนคิดว่าเราผิดหรือควรแก้ปัญหายังไง
เราผิดไหมที่ไปคุยกับเขาเพื่อนจนเขากรีดแขนตัวเอง